SELFLOVE: vertragen, aanwezig zijn, afstemming & compassie

Mm.. ik kom mezelf nogal tegen. Ik ontdek meer & meer de relatie met mijzelf.
Ik kan wel zeggen "Oh wat heb ik een sexy, mooi lijf, ik heb mooie ogen, etc." En hoe zit het met de binnenkant? Hoe mooi vind ik die? Hoe goed ken ik die?

Ik ben mij bewust hoezeer ik mag rekening houden met mijn emotionele geleidesysteem. Zoals een geleidehond voor blinden. Die haarfijn aangeeft (langs)waar te gaan. Wat ok is & wat niet. En stopt als nodig is. Zo mag ik mijn emoties haarfijn gaan 'lezen'.

Pijn/druk die me waarschuwt om iets (nog) voor me te houden,
Een lichte druk die aangeeft om bij een eerste impuls te blijven,
Pijn die refereert naar "mij niet gezien - genegeerd" voelen door mijzelf,
Pijn die refereert naar het "zich verraden" voelen door mijzelf,
Pijn die refereert naar het "zich verlaten" voelen door mijzelf.

Ik krijg dus antwoorden op mijn vragen. En ontdek mijn eigenzelf door (zeer) pijnlijke situaties. En man man.. liever ni zenne! Pfff.. I learn it the hard way. En het zijn juist zulke situaties die me haarfijn aantonen hoe ik met mijzelf omga. Hoe afwezig ik ben op momenten. Hoe makkelijk ik mezelf verlaat om dat ik er gene blijf mee weet. Hoe anders ik mijn gevoel interpreteer. Hoe ik mezelf verraad om een ondraagbaar gevoel van de ander te ontwijken. Mijn beschermingsmechanisme. En als "het gehuil van een baby" mag ik aanvoelen & ontdekken waar elke emotie/pijn voor staat. Welke taal mijn lijf spreekt. Mijn eigen handleiding.

Wat wilt deze pijn zeggen?
Wat wilt deze druk op mijn hart zeggen?
Wat is er nu aan de orde?
Wat wilt gehoord & gezien zijn?
Wat wil ik niet voelen?

Zelfliefde

Wanneer verlaat ik mijn eigen vuurtoren?
Neem ik licht & al mee,
En blijft een lege vuurtoren achter..?

Als pijn zo ondragelijk is.
Maak ik mijzelf (automatisch) onzichtbaar.
Trek ik mezelf - geestelijk/lijfelijk - terug
Verlaat ik mijzelf.

Het is nu de kunst om het nog meer (bewust) waar te nemen & mijn geleide systeem te (h)erkennen. Zoals ik gisteren ineens doorhad dat ik de kol van mijn trui over mijn gezicht trok omdat ik kennis maakte met een gevoel van eigen verraad. Een super intens (ondraaglijk) gevoel. Van zodra ik er meer aandacht aan gaf & écht ging voelen, kon ik ni bij mezelf blijven. Ik wreef over mijn voeten & benen. Kon amper blijven zitten. Ik wilde het ontvluchten. Ik haalde uit in een gesprek & ging uit verbinding.

Vertragen is the clue

Om aanwezig te zijn. In het moment.
Om te voelen wat er speelt.
Om in te grijpen zonodig.
Om bewust een keuze te maken. In het moment.

Aanwezig zijn

Bij mezelf zijn & blijven in elke situatie, hoe (doodsangst)pijnlijk ook. Hoppa, ik schiet in een automatische zelfbescherming. Hoppa, ik kies ervoor om aanwezig te zijn/blijven.

Wat is er?
Wat voel ik?
Ja, dat voelt zus of zo.
Ja, ik voel je.
Ja, ik zie je.
Ja, ik ben hier bij je.
Ik Ben hier.
Ik Blijf hier bij je tot je je weer veilig voelt. ..

In afstemming met mezelf

Mijn intuïtie raadplegen.
Zus of zo?
Dit of dat?
Ja of nee?

Compassie

Mezelf omarmen, ook als ik mezelf verraden heb. 
Liefde voelen voor mezelf, begrip tonen.
Mijn eigen aanvaarden: "Ok, dit is mijn mechanisme, ik zie het. Het is ok, het is he-le-maal ok."
Aanwezig zijn bij mijn 'verraden, ongezien deel/gevoel'.
Aanwezig blijven zolang het écht he-le-maal veilig aanvoelt.
Loslaten & mijn focus verleggen op wat beter voelt.

En amai mijne frak! I would rather learn it the other way, less painful.
Maja.. blijkbaar is dit het voor nu. En waar wil ik mij op afstemmen? Op een moeiteloze, makkelijk aanvoelen van mezelf. Dat ik meteen aanvoel hoe het met mezelf is gesteld. Dat ik direct actie onderneem in de richting wat beter voelt voor mij, in dat moment. En elke keer bijstel afhankelijk van het nieuwe moment.

En ik ben met wat er is

Hoe onprettig het ook aanvoelt. Hoezeer moeite ik heb om mezelf te vergeven.
Ik mag er mee zijn.