I ask & it is given

Ik ben onderuit gegaan, liet me laten aanraken door gedachten, gevoelens en emotes van anderen die niet één-op-één zijn uitgesproken. Hier en daar met een kwinkslag, met een grapje of gewoon luidop me toeroepend! Ik merkte de opeenstapeling op en merkte op dat het iets met me deed, ik werd vanbinnen aangeraakt en koos voor de vertwijfeling en trok nog meer vertwijfeling aan. Ik sloeg het gade wat het met me deed en hoe - erop terugkijkend - de situaties als vanzelf zich opstapelden. Om vandaag me zoo onstabiel te voelen dat de tranen heel dichtbij waren en mezelf, op deze wijze, niet durfde tonen. Ik merk frustratie op, mensen vonden dit van me, vonden dat van me en richten het niet direct tot mij ook al zaten we aan dezelfde tafel. En dat, net dat sneed en ik hoorde mezelf op een gegeven moment zeggen dat ik het niet leuk vond en hield mijn tranen binnen.  Ik voelde me buiten spel gezet, opzij. 'Ga daar maar staan', zoiets van in de hoek staan omdat ik niet voldeed aan

© Tania Maria Vanhoof Er zijn 2 kanten aan een zaak, aan een situatie, een gebeurtenis.. iets wat plaatsvindt in mijn leven. Twee manieren om te kiezen: 1) het te aanschouwen voor wat het is én door te kiezen wat beter aanvoelt.. 2) het als lastig te ervaren, iets van te vinden, mezelf omlaag te trekken, te kiezen voor opstropping, vernedering van mijn zijn, opblazen van het gevoel, me verzetten en daarmee, wat ik niet wil ervaren, juist versterken. Hoe meer gebeurtenissen ik op z'n beloop laat, hoe soepeler mijn leven zich ont-vouwt Gisteren was het opvallend hoe subtiel ik de energie kreeg aangereikt dat ik kan kiezen voor erkenning en doorgaan. Het willen voelen van wat zich aandient en erbij stilstaan. Oké, wat is er nu in dit moment? Alles gewaarworden, naartoe ademen, willen (door)voelen, erkennen, aanspreken, het zien, benoemen wat ik ervaar.. die ruimte en bewustzijn zijn. Om, ook al voelt iets oncomfortabel aan, toch te kiezen voor wat fijner aanvoelt én daardoor als vanz

Ik doorzie meer en meer de hints van het leven om erop te vertouwen, om me over te geven aan het simpele spel van flow en genieten en de daarbij horende belemmeringen die me zijn meegegeven. Ik ben al vaker in deze regio geweest, om het zo te zeggen, dat ik het nut inzie van me over te geven aan een groter geheel. Om alles wat er op mijn pad komt te zien als een oplossing ergens voor, een herhalend patroon dat me spiegelt waar ik me (nog) door laat leiden. Dat me van mijn essentie brengt én me ook meer tot mezelf brengt. Het is aan mij om het verschil te ervaren.  Ik kijk op mijn koer, als ik dit typ en dat herinnert me een situatie met die koer dat compleet anders uitvalt dan gedacht. Ik kan er 2 richtingen mee uit: a) onderuit gaan, een slachtoffer voelen van de situatie, met de vinger wijzen naar een dader; b) mezelf afvragen wat het geschenk hierin is, welk geluk bij een ongeluk het kan zijn.. Wat ik graag wil kiezen, is om de controle over de mogelijke uitkomst los te laten. Wat i

© Tania Maria Vanhoof Zo van die momenten dat ik: -     's morgen mijn lichaam overloop, een bodyscan maak, om met aandacht mijn lijf te danken. En vrij snel mee ben met beelden en gedachten, die ineens opduiken uit het niets, afgeleid van mijn focus; -     mijn ademhaling wil volgen, bewust van de zuurstof langs mijn neusgaten.. en weg ben met beelden en gedachten, die ineens opduiken uit het niets, afgeleid van mijn focus; -      begin op te ruimen in huis omdat ik rust wil, overzicht, weinig om me heen, dat ik aan de keuken begin, na enige tijd buiten bezig ben, in de living, de badkamer.. en overal wel iets ligt, overhoop, deels gesorteerd.. afgeleid van mijn focus; -      mijn huis wil kuisen, keren, stofzuigen, dweilen.. spik en span houden en hier en daar bezig ben en met moeite kan blijven waar ik bezig was; -      mijn afwas consistent doe en ineens een hoop afwas zie staan in de afwasbak en geen zin heb om het leeg te maken; -     mijn smartphone mee naar bed neem om te l

© Tania Maria Vanhoof   Het is altijd al zo geweest in mijn werk dat, als ik klaar was voor de volgende stap, dat zich als vanzelf aandiende. Dan waren er die gebeurtenissen, de informatie over het werk als opbouwwerker in het Zorgzame buurten project die ineens binnenkwamen, duidelijk werden, dat ik snapte.. hints: "Tania Maria, jij bent klaar voor een verdieping." Elke keer zag ik in dat ik die informatie eerder niet had kunnen bevatten. Nu is het ook zo.. en ik buig voor de kansen die tot me komen om nog een laag dieper te gaan en de mogelijkheden als opbouwwerker binnen SAAMO tot me door te laten dringen. Het zal deuren openen in mezelf waarvan ik eerder niet wist dat ze er waren, het zal voor groei zorgen en ontplooiing. Intern overleg met collega's over de strategische en operationele doelstellingen voor de volgende 5 jaar op vlak van mijn werkterrein: grond- en mensenrechten, sociale bescherming / krachtige buurten en steden, gemeenschaps-vorming / collectief burg

Vanmorgen, eindelijk, was het daar (nog eens) een connectie met mezelf, een thuiskomen haast, een landen in mijn lijf én ik besefte dat ik voor lange tijd uit mijn lichaam was gegaan, onverankerd. Ik had mijn zijn van me afgescheiden en ondertussen vanalles opgemerkt en ervaren en verlangd naar rust, naar zakken en kunnen landen en niet weten hoe én toch elke dag erom vragen.. Tot ik weer bewust in staat was om de slimme gsm van het werk te laten liggen en in plaats daarvan met mezelf te zijn, eerder bed in en effectief mijn aandacht bij mezelf te hebben. Dat vertaalde zich naar meer contact, terug kunnen aanvoelen van mijn eigen energie en het onderscheid haarfijn aanvoelen hoe zalig fijn het is om eindelijk, hmm.. diepe zucht, terug 'van mij te zijn' als het ware. Toen was het moment daar dat ik snapte dat ik ergens, along the way, onbewust mijn connectie met mijn lijf energetisch had verlaten en opgevuld met youtube en facebook en scrollen en liken. Vergelijkbaar met een spe

Gisterennamiddag was ik op pad en op een gegeven moment werd het zoo donker en hoorde ik de donder in de verte. Logisch gesproken zouden kort erna de wolken openbreken. Ik reed op dat moment met de fiets naar een bos. In het bos, terwijl ik wandelde, vroeg ik welke energie, ruimte en bewustzijn ik en mijn lijf konden zijn om de de zon op mij te laten schijnen en de warmte te laten verschijnen. Want zo af en toe had ik het fris én op een gegeven moment verscheen de zon vlak naast de donkere lucht! Zo donker dat het heel bijzonder was dat de zon scheen en bleef schijnen.. Er viel geen enkele druppel ;c) . Ik wandelde verder om na een tijd op te merken dat de wolken open getrokken waren en lichter.  Magisch wonder dat we zelf zijn En zo heb ik nog eens het magische, dat wij zijn zo ppuur en makkelijk, kunnen ervaren.. Het is zo makkelijk om van het vanzelfsprekende uit te gaan en denken te weten dat we geen enkel effect hebben op het weer en de gebeurtenissen om ons heen. Terwijl het tege

Het is tijd om te gaan, ik ontvang stillen wenken om een ander pad op te gaan, een weg in te slaan om meer van mij te kunnen en mogen ontvangen. Een oud stuk dat zich al regelmatig in één of andere vorm heeft laten zien. En ik zeg ja ook al is het een stille ja omdat er veel aan vast hangt aan kwetsbaarheid om naar te kijken, naar mezelf en alle inprentingen uit mijn familiesysteem. Momenten van stress en ervaren trauma van ooit. Zacht aardig zijn voor mezelf, uit mijn verhaal Om dat pad op te lopen en tot ontdekking te komen, heb ik de ondersteuning aangevraagd van iemand die ik vertrouw. Het is duidelijk, ik voel, weet dat ik hierin een dragende hand, bedding wil vinden om samen aan te voelen, te bevoelen en door te gaan waarheen ik nooit eerder doorheen kon of durfde gaan. Het één heeft met het ander te maken. Als ik het Leven te volle wil ontvangen, mag ik teruggaan, de hand schudden met oude patronen en energieën. Ze aankijken en inzien dat de angst, de verkilling, het bevriezen o

Ik zit aan tafel en mijn blik valt op een vetplantje met lobben als blaadjes. Het is de vorm, de plaats van de lobben die perfect in elkaar passen dat me herinnert aan het Leven en de momenten waar ik doorheen ga. Koesterend, ondersteunend als een familie. Eén grote lob met daarachter iets kleinere en een kleintje er tegenaan.. Van de hoek waaruit ik kijk, lijkt het op een gezin met de vader als top, als leider, als fundering voor het grotere geheel. Ja, dat voelt zacht aan, heel liefdevol ook. Hmm.. diepe zucht. Liefdevolle koestering, zachtaardig Ik loop naar buiten want daar wordt een steenpuincontainer opgeladen met gruis en stenen die achteraan bij mij thuis zijn weggehaald. Toen gisteren ineens zoveel meer ruimte vrij was achteraan mijn huis, voelde dat al heel ruimtelijk aan. Ruimte, vrijheid, space for something new to be. En net toen ik buiten ging, zag ik net de container op de camion gehesen worden en de camion wegrijden.. Het was een perfect moment om effectief nog meer rui

Ik ben me oo dankbaar en het Leven ook omdat het Leven me altijd ondersteund. En laat nét dit mijn thema zijn voor het moment, de laatste weken, hmm;; eigenlijk meer de laatste dagen. "Teach me how to dance, teach me how to love.." dat is een regel uit een lied dat ik vaak hoor en op een moment heel bewust hoorde toen het er toe deed. En sindsdien staat het op mijn badkamerspiegel geschreven. Omdat ik me aan het toelaten ben om te leren houden van.. het leven en om me toe te staan om te weten dat het Leven me Altijd ondersteund.  De liefdevolle koestering zo teder en zacht aardig is alom vertegenwoordigd, altijd daar en aan mij om gewaar te (durven) worden. Ik schrijf bewust 'durven' omdat ik me nog laat leiden door inprentingen dat het leven er niet altijd voor me is. Doorgegeven van generatie op generatie en dus ook onderhouden is geweest waardoor de bewijzen daarvoor ook altijd te vinden waren.. En nu word ik op nieuw in mijn leven gevraagd om me over te geven, om

Nieuwe wegen dienen zich aan voor mij Iets dat zich al eens heeft laten zien om dan nu als een wolkbreuk zich aan te dienen. Om, alles wat nog dwarzit, als een intense regenbui uit me te laten stromen, diepe diepe tranen die vanzelf een weg vinden. En een pijn van verlaten zijn van heel, heel, heel lang geleden dat nu het zonlicht mocht zien. Om dan als vanzelf op een heel tedere manier aangeraakt te worden door een zo'n liefdevolle energie die me liefkoost en herhaaldelijk me laat voelen dat ik eindelijk me los mag maken uit een grip dat me al eeuwen (komt in me op) vasthoudt. Om dan nu daaraan voorbij te durven gaan om die prachtige, ingekerfde, houten deuren open te zien gaan. voor mij Een uitnodiging, een reikende hand dat me wenkt.. Kom maar, kom maar lieve. Ik ben hier, ik ben bij je. altijd al. Je mag nu openboeien. Die lieve, tedere energie die een imense kracht in zich draagt die me over ergens heen tilt om zacht te mogen landen, voorbij gelimitteerde mogelijkheden. Grenze

Een plek waar ik deel wat me aanraakt, beroert, uitnodigt en verandert. Mijn visies, perspectieven en levenservaringen die mogelijks anders zijn dan de jouwe. Dat ze je mogen aanraken en vernieuwen. Neem en ontvang wat jou uitnodigt. Tania Maria Vanhoof * anders dan anders