I ask & it is given

© Tania Maria Vanhoof 2007 Aangeraakt, ik ben serieus aangeraakt en the main energy about it is 'mother energy'. Being or feeling safe as a child. Gisterenmiddag trof me iets waardoor ik enorm werd aangeraakt, sindsdien ben ik van de leg. Ik hoor mezelf thuis roepen, felle dingen zeggen en in de toekomst kijken "als dit dan..  en zéker niet dat!" Aan éne kant wil ik meteen de felheid eraf halen, aan de andere kant erken ik dat het er mag zijn. Als alles wat is aangeraakt in mij een stem heeft gekregen, kan ik iets anders creëren voor mezelf. Compassie.  Het gaat over: verraad / alleen gelaten zijn / schijnveiligheid /dingen die niet zijn zoals ze lijken. Ook al is mij niks aangedaan, toch ben ik enorm aangeraakt in een stuk waarvan ik het einde nog niet in zicht heb. Ik ben uitgeput, ik ben moe en moe zijn, komt nu in me op, kan ook een redmiddel zijn om het buiten mij te houden. Ik merkte op dat het moeilijk is om heel kwaad te zijn op iemand zonder me te verontsch

  ©Tania Maria Vanhoof 2015   belichamen van een leven in flow.. Gisteren had ik een super sessie met Mariëlle Duijndam en ik maakte voor het eerst contact met een heel andere werkelijkheid van mezelf dat zooooo'n goei gevoel gaf! In het begin voelde het ook best spannend aan, een stretch, zeg maar én tegelijk wist ik dat het een mogelijkheid was! In vergelijking met een aantal jaar terug zou dat beslist een heel andere gewaarwording zijn geweest en zou ik mijn gebrek aan vertrouwen (in mijn eigenwaarde) voorrang geven.   Nu niet dus en hoe meer ik mezelf opende - als vanzelf - voor deze mogelijkheid, hoe krachtiger het verankerde! Hoe harder ik mezelf hoorde zeggen: "JAAA! Dat wil ik. Dat kies ik. Dat kan ik zijn." En later, nadat we hadden afgesloten voelde ik heel duidelijk aan dat ik voor niks minder nog zou kiezen!   Wat een kracht! Wat een potentie! Wat een heerlijke gewaarwording van die werkelijkheid dat he-le-maal mogelijk is.   En hoe héérlijk om nu al er in te

ik ben ontheemd, ont-trokken, betrokken, verslaan, beschimpt, verdreven, geraakt van ver.. verleden.. leed, teruggetrokken en tegelijk zooo boos verzettelijk, hatelijk, ontevreden, diep aangeraakt.. etc ©Tania Maria Vanhoof 2024 voorbij de muren.. afgelopenvrijdag avond zag ik een theatervoorstelling - monoloog - over kansarmoede . Nu is dat een woord waarvan ik nooit eerder de betekenis en inhoud kon bevatten. Echter na dat theaterstuk - gebaseerd op een waar leven - is dat woord minder abstract geworden. Aangeraakt tot in het diepste van mijn cellen en een ver leden, lijden doet me beseffen wat de inhoud is van KANSarmoede. Eidenlijk, voor het eerst in mijn leven kon ik voorbij de muren kijken, zien en oprecht ervaren in welke wateren mensen zich bevinden en als het ware verdrinken in een familiesysteem waarvan ze de inprentingen nog van dragen, getatoeëerd op hun huid zodat ze het niet van zich af lijken te schudden.  Onterecht in situaties verwateren (komt in me op) als kind v

Ik zit aan tafel en verwonder me , de zon valt net binnen door het raam wat het licht ineens verlicht en warmer maakt! Hmm.. mijn lijf zucht vanzelf en de zon schijnt haar stralen nog stralender bij me binnen en op mijn gezicht! Hmm, ik fleur he-le-maal op!!  HMMmmm mijn schouders trekken zich vanzelf op, het voelt als een knuffel aan mijn hals, de klank van een diepe "hmm" klinkt en mijn voeten ttrappelen als vanzelf.. breeede glimlach als ik dit bewust typ. Diepe zucht "haaaa..".  Heerlijk toch? Als vanzelf reageert mijn lijf en verandert mijn energie! Hoppa, kedengg, ketchingg. Mijn lijf rekt zich uit met een bolle rug, mijn armen strekken zich, mijn handen ineen.. ik zucht.. Ik ont-span. haha  En zo gemakkelijk dus, allemaal haast on-bewust als ik er niet stil bij sta.  Ik las op de openbare community van Willemijn Trip een vraag over een geboorteverhaal wat me zo veel inzicht verschafte over het leven van een vriendin. Zij deelde enkele weken geleden mee waar

de zon is op, hemelsbrede blauwe lucht, voor me staat een bord met 2 sneden brood met verse boter en choco! klanken klinken... en ik, ik geniet! ik daal meer en meer in. sinds de laatste energietransmissie sessie verschuiven dingen haast onzichtbaar. ineens is iets anders, ineens wil ik me louter richten op wat er is in plaats van hoe het komt dat het zo is, in plaats van me op het verleden te richten, op gesprekken, op wat beter had gekund van mij of anderen. om dan op te merken wat het me brengt als ik in gezelschap ben van anderen die er nog voor kiezen. dan haak ik er op in en besef ik (nadien) dat ik iets anders wilde kiezen. dat is groei. weten dat het anders kan en zo nu en dan het oude bekende pad opgaan. © Tania Maria Vanhoof 2005 ultieme expressie van mijn leven in flow meer en meer landen dus, indalen en werkelijk beseffen dat het leven in flow er al is. dat heb ik al gecreëerd voor mezelf en mag ik nog meer gewaarworden. terugkijkend op afgelopen tijd besef ik dat ik volop

Ik zit op mijn terras als ik dit schrijf, mijn blik valt op de dikke (inmiddels) strengen bramen die uit de haag komen. Het zijn er véél, teveel naar mijn goesting! En ja, ik vind er wat van. Al enkele jaren, zogoed ik deze plek bewoon, vecht ik tegen de bramen uit de hof van mijn buurman. Ik knipte ze altijd af en maakte de haag zo goed al kon vrij van de bramen, echter voor een keer liet ik ze groeien. Voor mij staan die enorme, lange en ook wel prille stengels bramen voor 'onrecht' (komt in me op). vechten tegen onrecht  Het gevecht van jaren, mijn frustratie en mijn weerstand - tegen het gedrag van mijn buurman - levert uiteindelijk niets op van wat ik verlang. Ik verlang naar een, zo nu en dan, geschoren haar die er netjes, organisch bij ligt en straalt van gezondheid, rust uitstraalt, een tevredenheid. Wat ik al 6 jaar ervaar is iets anders.. en des te meer ik er kritiek op heb, des te meer de haag op plaatsen sterft. Hoe meer oordeel ik erover heb/er aan geef, hoe meer

© Tania Maria Vanhoof 2013   Ik bevind me in een nieuwe omgeving, vorige donderdag had ik een speciale transmissie sessie (vergeet de naam) dat gericht was op het 'veld van synchroniciteit'. Bronenergie, mijn hoogste waarheid. Het was op eigen aanvraag omdat ik de wereld, zoals ze echt is, wil ontmoeten. Ik weet dat er meer is omdat ik er flarden van oppik zoals ik beschreef in mijn vorige blogpost . Ik vertoef me in een ander stuk, in één of ander leegte en kom ik in aanraking met persoonlijke (on)bewuste stukken die me aanraken en waar ik me doorheen mag bewegen. Ont-dekken wat er te ontdekken valt. In dat nieuwe stuk kwam ik vandaag (werkdag) mezelf serieus tegen en raakte verdriet aan wat te maken heeft met 'stabilliteit' en standvastigheid. Ik wil niet meer genegeerd worden. 'overruled' vuurtoren op een stevige basis In mijn vertwijfeling, kwetsbaarheid zag ik een vuurtoren voor me en voelde de stevige basis waarop hij 'staat'. Er staan. Gaan staan.

©Tania Maria Vanhoof 2008 Ik zit op mijn terras en luister naar mezelf in een video dat ik spontaan opneem. Ik voel 'gefladder' aan mijn rechteroor waar ik mijn gsm hou. Ik verplaats mijn hand en zie zowaar een vlinder, één van een prachtig soort, vosoranje met donkerbruine en heel zachte, haast onzichtbare, lichte vlekjes en een blauwdonzig bonvenlijfje.. Ik wil erover delen, erover schrijven, over de magie van mijn bewustzijn!  Zodra de vlinder op mijn hand landt en ik dit type, blokkeert de pointer van mijn laoptop. Enigzins gefrustreerd, omdat ik geen foto kan maken met mijn laptop, valt me te binnen dat ik niks hoef te laten weten, te laten zien van wat er nu is. Ik hoef het te niet te bewijzen.. Waar wil ik mensen laten weten dat ik weet? Waar wil ik andere bewijzen dat ik besta? (komt in me op) weerspiegeling Dat is wat de vlinder me weerspiegelt: het moment dat ik een foto wil maken om de 'tovenaarij' te tonen, vliegt het weg. In een moment van afwezigheid van d

©Tania Maria Vanhoof 2009 Gisteren.. helemaal into my zenmodus, pure indalen en blissmoment van vormloosheid ervoer ik de meest genotvolle momenten en verlangens.. PUUR om het ervaren van die verlangens.. HEMELS! Ik proefde situaties, momentopnames in Italië. Met name door een boek dat ik ter hand genomen had, een boek van langgeleden dat me gelijk ook terugbracht in het moment van aanschaf toen ik het voor het eerst las.  En daar was ik, in de heerlijke warme, hete zon van gisteren.. in Italië met mijn blik over de velden, op een marktje, tussen de olijfbomen, in de keuken, in de auto op weg naar Montepulciano, bij de wijnboeren.. in kleine straatjes, op een leeg plein, in een café voor een cappucino.. en ik liet die zachte energie in mijn hele weidse ruimte binnenstromen.. ver-rijken Net nog besefte ik dat de Parmegianno dat ik gisterenmiddag kocht een ver-rijkende stretch was zoals de B&B in Drenthe. Verreikend (buiten mijn comfortzone). Een puur ontvangen van plezier eens ik de

Er zijn zoveel nieuwe stukjes die me getoond worden omdat ik werkelijk ook met zoveel bezig ben, én nee, dit klopt niet. Dit zijn niet de woorden.. wat dan wel? Mijn lijf zucht diep, god dat kan toch deugd doen sè. :c) Ik ben op weg naar meer 'mezelf zijn' en dat is op zich een interessante rit! Eén van zacht landen, zacht aanvoelen dat wat ik samen met mijn moeder heb ervaren (in de buik) bij haar te laten als een zacht loslaten.. in alle eerbied (komt in me op). ©Tania Maria Vanhoof Sinds ik mezelf op een weekendje Drenthe trakteerde, wat op zich veel voeten in de aarde nodig had, ben ik in een heel andere energie terechtgekomen. Het is 22 jaar geleden dat ik mezelf oprecht een reisje 'kado' deed omdat ik het geld had, ook al voelde ik daarbij veel spanning. De reis héén en terug en het verblijf daar bracht me bij innerlijke parels en een gevoel van 'relaxen'. Ik had spontaan een fiets ter beschikking gekregen van de dame bij wie ik de maandag een themadag zou

Afgelopen zondag zat ik aan mijn ontbijt en opende ik een melkkuipje voor bij de koffie. Meteen was ik geraakt, blij en bijzonder verrast want op het kuipje stond: "Waar droom jij van?" Wel zo bijzonder hoe het leven me altijd ondersteunt! Ik beleefde een bijzonder weekend en eens terug thuis viel mijn blik, op een gegeven moment, op een blad aan de muur: "Waar droom jij van?" I K  G L I M L A C H Want na het zien van de eerste keer en de tweede keer stemde ik me af op mijn dromen.. maar ja, waar droom ik eigenlijk van? Wat wens ik nog in mijn leven? Er kwamen zaken voorbij die het nét niet waren.. om dan deze week een astrologische reading voor de komende twee weken te zien waarin ik de persoon hoorde zeggen welke energieën voelbaar kunnen zijn.. en toen wist ik het! Meteen. 'Ik wil een intens geluk ervaren! Ik wil me gezegend voelen in wie ik werkelijk ben.' ©Tania Maria Vanhoof 2017 Want dat, beste mensen, dat zijn de meest oprechte, verbindende, vervul

Dat het kwartjes regent, dat mijne frank meermaals valt,dat is zéker! En ik ben vervuld van dankbaarheid voor alle "Aha's" die me toevallen als vallende sterren in de hemel. Ineens worden dingen helder, ineens kan ik doorheen een waas zien, ineens ben ik bereid om mijn automatische breinreacties te laten vallen. Ineens en eigenlijk meer geleidelijk aan merk ik op dat ik een oprechte JA hebt om alles wat niet van mij is, te laten gaan.. Om alles wat mijn moeder in haar leven heeft ervaren bij haar te laten, die bereidwilligheid heb ik. En ik voel me ineens met beide voeten in een padock staan, op mij plek. Ver van een heel familiesysteem vandaan die vanalles van me vond en wilde.. En ik (als representant destijds) wist dat ik daar wilde staan, mijn plek en ik bleef staan zonder enige vorm van verzet. Zonder weerstand te hoeven bieden, zonder me te hoeven verzetten tegen, vechten tegen.. Nope. Ik voelde me daar staan. Punt. En ook al kwam er een fysieke beweging van buitena

Vanmorgen heb ik de tijd genomen om een bos bramen op te ruimen. Met een paar goeie handschoenen en een snoeischaar en een grote ton (waar ik altijd mijn bramen insteek) was ik paraat. Het ging al een tijd door me heen om die zorgvuldig opgebouwde bos, volledig weg te snoeien. Ik had vorige week al enkele takken doorgeknipt en was er nu helemaal klaar voor om een doorgang te maken.    © Tania Maria Vanhoof harde landing eigenlijk is dit verbonden met het onverwachte snoeiwerk van mijn buurman die zijn bamboe erg kort terugsnoeide waardoor ineens veel licht binnenkwam, veel meer overzicht en ruimte op een plek dat ik koesterde. Pijn in het hart om met een harde landing terecht te komen op een plek waar de oorspronkelijke basis van weg is. Vergelijkend met mijn eigen geboorte, in de buik van mijn moeder, soortgelijk donker, vermoedelijk veilig om dan ineens met een harde landing, gedwongen, in het licht te komen. Naakt en kwetsbaar. als slaaf verkocht De plek waar ik aan de slag ging, be

©Tania Maria Vanhoof Rechtsboven zie je een tekening van me gemaakt op 14 juli 2024 toen ik vanalles aan energieën gewaarwerd dewelke ik zoveel aandacht gaf dat ik me erdoor liet meeslepen: intriges, chaos, vernietiging. Het was intens, oncomfortabel én wat begon met mooie, synchrone, liefelijke lijnen eindigde in een gekrabbel van frustratie. Een zware energie kleefde eraan en ik bedacht me dat ik deze tekening beter eruit zou halen omdat alle voorgaande zulke andere energieën in zich dragen. Ik was bang dat deze energieën de andere tekeningen zouden 'besmeuren'. Tegelijk wist ik dat dat niet zou hoeven én dat ook deze tekening in de reeks hoorde, dit was wat ik gewaarwerd.  Je ziet nu, als het ware, de frustratie niet meer omdat het is opgevuld met diverse kleuren én andere vormen ontstaan door vlakjes (van kruisende lijnen) op te vullen. iets anders wordt zichtbaar wat er aldoor was en ik niet kon zien omdat ik enkel de zwaarte aandacht gaf. Door de energie van optimisme (zo

Ik wil uitdrukking geven aan wat ik binnenin opmerk, ter hoogte van mijn hart, een heel gevoelige plek. Een contractie, een verschieten, een plotselinge, totaal 'zichtbaar' zijn. Zonder beschutting zoals die eerst was, lekker donker, comfy dat voor mij heel aangenaam was. En ik zei 'was' omdat afgelopen dagen een plek, dat ik koesterde in eigen tuin, er nu anders uitziet! De buur heeft zijn bamboe tot heel laag of weggesnoeid waardoor een speciale plek, waar ik graag kwam hélemaal anders aanvoelt! Het verborgene, met takken overhangend, bijzondere plek is dat niet meer! De schaduw dat het bood heeft plaats gemaakt voor totaal 'in het zicht zijn, lopen' én dat bevalt me niet! En dan hoor ik mezelf zeggen: "Meiske, waarom heb je je buur niet eerder aangesproken en hem gevraagd of hij het zo zou laten?!!" En ik besef maar al te goed dat dit vanuit mijn pijn is, totale exposer! Wetende dat dit niet meer zal aangroeien omdat de bamboe op die plek dood is. 

Vaak, heel vaak vraag ik me af hoe ik de andere kant kan ont dekken. Hoe ik kan zien en ervaren wat er aldoor is, onzichtbaar of vaag als een herinnering. Alles wat ik zie, tril ik. Alles wat ik niet tril, niet. En toch is er de magie, zijn er de mirakels, de mogelijkheden en de mysteries die mijn leven zo gelovelijk bijzonder maken. Interessant, golvend op de stroom van synchroniciteit.  En het is aan mij om dat te durven kiezen, om die sfeer van 'dicht bij mezelf zijn' te durven zijn, los van angst, vertwijfeling en zeker weten dat de samenleving afstevend op een volledige automatisering waarbij één macht ons onder controle heeft. Ook al lijken alle berichtgevingen, artikels, foto's, woorden, tv programma's, krantenartikelen ons te wijzen in de richting van intriges, afgunst, verwijten, overmacht, ondergang zonder eigen zeggenschap. En ik mag zeggen dat die energie van angst, intens kan aanvoelen, me verloren en verstikt kan doen voelen. Bang om mezelf erin te verliez