*MIJN LEVEN ZOALS HET IS*

Euh.. de woorden komen niet
Eerder vandaag was de impuls daar om te schrijven, na lange tijd. En toen kwam er een andere impuls langs.. en nog één en .. Nu wilde ik dus dat blog schrijven & is de impuls van het moment weg.

Mijn leven zoals het is..
Anders dan voorheen, kan ik je wel zeggen. Dat dolgedraaide vijs gevoel heeft een label ontvangen: burn-out. Alle gevoelde emoties, situaties.. zijn symptomen van deze transitie. Want zo is het wel, een transitie.

Het oude is aan het vervagen
En ik heb daar moeite mee. "Pioneer, mehoela" schreef ik de laatste keer. Ja, wat voor een pad was me dat, tot hiertoe. Uiteindelijk teveel hooi op mijn vork. Nu ik terugkijk, zie ik de overspannenheid & mijn snel afwisselende impulsen als het logische gevolg van ver over mijn grenzen te gaan.

Wat nu?
Daar bevind ik me nu. En er speelt vanalles. Door elkaar. En rust vinden in mezelf is de sleutel.

zo dus..

FEEL: Pioneer zijn, mehoela!

Terwijl ik dit typ is het 06u & nog veels te vroeg voor mij

Het is de dag nadat ik de beslissing nam om een woonaanbod aan te nemen: de nooduitgang. Een plek hier vandaan om te gaan wonen. In België. Dichter bij mijn familie. En ook al gaf het me rust gisteren, toch werd ik net wakker & gingen mijn gedachten direct daar naar toe. Zal ik er gelukkig zijn? Is het dé plek voor mij? Er zijn nl. facetten die ik heb afgewezen met een reden: de drukte van een steenweg, geen privacy in de tuin, weinig lichtinval, ver van de volle natuur,..

En ik trek mezelf zo in twijfel, ik heb het gevoel gefaald te zijn in mijn idealen

I ask & it is given, telt ni meer. Ik ben die sprankel ni meer. Een schim dervan, zo ervaar ik mijzelf. Mijn avonturen om eindelijk te reizen, in NL te gaan wonen dichter bij mijn lief, werken bij mensen in ruil voor accomodatie & eten, op huizen passen,.. dat allemaal is er niet. Wie ben ik? Wat stel ik voor? Het éne voelen & het compleet andere doen. Vanuit pure onveiligheid. Geen synchronisatie van gebeurtenissen die ineens alles in flow laten ontstaan.. Geen mensen die zeggen, ik ken nog iemand.. geen huis of woning die zich openbaart.

Die impuls, die intentie die is er niet meer

En het steekt me, dat ik niet meer in staat ben om mijn idealen een vorm te geven. Dat ik opnieuw sinds 2008 voor een job ga kiezen, dan maar vakken vullen ofzo. Dat geld opbrengt om mijn gas, water, electriciteit, wifi, huur, reiskosten, eten, algemene boodschappen te betalen. Die wereld waar ik me van afgekeerd had. Die ja, die ga ik opnieuw beleven. Man man..

Ik voel me als een dolgedraaide vijs, die maar doordraait zonder grip

Alles waar ik in geloofde (i ask & it is given) voelt ni meer

Tranen, drama, onzekerheid, onveiligheid, iets moeten doen om veilig te zijn/voelen, synchroniteit,.. Ik manifesteer aan den lopende band.. de dingen die me ni blij maken. Ik voel stress, ik pieker, ik voel spanning & ik ben het zoo beu!

Pioneer zijn, mehoela!

En toch zijn daar nog mijn idealen: om mensen te leren kennen & in nature uit te wisselen. Zonder geld op de eerste plaats te zetten. Het plezier te ervaren van het delen, de connectie, openhartigheid & gastvrijheid.
Dus nu heb ik een adres waar ik weldra terecht kan en nog steeds voel ik de spanning om mijn hart. Stel ik mezelf zoveel vragen dat ik er zot van kom! Mijn relatie, hoe zit het daarmee?

Onvoorwaardelijk liefhebben, mehoela!

Fuck it! Ik merk het mega contrast op tussen de intentie hebben & de praktijk ervan. Ik word werkelijk gek van ambetantigheid, drama, huilen, onzeker voelen. Ik voel me splijten: enerzijds tussen de versterkende verbinding met mijn lief (écht waar!) & anderzijds tussen de weerstand tegen zijn verlangen naar meer exploratie. Ik besef meer & meer dat ik mezelf mogelijks voor de gek hou. En dat geeft spanningen, samenwonen, dichter & meer bij elkaar zijn. Dat verlangen heeft plaatsgemaakt voor stress, spanning & zelfs ongemakkelijkheid zelfs op de momenten dat hij bij mij is. Dan ben ik in gedachten op de momenten dat hij met de ander is. Alles in me verzet zich & ik ben het beu om zo te zijn. 

Ik wil opnieuw kunnen zakken, verbinding voelen/maken. Liefde in het moment ervaren. Het meer naar elkaar toegroeien & het besef dat hij meer open wil zijn naar andere mensen, verscheurt me. En het feit dat ik geen stoorzender wil zijn in zijn leven, in het ‘leven’ van zijn verlangens. Dat plaatje hebben we al gehad. Hem zoo graag zien & toch ni helemaal. Dus zo..

Geld - basisveiligheid - liefde - relatie - gelukkig zijn
Een dak boven mijn hoofd maakt me ni gelukkig. Nog steeds maak ik me zorgen. Wat een heftig jaar is 2018 tot hiertoe al geweest seg, intens gelukkig versus intens ongelukkig. Bizar. En ergens daar tussen in.

Waar kies ik voor?

CONTRAST: Living the Change, wat is mijn missie?

Der zit iets te wringen. Een vraag wat mijn missie is? Ik word her & der getriggerd door andere mensen om me heen. Mensen die me vragen stellen, die hun gedacht zeggen & mensen over heel de wereld die hun eigen ding doen. Omdat het beter voelt, omdat hetgeen er nu voor ze is, niet (meer) vervullend is.

En ik?

Ik hang er ergens tussenin, zojuist nog stelde ik me de vraag wat hét dan voor mij is. En prompt lees ik een mail die ik anders ni zou openen.

Een documentaire met verhalen over mensen die het "anders" zijn gaan doen. Anders voor zichzelf, voor de Aarde, voor de kinderen, voor hun medemensen. En die het "leven", hun missie. En wat is de mijn dan? Transitie, duurzaam, verbinding, openhartig contact maken, liefde & gastvrijheid, in natura,..

Nog steeds voel ik de impuls om vanuit uitwisseling & delen van talenten te leven. In natura, lekker eten & boodschappen te ontvangen; meedelen in een oogst.. Samen tuinieren, andere klussen doen. Mijn talenten & kwaliteiten, wijsheid aanspreken.

(BIJ)LEREN & AANLEREN

En ook al voel ik hierbij een JA! toch ken ik de vorm nog ni. Geen betaalde job. Geen zekerheid zogenaamd. En toch heb ik al anders "bewezen" de afgelopen jaren. Dat juist door te delen & door uitwisseling dat ik fijn kan leven.

En als ik nu eens geen huur & huislasten heb? Iets dat ik al lang in mijn hart meedraag. Een intentie om het anders te doen. Een gevoel van binnen dat dat mogelijk is. En toch ook een zaak die ik op momenten moeilijk kan geloven. Waar nog ontrouw aan mezelf in zit. En dan op gepaste momenten een frisse start maak en op afstem. Afstemschrift maak, gevoelsessenties oproep om dan na een periode het opnieuw te vergeten. Te laten liggen.. komt er iets anders om mijn aandacht vragen & oops is het weg.

Laatst zei iemand tegen mij: "Ineens was/ben je volledig gekeerd, van richting veranderd." 

Dat raakte me, deed pijn om te horen. Want ja, ik kan ineens zomaar van richting veranderen, eerst volledig mijn commitment ergens hebben om dan later een andere impuls te hebben. Het klinkt niet echt geloofwaardig. Ben ik dat wel? Ben ik te vertrouwen?

Wie ben ik (eigenlijk)?
En wat is mijn missie?

Zo dus.. zit het te wringen.

LIVING THE CHANGE misschien is dat wel mijn pad, door mijn eigen compleet in een nieuwe situatie te plaatsen, kom de rest vanzelf?

FEEL: downsizing & housesitting

Ik ben nog altijd in Transititie.. 

Omdat veel al in de dozen zit & ik gerief (over)heb, sta ik ervan te kijken wat ik allemaal om me heen verzameld heb. Dozen met spullen, creaties zoals tekeningen, schilderijen, maquettes, wenskaarten, schrijfsels, (kei veel) boeken, materiaal om te creëren, decoratiemateriaal, vazen, servies,.. spullen uit de natuur. Om me heen, in de gang, in een kamer staan allemaal dozen. Ingepakte spullen die ik maanden geleden al heb samengevoegd. Ik besef dat ik mogelijks dozen mag opendoen om te zien of ik het écht wil bijhouden. Om écht datgene dat nog matcht bij te houden & mogelijks mee te nemen op mijn nieuw avontuur.

Hoe is het om spullen een andere eigenaar te geven?
Hoe is het om zaken los te laten die ik eigenlijk ni meer gebruik & toch nog inpak omdat..?
Hoe zal het zijn om uit mijn valiezen/rugzak te leven?
Met de dingen die ik écht bij me wil hebben?

Wat zou dat zijn?
Wat gebruik ik momenteel veel?
Wat heb ik graag in de buurt?

Ik las vandaag in een artikel over Dalene & Pete die in 2009 alles verkochten & gingen reizen d.m.v. housesitting. Ze leefden jaren enkel uit hun valiezen. Kwamen in allerlei avonturen terecht, op bijzondere plaatsen in lokale wijken & konden op plekken verkennen met de locals. Ze schreven erover & deelden hun ervaringen. Hecktic Travels.

Website, blog Dalene & Pete

Mm.. ik dit voelt goed! IK open mijn armen & verwelkom plaatsen in mijn hart. Waar ik de komende maanden alleen of met mijn lief mag wonen voor bepaalde tijd. In de buurt van elkaar. Samen. Ergens.. verkennend, verbindend, vernieuwend.

Here I come..

FEEL: pauze - ik stop ermee

Ik heb nog weinig gedaan vandaag en heb beslist:

I QUIT!

Voor nu, alles in mijn omgeving opruimen. Clean & ordelijk maken. ZOdat ik daar tenminste mijn rust in vind. Elke dag denk ik: "morgen kan ik veel opruimen, inpakken" om dan weer een dag lamlendig te voelen. Had het werkelijk ni kunnen inschatten me nog zo te voelen. Daarom voelt de klap zo intens.

ALLES 
effe loslaten

Allerlei emoties komen langs, huilen, in bed liggen, naar rustgevende muziek luisteren..
Ik ben het zoo beu allemaal. Allemaal beslissingen nemen zonder te weten hoe & wat. Angsten die onaangekondigd binnenvallen. Voel me verlamd. Met pozen kan ik me aanzetten om iets te doen. Met pozen staar ik voor me uit.

Ik ben compleet anders dan vorige week. En ik voel opnieuw dat verlangen om een pilleke te pakken zodat ik het ni hoef te voelen. Yep, "t is er weer. En ik weet wel.. der is nen andere weg..

Zo dus.