FEEL: Pioneer zijn, mehoela!

Terwijl ik dit typ is het 06u & nog veels te vroeg voor mij

Het is de dag nadat ik de beslissing nam om een woonaanbod aan te nemen: de nooduitgang. Een plek hier vandaan om te gaan wonen. In België. Dichter bij mijn familie. En ook al gaf het me rust gisteren, toch werd ik net wakker & gingen mijn gedachten direct daar naar toe. Zal ik er gelukkig zijn? Is het dé plek voor mij? Er zijn nl. facetten die ik heb afgewezen met een reden: de drukte van een steenweg, geen privacy in de tuin, weinig lichtinval, ver van de volle natuur,..

En ik trek mezelf zo in twijfel, ik heb het gevoel gefaald te zijn in mijn idealen

I ask & it is given, telt ni meer. Ik ben die sprankel ni meer. Een schim dervan, zo ervaar ik mijzelf. Mijn avonturen om eindelijk te reizen, in NL te gaan wonen dichter bij mijn lief, werken bij mensen in ruil voor accomodatie & eten, op huizen passen,.. dat allemaal is er niet. Wie ben ik? Wat stel ik voor? Het éne voelen & het compleet andere doen. Vanuit pure onveiligheid. Geen synchronisatie van gebeurtenissen die ineens alles in flow laten ontstaan.. Geen mensen die zeggen, ik ken nog iemand.. geen huis of woning die zich openbaart.

Die impuls, die intentie die is er niet meer

En het steekt me, dat ik niet meer in staat ben om mijn idealen een vorm te geven. Dat ik opnieuw sinds 2008 voor een job ga kiezen, dan maar vakken vullen ofzo. Dat geld opbrengt om mijn gas, water, electriciteit, wifi, huur, reiskosten, eten, algemene boodschappen te betalen. Die wereld waar ik me van afgekeerd had. Die ja, die ga ik opnieuw beleven. Man man..

Ik voel me als een dolgedraaide vijs, die maar doordraait zonder grip

Alles waar ik in geloofde (i ask & it is given) voelt ni meer

Tranen, drama, onzekerheid, onveiligheid, iets moeten doen om veilig te zijn/voelen, synchroniteit,.. Ik manifesteer aan den lopende band.. de dingen die me ni blij maken. Ik voel stress, ik pieker, ik voel spanning & ik ben het zoo beu!

Pioneer zijn, mehoela!

En toch zijn daar nog mijn idealen: om mensen te leren kennen & in nature uit te wisselen. Zonder geld op de eerste plaats te zetten. Het plezier te ervaren van het delen, de connectie, openhartigheid & gastvrijheid.
Dus nu heb ik een adres waar ik weldra terecht kan en nog steeds voel ik de spanning om mijn hart. Stel ik mezelf zoveel vragen dat ik er zot van kom! Mijn relatie, hoe zit het daarmee?

Onvoorwaardelijk liefhebben, mehoela!

Fuck it! Ik merk het mega contrast op tussen de intentie hebben & de praktijk ervan. Ik word werkelijk gek van ambetantigheid, drama, huilen, onzeker voelen. Ik voel me splijten: enerzijds tussen de versterkende verbinding met mijn lief (écht waar!) & anderzijds tussen de weerstand tegen zijn verlangen naar meer exploratie. Ik besef meer & meer dat ik mezelf mogelijks voor de gek hou. En dat geeft spanningen, samenwonen, dichter & meer bij elkaar zijn. Dat verlangen heeft plaatsgemaakt voor stress, spanning & zelfs ongemakkelijkheid zelfs op de momenten dat hij bij mij is. Dan ben ik in gedachten op de momenten dat hij met de ander is. Alles in me verzet zich & ik ben het beu om zo te zijn. 

Ik wil opnieuw kunnen zakken, verbinding voelen/maken. Liefde in het moment ervaren. Het meer naar elkaar toegroeien & het besef dat hij meer open wil zijn naar andere mensen, verscheurt me. En het feit dat ik geen stoorzender wil zijn in zijn leven, in het ‘leven’ van zijn verlangens. Dat plaatje hebben we al gehad. Hem zoo graag zien & toch ni helemaal. Dus zo..

Geld - basisveiligheid - liefde - relatie - gelukkig zijn
Een dak boven mijn hoofd maakt me ni gelukkig. Nog steeds maak ik me zorgen. Wat een heftig jaar is 2018 tot hiertoe al geweest seg, intens gelukkig versus intens ongelukkig. Bizar. En ergens daar tussen in.

Waar kies ik voor?

CONTRAST: Living the Change, wat is mijn missie?

Der zit iets te wringen. Een vraag wat mijn missie is? Ik word her & der getriggerd door andere mensen om me heen. Mensen die me vragen stellen, die hun gedacht zeggen & mensen over heel de wereld die hun eigen ding doen. Omdat het beter voelt, omdat hetgeen er nu voor ze is, niet (meer) vervullend is.

En ik?

Ik hang er ergens tussenin, zojuist nog stelde ik me de vraag wat hét dan voor mij is. En prompt lees ik een mail die ik anders ni zou openen.

Een documentaire met verhalen over mensen die het "anders" zijn gaan doen. Anders voor zichzelf, voor de Aarde, voor de kinderen, voor hun medemensen. En die het "leven", hun missie. En wat is de mijn dan? Transitie, duurzaam, verbinding, openhartig contact maken, liefde & gastvrijheid, in natura,..

Nog steeds voel ik de impuls om vanuit uitwisseling & delen van talenten te leven. In natura, lekker eten & boodschappen te ontvangen; meedelen in een oogst.. Samen tuinieren, andere klussen doen. Mijn talenten & kwaliteiten, wijsheid aanspreken.

(BIJ)LEREN & AANLEREN

En ook al voel ik hierbij een JA! toch ken ik de vorm nog ni. Geen betaalde job. Geen zekerheid zogenaamd. En toch heb ik al anders "bewezen" de afgelopen jaren. Dat juist door te delen & door uitwisseling dat ik fijn kan leven.

En als ik nu eens geen huur & huislasten heb? Iets dat ik al lang in mijn hart meedraag. Een intentie om het anders te doen. Een gevoel van binnen dat dat mogelijk is. En toch ook een zaak die ik op momenten moeilijk kan geloven. Waar nog ontrouw aan mezelf in zit. En dan op gepaste momenten een frisse start maak en op afstem. Afstemschrift maak, gevoelsessenties oproep om dan na een periode het opnieuw te vergeten. Te laten liggen.. komt er iets anders om mijn aandacht vragen & oops is het weg.

Laatst zei iemand tegen mij: "Ineens was/ben je volledig gekeerd, van richting veranderd." 

Dat raakte me, deed pijn om te horen. Want ja, ik kan ineens zomaar van richting veranderen, eerst volledig mijn commitment ergens hebben om dan later een andere impuls te hebben. Het klinkt niet echt geloofwaardig. Ben ik dat wel? Ben ik te vertrouwen?

Wie ben ik (eigenlijk)?
En wat is mijn missie?

Zo dus.. zit het te wringen.

LIVING THE CHANGE misschien is dat wel mijn pad, door mijn eigen compleet in een nieuwe situatie te plaatsen, kom de rest vanzelf?

FEEL: downsizing & housesitting

Ik ben nog altijd in Transititie.. 

Omdat veel al in de dozen zit & ik gerief (over)heb, sta ik ervan te kijken wat ik allemaal om me heen verzameld heb. Dozen met spullen, creaties zoals tekeningen, schilderijen, maquettes, wenskaarten, schrijfsels, (kei veel) boeken, materiaal om te creëren, decoratiemateriaal, vazen, servies,.. spullen uit de natuur. Om me heen, in de gang, in een kamer staan allemaal dozen. Ingepakte spullen die ik maanden geleden al heb samengevoegd. Ik besef dat ik mogelijks dozen mag opendoen om te zien of ik het écht wil bijhouden. Om écht datgene dat nog matcht bij te houden & mogelijks mee te nemen op mijn nieuw avontuur.

Hoe is het om spullen een andere eigenaar te geven?
Hoe is het om zaken los te laten die ik eigenlijk ni meer gebruik & toch nog inpak omdat..?
Hoe zal het zijn om uit mijn valiezen/rugzak te leven?
Met de dingen die ik écht bij me wil hebben?

Wat zou dat zijn?
Wat gebruik ik momenteel veel?
Wat heb ik graag in de buurt?

Ik las vandaag in een artikel over Dalene & Pete die in 2009 alles verkochten & gingen reizen d.m.v. housesitting. Ze leefden jaren enkel uit hun valiezen. Kwamen in allerlei avonturen terecht, op bijzondere plaatsen in lokale wijken & konden op plekken verkennen met de locals. Ze schreven erover & deelden hun ervaringen. Hecktic Travels.

Website, blog Dalene & Pete

Mm.. ik dit voelt goed! IK open mijn armen & verwelkom plaatsen in mijn hart. Waar ik de komende maanden alleen of met mijn lief mag wonen voor bepaalde tijd. In de buurt van elkaar. Samen. Ergens.. verkennend, verbindend, vernieuwend.

Here I come..

FEEL: pauze - ik stop ermee

Ik heb nog weinig gedaan vandaag en heb beslist:

I QUIT!

Voor nu, alles in mijn omgeving opruimen. Clean & ordelijk maken. ZOdat ik daar tenminste mijn rust in vind. Elke dag denk ik: "morgen kan ik veel opruimen, inpakken" om dan weer een dag lamlendig te voelen. Had het werkelijk ni kunnen inschatten me nog zo te voelen. Daarom voelt de klap zo intens.

ALLES 
effe loslaten

Allerlei emoties komen langs, huilen, in bed liggen, naar rustgevende muziek luisteren..
Ik ben het zoo beu allemaal. Allemaal beslissingen nemen zonder te weten hoe & wat. Angsten die onaangekondigd binnenvallen. Voel me verlamd. Met pozen kan ik me aanzetten om iets te doen. Met pozen staar ik voor me uit.

Ik ben compleet anders dan vorige week. En ik voel opnieuw dat verlangen om een pilleke te pakken zodat ik het ni hoef te voelen. Yep, "t is er weer. En ik weet wel.. der is nen andere weg..

Zo dus.

FEEL : ambetant blablabla

Ik voel me blabla.. & vind het moeilijk om dat er te laten zijn
Al enkele dagen eigenlijk, sinds ik dinsdag namiddag ben thuisgekomen. Omdat ik ervoor zo heerlijk, verbinden, transformerend samen was met mijn lief. Een lange tijd voor beiden van ons. Een wederzijds verlangen om voor elkaar te kiezen.

Wow wat een tijd, zoveel gebeurd!
En ook een moment van afscheid omdat hij met zijn ander lief had afgesproken. Tja.. zij is er ook nog. Het doet werkelijk pijn, dezelfde pijn als altijd. En nog meer omdat mijn band met hem & mijn commitment zo versterkt is. Om dan te weten dat hij nog altijd zin heeft in een andere (seksuele) relatie, met haar valt me zwaar.

Ik merk dat die gebeurtenis momenteel nog zit te wringen
Hij wilde dat ik nog bleef. Ik wilde nog blijven. We hebben het vertrek altijd bijgesteld omdat het zo fijn was om nog een dag, nog enkele uren samen door te brengen. We waren we altijd samen, deelden zoveel momenten. En nu is dat er ni meer. Met die gebeurtenis ertussen.
Ik verwachtte & bovenal verlangde dat het sterke verlangen van "samen" zich zou verderzetten. Ook al ben ik hier thuis & hij ginder thuis.

Is het naief? 
Om te verlangen dat hij me 's morgens een bericht zou sturen? Tussendoor. Om te zeggen hoe hij me mist of zich voelt? Waar hij zin in heeft? Welke ideeën nog binnenkomen? Welke inzichten? Naar me te vragen?

Ik mis hem
Bijzonder om gewaar te worden is mijn eigen reactie. Iets wat ik altijd zo fijn heb gevonden is om alleen te zijn. Dingen op mezelf te doen. En nu is dat dus compleet gekeerd. Het voelt zo anders aan nu. Ik voel me incompleet zonder hem. Tsjonge jonge, wie had dat ooit gedacht dat ik me zo zou voelen??
Elke ochtend word ik wakker en is mijn lief het eerste waar ik aan denk. Vandaag ook zo. Ik ben meermaals wakker geworden & elke keer terug in slaap gevallen, over hetzelfde gedroomd. Iets in mijn communicatie naar hem toe. Het was belangrijk.

En het feit dat ik hier woon in chaos zegt ook veel over mijn zwaarmoedig gevoel
Ik ben vollop bezig met inpakken, sorteren & vrijmaken.. En ik heb al meer dan 50 dozen & er mag nog meer ingepakt worden!
Daar ik eerst van overtuigd was om dichter bij mijn moeder een plek te vinden, heb ik gevoeld dat NL me riep. NL dat me nooit heeft aangetrokken om er te wonen. De Vlaamse bodem voelde beter aan. Misschien was dat wel dé essentie van mijn bindingsangst?

En nu voor het eerst in tijden heb ik ja gezegd
Het universum liet me weten dat het NL the place to be was. Ik heb me daartegen verzet. Tot ik voelde dienstbaar te willen zijn aan het universum. Ja, dan mocht ik mijn verzet opheffen. Geleidelijk aan kwam er een opening naar een Ja. En pas vorige week heb ik het durven zeggen aan mijn lief. Woppa! Dat had hij niet zien aankomen. En vooral niet mijn verlangen om effectief samen te wonen. Ik zie nog zo zijn liefdevolle ogen voor me, toen ik het schoorvoetend vertelde naar aanleiding van een tarotkaart die ik had getrokken. Zo liefdevol.. ik smolt haast.

En toch.. de kaarten zijn gekeerd
Daar waar hij jaren terug het helemaal zag zitten & ik uiteindelijk me terugtrok omdat het allemaal té dichtbij kwam. Heeft hij nu nood aan ruimte & dus een plek voor zichzelf. Bijzonder hoe alles zo kan lopen.. Hij leert de andere kant van de dynamiek kennen & ikke ook.

Om die reden dus.. wil ik een tijdelijke woonplek vinden in NL, dicht bij hem. Zodat de reistijd behoorlijk ingekort wordt. Nu reis ik 3u of meer met de trein. Hoe fijn zou het zijn sèg!! Mm..

Maandenlang staan er al dozen ingepakt omdat ik al aanvoelde dat ik hier weg zou gaan 
En nu is het dan zover.. 12 mei weg. Of misschien eind mei, dat mag ik nog kortsluiten met mijn huisbaas.
En ik zie het ni meer zitten.. ik heb zovéél spullen.. nog in te pakken. En mag nu voelen wat ik meeneem & wat ik ergens stockeer. En waar? En hoe zit het met mijn post? Ik heb geen adres meer na den 12e hier in België. En wat met de Belastingbrief? Mag nu alle info bij elkaar sprokkelen om het correct in te geven als het zover is.

Dat alles maakt dat ik me zwaar voel & in niks goesting heb. En het steekt me..
Mijn lief heeft ruimte & tijd nodig voor zichzelf. Ik heb geen overzicht meer over de inpak. Weet niet waar ik binnen enkele weken ga wonen.

En ondertussen schijnt de zon & zou ik mogen lachen, blij zijn, dansen, plezier maken.. 
En ik voel me niet zo. Heb last met mezelf. Ben boos op mezelf. Bekritiseer mezelf.. Heb nood om dat gewoonweg allemaal op te schrijven.

BLABLABLA

Zo sè, dat was het voor nu.