FEEL: wow, ikke eenzaam?

Ik voel het weer die spanning in mijn lijf en mijn beweging om het van me af te duwen. Om het ni te voelen. En ik stel mezelf vaak de vraag wat ik dan eigenlijk voel? En vandaag voelde ik me verlaten. "En hoe voelt verlaten?" vroeg ik mij. En het voelde als eenzaam. Tiens dat had ik nu ni gedacht. Eenzaam.. ik zei "ok, ik voel me eenzaam & nam dat gevoel mee de dag in."

"Wow", dacht ik bij mezelf, "ikke eenzaam?"

En ik voel zo nu en dan opnieuw dat zeurende gevoel in mijn hart, amper voelbaar & dan ook net wel voelbaar. En ik merk dat ik met mijn aandacht dikwijls bij Peter ben. Man man.. gisteren vroeg ik me nog af "Wat als hij dood zou zijn?" En prompt voelde ik nostalgische gevoelens.. herinneringen die ik met hem gedeeld heb, fijne gedeelde ervaringen. Wow bijzonder.. Ineens geen gedachten meer over polyamorie & Peter & zijn minnares!

En zo onderzoek ik mezelf. En merk ik hoe vaak ik de sterke neiging heb om uit te reiken. Het niet weten geeft spanning & angst. Ik voel tranen zitten als ik dit schrijf.

"En wat wil ik dan wel voelen?" 

Rust, dat het me niks uitmaakt wat Peter doet & met wie. Dat ik er neutraal onder ben. Ik haat het als ik er zo van onder voet ben. Ik ontvlucht deze gevoelens.. toelaten brrr..