I ask & it is given

Een dag waarin ik van het ene opga in het andere Een dag vol ontmoetingen met verschillende facetten van mezelf.  *Pijn in mijn hart & maag: oplettend aanwezig zijn, afvragend wat er scheelt. Opmerkend dat ik me laat afleiden naar  andere gedachten om de pijn niet te hoeven voelen. Om dan terug mijn aandacht naar  de spanning te brengen. “Wat scheelt er?” Ik ben bang blijkbaar. Bang voor het oordeel  van een ander.. mm.. ja. *En dan volgt een andere impuls:  pak ik een heerlijk boekje ter hand om in te lezen. Ik drijf weg in een wereld van magie,  liefde & kameraadschap. Ik voel mijn hart zacht worden. En lees gretig door.  Heerlijk geschreven. Een boekje dat ik op de laatste minuut voor sluitingstijd van de bib zag.  Ik werd ertoe aangetrokken. Zo mooi gepresenteerd. Na enkele woorden gelezen te hebben,  wist ik: “dit gaat mee!”. Dankbaar! Voor deze heerlijke ontmoeting. Voor die heerlijke momenten van wegdromen, beleven..  Mm.. *Ik maak me klaar voor

Het is weer zover. Het kriebelt & er schuurt weer wat Teksten die aan verandering toe zijn omdat ik zelf weer wat ben veranderd. Alles voelt weer wat anders dan voorheen. En zo ook de header. Jaren heeft het voorgaande erop gestaan, heeft de verandering doorstaan. En nu voelt het al een tijdje aan dat er iets nieuws mag komen. En ik wist ni wat. Totdat ik de impuls kreeg om mijn kernkwaliteiten aan de muur te hangen. ;c) Header blog 2016 Dus de voorgaande header is vervangen door deze: Header blog 2018 Ook het menu/pagina's heb ik aangepast aan wat er nu speelt in mijn leven Omdat ik steeds meer overzicht krijg op mijn levensbezigheden. Ook wel job of werk genoemd. En werk voldoet eigenlijk niet (meer). Want gewoonweg Zijn & doen is dat mijn leven typeert. Sinds de verhuis is dat een leefloon aanvragen, op zoek zijn naar hulpinstanties, mensen aanspreken, nieuwe vrienden maken, vrijwilligerswerk bij Theaterwerkplaats Het Gevolg , Wijk-Werking bij een pa

Er is niks zo heerlijk als zo af en toe dat gevoel van krakend krantenpapier tussen mijn vingers te voelen. Van dat papier waarop meerdere interessante artikels geprint zijn over kunst & cultuur. Woorden, waarnemingen, bedenkingen van mensen over mensen. En ik zit hier in Tilburg in de wachtzaal van de ns te wachten op de bus. En ondertussen krabbelde ik enkele zinnen op een pagina Zuiderlucht  Maandblad voor kunst & cultuur. Héérlijk! Krabbels, ideeën Tilburg ns Ik geniet van zulke momenten. Impressies neer krabbelen. Het zijn juist die pagina's, magazines die mijn creativiteit prikkelen. Stimuleren. Voeden. Lekker zitten, mensen zien passeren, chillmusic van een koffiebar, op de achtergrond. Fontein voor me uit. Een continue stroom van prikkels. Fijne prikkels. Mijn zondag. Een ware kado. In een stimulerende buurt. Tilburg met loodsen verderop waar LOCHAL geconstrueerd wordt. Knooppunt van kennis, cultuur & ondernemen. En het kriebelt! J a, het krieb

Onderweg zonder agenda Zo heerlijk om op weg te zijn & alle tijd van de wereld te hebben om op mijn bestemming aan te komen. En hoe heerlijk om dan op mijn ritme naar het station te stappen. Om dan in de rij te staan voor het opladen van mijn ov-kaart. Om in een impuls mijn regenbroek uit te trekken zonder zorgen of ik tijd heb om de trein in te stappen. Om de trein te zien aankomen en op tijd in te stappen. Om op een stoel te gaan zitten & deze in te ruilen voor een andere bij de eerstvolgende stop. Om dan te merken hoe mijn vorig stoel, plek biedt aan iemand anders. Om te voelen hoe fijn het is op de nieuwe plek zonder iemand naast me. Hoe fijn is dat sèg! Zoveel ruimte vrij te hebben! Om  een inspiratiemail te lezen  van een kennis om te lezen hoe alles in goddelijke perfectie is. Hoe ontspannend het aanvoelt te weten dat ik nergens iets van hoef te vinden. Hoe fijn het is om dit daadwerkelijk te ondervinden. Om op het ritme van mijn flow te bewegen. En alles in het

I remember when I lost my mind I remember when, I remember, I remember when I lost my mind There was something so pleasant about that place Even your emotions have an echo in so much space And when you're out there without care Yeah I was out of touch But it wasn't because I didn't know enough I just knew too much Does that make me Crazy Does that make me Crazy Does that make me Crazy Possibly And I hope that you are having the time of your life But think twice, that's my only advice Come on now Who do you, who do you, who do you Who do you think you are Ha ha ha bless your soul You really think you're in control I think you're Crazy I think you're Crazy I think you're Crazy Just like me My heroes had the heart to lose their lives out on the limb All I remember is thinking I want to be like them Ever since I was little, ever since I was little It looked like fun And it's no coincidence I've come And I can die when I'm done But maybe I'

Wat past bij mij & wat niet? Daar gaat mijn transitie over. Mijn depressie/burn-out is the next logical step. Omdat ik zo nog meer - met mijn neus op de feiten - ervaar wat mij energie geeft & wat niet. Het is een kans om het anders te zien Daar waar ik makkelijk mezelf zie als 'falen'. Onvoldoende zelfzorg toepas. Kan ik tegelijkertijd zien dat het eigenlijk een waar kado is. Eén van dien aard om mij een helpende hand toe te steken. En het is aan mij om die hand aan te nemen. Om de kracht ervan toe te laten & te voelen. Moge het dan in een andere vorm zijn dan oorspronkelijk gewenst. Toch is deze periode the place-to-be voor mij. Om nog meer JustBeing Me te zijn & worden. Zo heb ik de afgelopen dagen gevoeld wat mij voed Donderdagavond zat ik op een bank aan de bushalte in Tilburg. De bus had serieuze vertraging. En het was super warm! Ik voelde me ongemakkelijk & had super dorst. Ik had geen drinken meer, die vertraging had ik niet ingecalculeerd.

Sometimes they arrive, sometimes they're gone.. Ideeën komen en gaan de laatste tijd. Voor mezelf is er veel voelbaar. En ik tracht het in woorden te omschrijven. Mezelf uit te drukken. Verbinding Ik wil heel graag op een plek terechtkomen waar Samen de hoofdrol speelt. Samen in verbinding iets concreets realiseren omdat ieders neus dezelfde richting uitwijst. Omdat er samenhorigheid is. De drive om iets te betekenen. De drive om iedereen op waarde te schatten, er oog voor te hebben. Hoe fijn zou het zijn om in een vzw, organisatie of bij de overheid terecht te komen? Die uitstraalt wat er binnenin (verborgen) zit aan Synergie. Oprechte dankbaarheid toont voor ieders aanwezigheid & talenten. Die Levenservaring voorop stelt. Het verlangen deelt om samen een plek te creëren vanuit (h)erkenning. Het weten dat we allen creators zijn, op weg naar een andere realiteit. Een betaalde job, op korte termijn Hoe fijn zou dat zijn in mijn periode van transitie? Zodat ik mensen k

Euh.. de woorden komen niet Eerder vandaag was de impuls daar om te schrijven, na lange tijd. En toen kwam er een andere impuls langs.. en nog één en .. Nu wilde ik dus dat blog schrijven & is de impuls van het moment weg. Mijn leven zoals het is.. Anders dan voorheen, kan ik je wel zeggen. Dat dolgedraaide vijs gevoel heeft een label ontvangen: burn-out. Alle gevoelde emoties, situaties.. zijn symptomen van deze transitie. Want zo is het wel, een transitie. Het oude is aan het vervagen En ik heb daar moeite mee. "Pioneer, mehoela" schreef ik de laatste keer. Ja, wat voor een pad was me dat, tot hiertoe. Uiteindelijk teveel hooi op mijn vork. Nu ik terugkijk, zie ik de overspannenheid & mijn snel afwisselende impulsen als het logische gevolg van ver over mijn grenzen te gaan. Wat nu? Daar bevind ik me nu. En er speelt vanalles. Door elkaar. En rust vinden in mezelf is de sleutel. zo dus..

Der zit iets te wringen.  Een vraag wat mijn missie is? Ik word her & der getriggerd door andere mensen om me heen. Mensen die me vragen stellen, die hun gedacht zeggen & mensen over heel de wereld die hun eigen ding doen. Omdat het beter voelt, omdat hetgeen er nu voor ze is, niet (meer) vervullend is. En ik? Ik hang er ergens tussenin, zojuist nog stelde ik me de vraag wat hét dan voor mij is. En prompt lees ik een mail die ik anders ni zou openen. Een documentaire met verhalen over mensen die het "anders" zijn gaan doen. Anders voor zichzelf, voor de Aarde, voor de kinderen, voor hun medemensen. En die het "leven", hun missie. En wat is de mijn dan? Transitie, duurzaam, verbinding, openhartig contact maken, liefde & gastvrijheid, in natura,.. Nog steeds voel ik de impuls om vanuit uitwisseling & delen van talenten te leven. In natura, lekker eten & boodschappen te ontvangen; meedelen in een oogst.. Samen tuinieren, andere klussen

Ik ben nog altijd in Transititie..  Omdat veel al in de dozen zit & ik gerief (over)heb, sta ik ervan te kijken wat ik allemaal om me heen verzameld heb. Dozen met spullen, creaties zoals tekeningen, schilderijen, maquettes, wenskaarten, schrijfsels, (kei veel) boeken, materiaal om te creëren, decoratiemateriaal, vazen, servies,.. spullen uit de natuur. Om me heen, in de gang, in een kamer staan allemaal dozen. Ingepakte spullen die ik maanden geleden al heb samengevoegd. Ik besef dat ik mogelijks dozen mag opendoen om te zien of ik het écht wil bijhouden. Om écht datgene dat nog matcht bij te houden & mogelijks mee te nemen op mijn nieuw avontuur. Hoe is het om spullen een andere eigenaar te geven? Hoe is het om zaken los te laten die ik eigenlijk ni meer gebruik & toch nog inpak omdat..? Hoe zal het zijn om uit mijn valiezen/rugzak te leven? Met de dingen die ik écht bij me wil hebben? Wat zou dat zijn? Wat gebruik ik momenteel veel? Wat heb ik graag in de buur

Ik heb nog weinig gedaan vandaag en heb beslist: I QUIT! Voor nu, alles in mijn omgeving opruimen. Clean & ordelijk maken. ZOdat ik daar tenminste mijn rust in vind. Elke dag denk ik: "morgen kan ik veel opruimen, inpakken" om dan weer een dag lamlendig te voelen. Had het werkelijk ni kunnen inschatten me nog zo te voelen. Daarom voelt de klap zo intens. ALLES  effe loslaten Allerlei emoties komen langs, huilen, in bed liggen, naar rustgevende muziek luisteren.. Ik ben het zoo beu allemaal. Allemaal beslissingen nemen zonder te weten hoe & wat. Angsten die onaangekondigd binnenvallen. Voel me verlamd. Met pozen kan ik me aanzetten om iets te doen. Met pozen staar ik voor me uit. Ik ben compleet anders dan vorige week. En ik voel opnieuw dat verlangen om een pilleke te pakken zodat ik het ni hoef te voelen. Yep, "t is er weer. En ik weet wel.. der is nen andere weg.. Zo dus.

Er is veel gebeurd sinds mijn laatste blogpost 25/3. Supervéél op korte termijn En voor nu sta ik voor een verhuis, op 12/5 verlaat ik Kalmthout. Waar ik de laatste 6j een nieuw bestaan heb opgebouwd. Geen kat kende ik hier. Nu best wel veel toffe mensen waarvan sommigen aanvoelen als familie: Karolien, Carolina, Ines, Ria,.. Oud-Turnhout heeft plaatsgemaakt voor Nederland als volgende bestemming Steeds weer vroeg ik het Universum wat mijn volgende stek zou zijn. 2x antwoordde het met Nederland. Ik weigerde, voelde weerstand. En besefte ik dat als dit mijn weg is dat ik het mocht aanvaarden. Stillekesaan kwam de kentering. Nu zeg ik volmondig JA. En dat voor de komende 6 maanden als overbrugging naar mijn volgende bestemming Ik verhuis naar een plek om verder te voelen waarheen mijn weg me leidt. Het liefst wil ik samenwonen met Peter. Mijn commitment is sterker dan ooit. Zekers na onze afgelopen 23d van intens samenzijn. Ik ben werkelijk veranderd & verander nog steeds: in

Mijn gedachten dwarrelen, ik word er onnozel van. Komen & gaan van 'overspoeld' worden door emoties. Een komen & gaan, een woelige deining. Ik golf mee & drijf soms serieus af. Een onderstroom neemt me mee. Gevaarlijk! Ik heb de neiging om te vluchten & voel dat ik me dan afscheid van wat ik wil: contact . Wat een week, van totale vernietigingsdrang naar totale bliss naar totale afscheiding. En elke keer weer, elke keer weer mezelf oppakken. Wat wil ik? Wat maak ik belangrijk? Onrust in mijn hart. Gedachten die vorm aannemen. Verhalen die ontstaan. Ik wil het niet. Ik wil terug naar de bovenstroom. De rustige deining, de flow.. het niks doen. V E I L I G  Z I J N ik ben veilig. Opnieuw heel de reutemeteut, opnieuw & opnieuw.. O P E N H E I D Ik wil de openheid & zien hoe fijn hét is voor jou liefste: "To feel unlimited yet powerful in your ability to create, allow & exploring your desires." With acceptance, relaxed encoura

mijn geliefde woorden dwarrelen in mijn zijn gevoeld willen geleefd worden gezegd adem gegeven words from within.. blood that fluids rijkelijk mijn bloed dat zich een weg uit mij baant stroomt een innerlijke reiniging een héélworden nog meer vrouw zijn mijn vrouw zijn jouw vrouw. en ik voel een zachtheid in me een koestering een tederheid a knowing.. en begeleid in stilte dat wat gaan mag dat wat vergezeld van mijn bloedstroom mijn lijf verlaten mag het is goed zo ik groei er groeit iets in mij een bewust zijn van meer precisie meer bewust kiezen voor woorden die precies uitdrukken wat ik ervaar wat mijn lijf ervaart ik koester mijzelf leg mijn handen op mijn buik ik erken mijn schoot haar kracht from within zoveel nog te leren zoveel nog te beleven samen met mij. ik koester mijn gedachte aan jou mijn liev mijn man zakken zakken doe ik in het leven liefhebben zoals het is nog meer zakken in mezelf & op

Ik weet eigenlijk niet eerst waar te beginnen omdat er zovéél plaatsvindt & heeft plaatsgevonden in zéér korte tijd. Momenten van intens doodgaan hebben plaats gemaakt voor een intense levenslust.. Het kwam ineens langs. En duurt al enige dagen. Meer en meer ben ik bewust hoe ik me lijfelijk gedraag in situaties. Kom ik erachter hoe ik de dingen als 'onveilig' interpreteer & aanvoel. Dat is zékers in gang gezet sinds de introductietraining van LiefdesBang ! Zo bijzonder, wat een prachtige sleutel heb ik hier in handen gekregen! De sleutel.. ineens is het duidelijk: Ik bén de sleutel. Openheid. Delen wat er te delen valt. Omdat het als the next logical step is to take. Momenten van intense liefde & verbinding, stroming & levenslust! Hemels, prachtig, aangenaam, pulserend, intens, thuis-zijn.. Herkenning. Vakantiegevoel. Ook's. Gedeelde verlangens, passies.. Samen op stap naar Antwerpen, trakteren hier & daar. De Slegte in, het Rubenshuis in.. Op av

Met horten & stoten oefen ik met dit thema. Mijn pijn die regeert, mijn onzekerheid & een gevoel van onveiligheid. Wat maakt dat ik op die momenten snel in mijn vluchtneigingen zit. Gett the hell out of here! En toch ruimte maken voor de ander, de ander ondersteunen.. & mijn eigen gevoelens ervaren. Zorg dragen voor mijzelf. Dat levert écht op! Een uitdaging om elke keer opnieuw aandacht voor te hebben. Als ik dan toch eens ruimte heb & veiligheid ervaar, dan voel ik ook de liefde, échte verbinding. En momenteel voel ik daar iets van & voel ik compassie. En voel ik enige trots naar mezelf toe. Deze mensen zijn écht een voorbeeld op vele vlakken & zekers om oprecht te relateren in vertrouwen support & in liefde aanwezig zijn.

In een wanhopige poging.. reikte ik uit, stuurde ik een mail. En viel mijn oog op een mail van enkele jaren geleden naar mijn lief. Met een lied. Ik klikte het zonet aan. Ja, treffender kan het niet. Right in my face!  Helder & duidelijk signaal. Dees dus.. en ik hoor de woorden & besef hoe onwaar ze zijn in mijn relatie naar mezelf toe. In dees stuk waar ik mezelf in verlies. En beslis hoe erg ook, hoe pijnlijk, ik ga ni meer uitreiken. Dan maar iemand anders, een vriendin of een fles sterke drank ofzo. - Harrie Jekkers

Ik voel me alleen Ik voel me verlaten Ik voel me ambetant ik voel me onmachtig Ik voel me tekort ik voel me ellendig ik voel me angstig ik voel me klein ik voel me tekort ik voel me onhandig ik voel me ongezien ik voel me beperkt ik voel me eenzaam ik voel me onaardig ik voel me down ik voel me triest ik voel me ni gied genoeg ik voel me achtergelaten ik voel me niets ik voel me achtergelaten ik voel me nitig ik voel me donker ik voel me ontheft ik voel me onthecht ik voel me onveilig ik voel me ongezien ik voel me alleen ik voel me te laat ik voel me onbemind ik voel me ni van deze wereld ik voel me ongeconnecteerd ik voel me verbindingsloos ik voel me afgewezen ik voel pijn ik voel veel ik voel me achtergelaten ik voel me zelf ni meer ik voel me nietig klein ik voel me leeg ik voel me leeglopen ik voel me ondankbaar ik voel me zwaar ik voel me liefdesziek ik voel mijn angst ik voel mijn weerstand ik voel me doodgaan ik voel me alleen aan

Ik voel me verlamd. Ergens vandaag was ik met enthousiasme begonnen aan dag 3 van een afstem challenge. En along the way kwam ik aan op de pagina's van dromen & verlangens.. op allerlei gebied. En nu ben ik actief bezig met mezelf te ontdekken in liefde naar mezelf toe & mijn eigen gedrag. Dus ja, wat verlang ik in mijn relatie? Wat ervaar ik daarvan al bij mezelf? Enfin, ik ervoer weerstand. Waarom ervaar ik die weerstand? Welk stuk van mezelf wordt hier aangesproken? En toen kwam het .. mijn wens van binnenin.. boenk! spanning, weerstand angst & verlamming. En ik trok kaarten in dit besef en kreeg bevestiging. En tegelijkertijd ook een signaal in mijn lijf van bevestiging. En nu zit ik al een tijdje voor me uit te staren, het ene bericht van een ander op fb te lezen, video's te zien.. en eigenlijk sluit ik mezelf af. Van mezelf & mijn emoties. Ik ga weer lopen & vlucht voor de angst, het ongemak. Mijn eerste reactie was om effectief met peter cont

Ik lag vannacht in bed nog wakker en bedacht mij dat mijn leven momenteel aanvoelt als een carrousel Dan is het één aan de orde, dan het andere. Dan is mijn aandacht helemaal gericht op hoe ik mij gedraag tot mijn eigen, dan voel ik ineens interesse voor Transitie om vervolgens de focus te voelen op mijn relatie tot peter. Dan ineens voel ik mijn seksuele stroom & is daar aandacht voor. Het één na het ander volgt zich op & ik weet ni van te voren in welke volgorde. Bijzonder. En nu heb ik mijn aandacht weer bij mijzelf & ga ik een week in zonder contact met Peter. En ook al was hij diegene waarover ik droomde & waar ik als eerste aandacht. Ook tijdens mijn meditaties & net bij het opstaan.. En das helemaal ok, voor het eerst mmm.. voelde het hélemaal ok om aan hem te denken in mijn stilte. Hij is deel van mijn zijn & dus ook in mijn aandacht. En das fijn om gewaar te worden.  Danku lieve Tania Maria! Dat het er mag zijn!  Enzo.. benieuwd naar de volgen

Mm.. ik kom mezelf nogal tegen. Ik ontdek meer & meer de relatie met mijzelf. Ik kan wel zeggen "Oh wat heb ik een sexy, mooi lijf, ik heb mooie ogen, etc." En hoe zit het met de binnenkant? Hoe mooi vind ik die? Hoe goed ken ik die? Ik ben mij bewust hoezeer ik mag rekening houden met mijn emotionele geleidesysteem. Zoals een geleidehond voor blinden. Die haarfijn aangeeft (langs)waar te gaan. Wat ok is & wat niet. En stopt als nodig is. Zo mag ik mijn emoties haarfijn gaan 'lezen'. Pijn/druk die me waarschuwt om iets (nog) voor me te houden, Een lichte druk die aangeeft om bij een eerste impuls te blijven, Pijn die refereert naar "mij niet gezien - genegeerd" voelen door mijzelf, Pijn die refereert naar het "zich verraden" voelen door mijzelf, Pijn die refereert naar het "zich verlaten" voelen door mijzelf. Ik krijg dus antwoorden op mijn vragen. En ontdek mijn eigenzelf door (zeer) pijnlijke situaties. En man man..

Der gebeurt zoveel in mijn lijf & energie.  Dat ik opnieuw een neiging heb om me terug te trekken. Om het allemaal te voelen & doorvoelen & doorleven & blijven herhalen dat het allemaal deel uitmaakt van mijn proces. Om aanwezig te blijven, bij mezelf. Mijn eigen seksuele stroom te omarmen, te voelen & te voeden. En opmerkelijk hoe ineens mannen, bekende & onbekende uitreiken. Mij interessant vinden, een relatie met mij willen aangaan. En ik.. ik sta er wat bij te kijken. How the fuck is that possible!? Zo ineens omdat ik ja zeg tegen mijn complete zelf. Omdat ik ja zeg tegen wat er is. Dat ik me gade sla & bewust ben van alles wat er passeert. Aan spanning, pijn, onzekerheid, genieten, verschieten, rust & elke keer meer ervaren hoe fijn het is "to hold space" voor mijn eigen(heid). En ook al heb ik sterk de neiging om me terug te trekken, in bed onder de dekens te blijven, mij te  verschuilen.. toch voel ik de zachte wenk om juist het a

Vandaag wat een dag tot nu toe! Ik ben gaan snoeien in den hof van een vriendin. Eerst lang gebabbeld over alles wat me bezighoudt & haar. Fijn & openhartig. Ik heb haar graag! En daarna heb ik Hortentia's terug gesnoeid tot de grond. En onderwijl speelde altijd hetzelfde liedje door mijn hoofd van Nick Cave "Into my arms". Kwam der zot van.. vroeg dan ook om hulp & rust. Ik voelde de zwaarte toenemen in mijn hart. En ik wilde het van me afzetten.. zoals ik gisteren zo kon switchen tussen mijn aandacht bij Peter & mijzelf. Enfin.. kwam ik net thuis en ik voelde de impuls om me effe te leggen.. om effe dichtbij mijn eigen te komen. Om mijn zwaar hart te voelen & te koesteren. Om mezelf te strelen, door mijn haren te gaan & mezelf vast te houden. Om mijn eigen warmte te voelen.. Want ik had sterk de neiging om naar Peter uit te reiken om mij door hem te laten koesteren.. En ik snap heel goe dat dit het geval nu ni is. Hoe pijnlijk ook. Ik schree

Vandaag heerlijk de verbinding met mezelf gevoeld! Zoals ik al eerder schreef op mijn blog & de inzichten die me te binnen vallen. En hoe blij ik met mezelf ben, dat ik deze space gevonden heb. Opnieuw. Staying alive Echter deze nm zat ik zowat doelloos achter mijne computer, ik had 2 opties die ik wilde uitvoeren. Ten 1e eindelijk mijne achterband plakken & ten 2e het bos in met mijn fotocamera. En ik zeurde zowat en besefte dat het tijd was voor verandering. Ofwel doen wat praktisch is ofwel mijn gevoel volgen. Dus ben ik uiteindelijk nog naar buiten gegaan met mijne kodak. En dat was zoo fijn! Zo vertrouwd ook. Een jaar lang heb ik geen behoefte gehad om überhaupt mijn camera vast te pakken. Enfin onderweg heb ik terug de dingen gefotografeerd die ik anders zo graag in detail vastleg. En wat me op viel waren kleine witte veertjes die telkens mijn aandacht trokken. Die mij als het ware de weg toonden.. Ik liep zo in mijn favoriete bos en ineens voelde ik het.. een imp

Hoezeer ik mij ook verzet heb tegen dat werd aangekondigd. Hoezeer ik ook bevreesd was op momenten, het uitschreeuwde van de pijn, het niet willen meegaan met de stroom. Ik heb me dikwijls afgevraagd in die momenten, wat het nut is, van die weg.. die mij wordt getoond. En nu ineens kan ik weer meer zien, aandacht besteden & voorzichtig voelen Zonder uit den bocht te vliegen. Zonder me te laten meeslepen door het drama. De aannames, de overtuigingen & gedachten van anderen. Want ik zou begot ni weten hoe ik aan die straffe pijn, doodsangst kom. Tenzij dan een innerlijk stuk, oude wond opgelopen in aan- of juist emotioneel afwezigheid van mijn ouders. En misschien reikt het nog veels verder dan hun tweeën.. reikt het generaties terug. Gisterenochtend nog in totale paniek & ontreddering & 's avonds had ik mijn eigen wijsheid terug. Heb ik een vuur gemaakt, het vuur gevoed. Ik voelde het trekken, het vuur, de vlammen. De energie riep me. En de energie diep diep

Betoverende klanken.. vinden hun weg in mijn lijf.. tinteling..

Ik ben creatief geweest en heb mijn eigen vuur hier op mijn terras gemaakt Heerlijk om vuur te maken & het te blijven voeden. Voordien was ik bang van vuur & heel voorzichtig om hout toe te voegen aan een vuur. En de laatste weken viel het me op hoezeer ik word aangetrokken tot vuur & vuur maken. Om de vlammen van dichtbij gade te slaan, ze te zien dansen.. Wervelend om elkaar heen, een dans dansen van betovering. Van zijn, aanwezig in het moment. Ik nam een vuurschaal, zette het op stenen & laadde het vol met droog gras, takjes, dennenaalden, grote takken & ceder. Per takje heb ik een gebed ingesproken. En heb het vuur gevraagd om hulp, om reiniging, om kracht & om een visioen. Inzichten. Mijn hele appartement ruikt naar rook! Ha.. de buren kwam al vragen & zien of het bij mij brandde. Ja, het brandt. Mijn vuur brandt. De klanken & wijsheid van Peruquois leiden mij doorheen de reis van energie. Wijsheid within. Ook de rook wijst mij de weg.

Met helende klanken op de achtergrond laat ik mijn tranen lopen.  Ik geef ze de ruimte waar ze om vragen. Tranen blijven lopen, pijn wordt aangeraakt & een besef dat ik he-le-maal in proces mag gaan. Dat wat er gevraagd wordt of ik het nu leuk vind of ni. Dat dat is wat er nu mag zijn. Helemaal met mij in de hoofdrol. Ik voel zoo veel dankbaarheid voor deze klanken! Een match met mijn verlangen. En dan nog ontvangen van Peter ook. Kort even contact gehad. Ik kon het ni meer laten, een noodkreet. Een schriftelijk contact. Efkes zijn stem gehoord gisteren. Het bracht het één & ander in mij teweeg. Veroordeling naar mezelf toe dat ik onvolwassen ben, dat ik geen afspraak kan houden.. enz. Werd er ni gelukkiger van. En dan zijn er die woorden die ik ontvang.. enkele die eruit springen die me rust geven. En bovenal zijn het deze klanken.. deze stroom, frequentie die mezelf in een ander daglicht plaatst. Ik voel de rust.. of is het eerder iets anders? Een soort berusting.. d

Vandaag was ik aan het wandelen en stelde ik mezelf allerlei vragen  De aanleiding nog altijd hetzelfde: mijn relatie & mijn relatie tot mezelf. Ik had kort voordien we totale ontreddering ervaren. Immens verdriet & enorme drang naar Peter. 'k Was er ni gelukkig mee. Knallende koppijn & gevoelens van gemis & vertwijfeling. Er passeert vanalles & tegelijk is er nog altijd diene kado:  mijn eigen seksualiteit bekijken, onderzoeken, wat is waar & wat niet? Ben ik in staat om een polyamoureuze relatie te hebben? Ben ik in staat om zelf meerdere relaties/verbindingen aan te gaan? Kan ik dat toelaten? Ben ik veilig? Heb ik daar een verlangen naar? Hoe kan ik me verbinden met mannen zonder mezelf onzichtbaar te maken zodra het onveilig aanvoelt. En wat is dat eigenlijk? Wat maakt dat ik me onveilig voel? Of zitten er zulke zware oordelen op mijzelf & intimiteit dat dees allemaal al bij voorbaat onveilig is? Vragen, zoveel vragen & gevoelens ook!  Het

Dat heb ik steeds meer door, begin het meer & meer te zien.. En zelfliefde kom ik overal terug, mensen die erover spreken & schrijven. Het is universeel heel actueel. Oef ben ik blij dat ik terug rust ervaar, in dees moment. Ik plaatste een vraag op fb gisterenavond & heb vele mooie reacties ontvangen & vervolgens ook geschreven. Het zet me in een andere dimensie, rust & aanvaarding in het moment. Oef, dat voelt goed! Ik plaats hier even mijn post met alle reacties erbij: - - Dinsdag 13-2-1018 Vandaag dacht ik terug aan de vraag: Hoe fijn zou zijn om iets in te nemen om makkelijker met mijn ongemakkelijke gevoelens om te gaan? Zoals mensen die automatisch naar een sigaret of joint reiken als er spanning is. Ik heb zo niks in het moment zelf dan alleen te voelen dat er ongemak is. En vandaag had ik het er moeilijk mee. Gedachten, vragen, onzekerheid & verdriet. Tja, dagelijkse kost. Ik vraag me écht af wanneer ik het er allemaal zo gewoon kan laten zijn