LOVE: zelfzorg

Vandaag heerlijk de verbinding met mezelf gevoeld!
Zoals ik al eerder schreef op mijn blog & de inzichten die me te binnen vallen. En hoe blij ik met mezelf ben, dat ik deze space gevonden heb. Opnieuw.

Staying alive

Echter deze nm zat ik zowat doelloos achter mijne computer, ik had 2 opties die ik wilde uitvoeren. Ten 1e eindelijk mijne achterband plakken & ten 2e het bos in met mijn fotocamera. En ik zeurde zowat en besefte dat het tijd was voor verandering. Ofwel doen wat praktisch is ofwel mijn gevoel volgen. Dus ben ik uiteindelijk nog naar buiten gegaan met mijne kodak. En dat was zoo fijn! Zo vertrouwd ook. Een jaar lang heb ik geen behoefte gehad om überhaupt mijn camera vast te pakken.
Enfin onderweg heb ik terug de dingen gefotografeerd die ik anders zo graag in detail vastleg. En wat me op viel waren kleine witte veertjes die telkens mijn aandacht trokken. Die mij als het ware de weg toonden..

Ik liep zo in mijn favoriete bos en ineens voelde ik het.. een impuls, een vraag wanneer Peter zou thuis zijn.. ik voelde een verlangen om hem te ontvangen met zijn verhalen & avonturen. En ik snapte dat het dat niet ging zijn, geen contact. En ik voelde een gemis.. ja dat deed pijn. Ik voelde mijn hart. Ik sprak mijn eigen toe: "Ja, ik voel het ook. Das ni plezant hé. We zijn benieuwd naar zijn ervaringen & het is nu ni mogelijk. Die vanzelfsprekendheid om contact te maken. Het is goed zo. We mogen het voelen.. en ik wil hier bij mezelf blijven. Hier in het bos.." En ik maakte bewust contact met mijn voeten op het pad & voelde de grond onder mij.

Ik wilde bewust mijn focus in het hier & nu bij mezelf houden. Ik wilde niet afdrijven in gemis & de pijn van de afstand. Ok, ik voelde het. En gaf het ruimte & erkenning. En richtte toen mijn aandacht weer op mezelf & de omgeving. Want ik heb al zoveel pijn & drama gevoeld dat ik er effe genoeg van heb. En het was goed zo. Ik kwam op een open plek in het bos waar ze echt alles hadden weggehaald, geen afgesneden boomstam om efkes op te zitten. Ik merkte dat ik moe was en wilde rusten. Dus sprokkelde ik enkele takken bij elkaar en ben ik daar op gaan zitten. En tegen dan was de zon terug vanachter een wolk vandaan & kon ik in alle rust haar warmte in me opnemen. Ik heb me gericht op de omgeving & wilde foto's maken. En ook dat was ni meer aan de orde.. ik besefte dat ik niet zo nodig dan maar tot het einde door moest fotograferen. Ik was moe, wilde rust. Dus toen heb ik mijn meditatie gedaan en kwam meer tot rust. Hoorde een Specht kloppen & andere vogels prachtige klanken fluiten. En nadien voelde ik het kouder worden, de zon zakte & het was tijd om op te staan.

In alle rust wandelde ik terug naar huis.. voelde me flauwkes.. had niks meegenomen. En dat maakte dat ik echt traag ging lopen, helemaal in mijn tempo. Ik legde mijn handen op mijn hart & vroeg om kracht & voeding. Energie om thuis te geraken. Ik besefte dat ik door mijn flauw voelen & moe zijn makkelijk afdwaalde naar Peter & de daarbij horende gevoelens.
Eenmaal thuis ben ik in bed gaan liggen, zo moe. En ik sliep bijna. Ik dacht aan Peter & zag zijn gezicht vlak voor mij toen er gebeld werd.. en ik dacht aan hem. Maar nee, tuurlijk ni.

Na het gesprek voelde ik mijn energie & gevoelens afdwalen naar het gemis.. En ik wil me behoeden om mezelf erin te verliezen. Ik ben hier op mezelf & hij is ginders doing his stuff & ikke hier doing het mijne. Ik wil echt bij mezelf blijven om mijn stroom te voeden & te blijven voelen.

En voor nu.. wilde ik dit hier woorden geven.. om nog eens te herlezen. Zo gaat dat, ik herlees ze vaak. En ik ben TROTS op mijzelf dat ik bij mijn eigen kan blijven. Dat ik kan voelen wat er te voelen valt aan gemis & dat ik vervolgens weer mijn aandacht op iets anders richt. Ja, ik groei & vind mijn eigen liefde meer en meer. Mijn eigen autonoom zijn. Alhoewel.. dat klinkt al echt wel.. serieus.. enfin..

En voor nu.. voelen wat beter voelt. Waar heb ik nu zin in?

Zo dus..