I ask & it is given

wat is er dan nog mogelijk om uit te kiezen? Gisteren heb ik die kant gekozen dat ik gewend ben, om al het verdriet, de diepe pijn en alle standpunten over mezelf toe te laten die me als een vod doen voelen, uitgewrongen, klaar om weg te gooien. drama en toen kwam er de vraag.. als ik geen drama en trauma zou kiezen, welke keuzes heb ik dan nog? ik heb oneindig veel keuzes om uit te kiezen én ja.. de éné zit er al meer (leven) ingesleten dan de ander én.. gisteren zei iemand tegen mij: "en morgen is er een nieuwe dag" én die begon vandaag voor mij om 05 uur. Dus ja.. no more suffering. wat is er mogelijk voorbij aan 'afzien'? dus daar ben ik nu.. en ik zal niet zeggen dat ik nooit teruggrijp naar afzien, dat heeft ergens wel iets én.. EN wat als het ook gemakkelijk kan? wat als het plezierig kan zijn? VERANDERING. ergens merk ik een "dûh!" op. Hmm.. ik glimlach, want dat is de gewoonte die spreekt. dus ja, ik trok net een quote en het was er één van Leen Van

Slechts 3 woorden die me aanraken en die diep van binnen een verdriet naar boven halen als ik dit tegen mezelf zeg. Het doet iets met me. "Your true colors are beautiful like a rainbow.." hoor ik zingen en ik zit hier. Ik zit hier omdat de woorden stroomden, omdat ik het wilde schrijven, wilde delen het universum in als de erkenning dat ik me vandaag kut voel. Ik glimlach.. niet echt woorden dat ik gebruik maar alé bij deze.. Maanden ben ik hier niet meer geweest omdat ik schreef op facebook en nu ik daar niet meer kom, omarm ik opnieuw deze plek, die van mij, waar ik al vele 'stappen' heb liggen in de vorm van vele, vele, vele woorden.. Ik voel me dus aangeraakt. Ik ben op mezelf. Ik ben met mezelf en zou zo graag een arm om me heen voelen, een borst om tegenaan te rusten, een paar prachtige ogen waarin ik mezelf kan tegenkomen én de ander. .. like a rainbow.. Wat te doen als er iemand is die mij die arm wil geven, die borst vermoedelijk ook waar ik me tegaan wil vle

" Per keer ik een hint opmerk, ik een vraag stel, krijg ik informatie aangereikt. Dominostukjes vallen tegelijkertijd en stoten weer andere opstellingen aan. Velden informatie. Het één wisselt het andere af. Alles in beweging en trekt mijn aandacht. " Met deze woorden sloot ik mijn laatste blogpost af een tijd geleden. Bovenstaande woorden zijn nog steeds van toepassing al verandert het landschap van transformatie zo af en toe. Ik ga nog steeds doorheen intense en oncomfortabele en ook vervullende stukken. De overgang van leven in controle naar leven in overgave is nog steeds gaande en toont me exact waar en wat ik mag loslaten om een leven in (meer) synchroniciteit te leven. Graag wil ik volgende post delen dat gisteren uit mijn vingers vloeide. Klanken beroeren mijn ziel, mijn binnenste.. piano hemels.. ik zit in de zon aan een tafelke op mijn terras met de wind die met mijn haren speelt en langs mijn wang streelt. Vogelkes op de achtergrond die hun klanken met me dele

Een domino effect waar steentjes elkaar aanraken en in allerlei vormen omvallen.. vind ik mooi en fascinerend. Ik herinner me een groot event op tv waarbij verschillende kleuren in diverse vormen gelijktijdig uitrolden, omver vielen. Majesteus die beleving, awe!    (Domino KLM Worldrecord 1986 zo blijkt, kijk vanaf minuut 7:48) Zoals dat ervaar ik mijn leven, voortdurend in de vraag naar meer helderheid in mijn keuzes en mijn standpunten om bewuste(re) keuzes te maken om dichter bij mezelf te komen. Authentiek mijn waarheid in het moment kiezen. Zo vallen er dus stukjes op hun plek, raken ze andere stukjes aan en ontstaat een nieuw veld van informatie en helderheid, een overzicht zeg maar. Ont-dekte stukjes overleving, automatische piloot keuzes, onbewustzijn en anti-bewustzijn. Met het aanraken van die stukjes informatie, steentjes van waarde, zie ik in een rap tempo van waaruit ik me nog laat leiden en afleiden. Wat me beroert.. Spiegelingen.. Sinds 2 maanden en nog wat kom ik mezel

Afgelopen donderdag stelde ik mezelf de vraag of ik echt 'geen logo ontwerper' ben? Tot in jaren vertel ik mensen om me heen en mezelf in het bijzonder dat ik zo geen logo's kan creëren in korte tijd. Ik heb immers diverse situaties gecreëerd waar ik me onder druk gezet voelde, dichtklapte en voor overweldiging koos. Om dan overal en nergens afwezig in het moment te zijn, niet in staat om heldere keuzes te maken laat staan ontwerpen vanuit gemak. Door deze ervaringen geloofde ik dat ik alle tijd van de wereld nodig heb om een logo te creëren. Om überhaupt professioneel te zijn. Tot vorige week donderdag iemand me vroeg om een logo te ontwerpen voor zijn droom (buddy platform). Ik zei hem nog dat ik veel tijd nodig heb waarop hij iets later zei om maandag (vandaag dus) weer samen te zitten.   Wat als ik mezelf een verhaal vertel? Donderdag voelde ik me wat wiebelig, aangeraakt, kwestbaar en van mijne melk én juist toen vroeg hij mij om een gunst. In die energie wist ik dat i

Woorden vloeien samen met gedachten.. dwarrelend in een lege ruimte verdwaald aangeraakt rafels rauw afgescheurd verworpen tellen, op m'n tellen passen oppassen gestechel binnenin rondom mij en ik.. Ik. sta wankel, broos, gebroken gebarsten verraad onveiligheid onbeschermd gebroken.. een smet op mezelf mijn kinderlijke verwennerij onschuld gedoemd tot mislukken aangeraakt ruw onverwacht ruw waar is mijn plek waar kan ik zijn waar ben ik veilig in welke ruimte mag en kan ik mezelf vinden de onschuld vóór de ruwe aanraking het niet weten in dromenland met mezelf genieten ineens uit het genot gerukt ontwaakt onveilig waar ben ik veilig waar is mijn plek waar ben ik thuis? _TM 26.01.23

Hoe meer ik in vraag ben om te weten wat ik echt wil, hoe meer helderheid ik krijg aangereikt in allerhande situaties. Zoals mijn deelname aan 'Turnhout by Night' zaterdagavond waar ik gepakt met mijn fotocamera en goesting met een buurvrouw en haar vrienden op pad ging. Al gauw bleek ik de enige in het gezelschap te zijn die zich enige tijd verwonderend om zich heen keek, ter plaatste bleef staan om te luisteren, te zien, te ervaren.. Op regelmatige momenten zag ik het clubje verderop op mij wachten. Eigenlijk kreeg ik al een hint op de verzamelplaats voor aanvang van de wandeling dat ik afdeed als:"Geef het een kans."  Interessanter werd het toen ik bekenden tegenkwam op locaties her en der en mezelf hetzelfde VERHAAL hoorde vertellen. Dat zij 'stappers' waren en zelden bleven staan én ik geen ruimte had om alles volwaardig te beleven. Ik hoorde de verontwaardiging in mijn stem, voelde binnenin de ontevredenheid groeien alsook de keuze om op eigen tempo te o