I ask & it is given

Zoiets in den aard, dacht ik toen ik een e-mail las van het ocmw dat mijn afspraak morgen niet doorgaat. In eerste instantie koos ik automatisch voor de vervelende versie van de situatie. "Jama.. én hoezo? En wat dan?" etc. Tot ik nadien mezelf in de spiegel aankeek en mezelf de vraag stelde: "Wat als ik deze maand geen leefloon had, wie of wat zou ik dan zijn? Welke andere keuzes zouden dan beschikbaar zijn? Wat zou ik dan gewaarworden?" Ineens veranderde mijn probleem in mogelijkheden En mogelijkheden dienden zich al vanzelf aan.. Ik onderzoek of ik SmartZicht (smartphone wallpapers) kan maken met inzichten op maat . Plezant om af te stemmen op de ander, de foto te vinden die erbij hoort en de boodschap grafisch vorm te geven. Om te horen wat het voor de ander creëert. Ik onderzoek mijn andere mogelijkheden aan de hand van alle tools dat ik dagelijks gebruik en nodig anderen uit om 3 Zoom gesprekken (3 uur) bij te wonen. Samen stellen we vragen, wissen we gefix

Afgelopen week had ik nen date met mezelf Ik had ruimte gemaakt om helemaal met mezelf te zijn, met mijn lijf bedoel ik dan. Want eerlijk is eerlijk, zo vaak heeft ze mij niet alleen voor zich. Ik ben dikwijls bezig met mijn laptop oftewel luister ik naar podcasts, zoek ik wat op op het internet, bekijk ik video's of luister ik naar opnames van online boek-besprekingen. Dat kan wel enkele uren duren tot voorbij 24 uur. Op zich vind ik dat heel verhelderend om te luisteren, te leren en te integreren wat me pakt en aanraakt. Wat me meer inzichten geeft in mij zelf en mijn gewaarzijn. Dan val ik in slaap met de computer aan. Mijn lijf komt zo tekort aan oprechte aandacht en vooral aanwezigheid. Dus had ik daar van de week op een avond verandering in aangebracht. Man man.. wat een ervaring! Ik glimlach. Het was zo verbindend en zaaaalig om met haar te zijn en haar vragen te stellen en gewaar te worden hoe zij erop reageerde. Gisterennacht wilde ik opnieuw zonder computer zijn.. en me

 

Zoals ik al schreef vandaag, heb ik me er eens aangezet om toch een submenu op deze blog te installeren. Dat is niet inbegrepen in het sjabloon van deze blog. Ik heb al talloze keren de afgelopen jaren opgezocht wat de mogelijkheden zijn, wat neerkomt op HTML en CSS en nog zo van die dingen.  Sinds ik weet dat ik deze blog vervang door een website, zie ik deze plek als een speelplein. Hoppa! Ineens was daar de ruimte om te spelen in plaats van serieus te zijn en telkens niet te durven spelen met de html van deze blog. Want ja.. stelde dat.. Ja wat dan hé? Dan heb ik het misschien wel vlaggen?! Enfin.. vandaag opnieuw video's en websites opzoeken die mij mogelijkheden aanreiken. Dus als je op deze plek aankomt en het staat wat raar.. ;c) weet dan dat ik ermee aan het spelen bent. Vraag jezelf gewoon af gaat Tania Maria een bijdrage zijn aan mij ? Merk wat je merkt in je lijf, in je energie of misschien weet je het meteen. Interessant om na te gaan, want jij weet. Enfin, ik wijk weer

Hmm.. klanken klinken en mijn lijf reageert. HEMELS! Fucking hemels! Wat een geschenk! Ik zit in de bib te werken op de computer, zo méga gezellig en warm en vooral inspirerend! Ik ben hier graag dat merk ik én dus ben ik hier voor de 2e keer deze week. Hmm.. En zonet vroeg ik om een koptelefoon om een video te kunnen zien om voor eens en altijd deze blog (toch) te voorzien van een submenu. Maar dat terzijde.. :c) Swengs ik de koptelefoon opzet, klik ik nog ergens anders op en laat ik de video voor wat het is. Ja, zo gaat dat bij mij, ik volg mijn impulsen hoe afwisselend ook. Inmiddels heb ik dat toegeëigend als zijnde mijne natuur. Niks mis mee, integendeel My wrongness is My strongness! Enfin, ik wijk weer af, haha. De reden waarvoor ik zo juichend dit schrijf, is omdat ik dus met diene koptelefoon mijne lievelingsmuziek heb opgezet: Les Djinns (Trentemoller Remix) van Djuma Soundsystem én OOOH MY GOD ( G ewaarwording O ntwikkeling D imensie (eigen woordcreatie)) wat een plezier!

Gisteren was ik bij mijn zus, we zouden samen naar een video over de 5 biologische natuurwetten van Dr. Hamer kijken. Ik hoor haar zeggen: “Waar heb ik mijn thee gelaten?” Zegt haar lief: “op de tafel”. “Ah ja..”. Ik merk op dat mij niks gevraagd wordt en dat ik ook thee wil. Ik reageer met: “Is er nog thee?” of zoiets.. Meteen erna besef ik hoe voorzichtig ik ben, vaag zoals ik eerder al omschreef. En dus kies ik voor helderheid. “Ik wil ook graag thee, hoe is dat voor u?” En de mogelijkheid was er en het water werd gekookt, de keuze uit theezakjes aangeboden. Interessant dus.   In zulke situaties zijn er meerdere mogelijkheden om mee te zijn. A) ik kan niks zeggen en in stilte mezelf ambetant maken op mijn zus dat      ze me niks aanbied noch vraagt. B) ik kan concluderen met een vraagteken erachter: “Ik krijg niks of wa?” C) ik kan vanuit mezelf zonder lading zeggen dat ik ook thee wil en bereid      zijn een ‘nee’ te krijgen. D) .. En ik leer mezelf om te vragen om wat ik wil zo

“Ooh, ik heb wel goesting in koffie!” dacht ik net. En ik realiseerde mij dat mijn lijf mogelijks iets anders wilt. “Wil jij dat ook?” vraag ik haar? Niks.. stilte.. “Wat wil jij drinken..?” vraag ik haar. Instant komt in me op “Water.” Oké, water zal het zijn. Zo vaak kies ik voor koffie omdat ik er zin in heb zonder eigenlijk mijn lijf te vragen om wat zij wilt. En als ik het dan doe, blijkt meestal dat koffie niet haar prioriteit, numero 1 is. Dan is het thee of zo. “Bè nee, toch geen thee!“ zeg ik dan wel eens. En deze keer was het anders.. en zonet zat ik even en besefte dat de goesting voor koffie eigenlijk ook weg was. Hmm.. interessant. Zo simpel kan het dus zijn om mijn lijf erbij te betrekken om te vragen wat zij wilt. - - En jij? Vraag jij wel eens aan je lijf wat zij/hij graag wilt drinken en/of eten? Dat gaat trouwens niet alleen op voor eten. Ik vraag haar ook wat ze wilt aandoen én dan kan het best zijn dat het totaal iets anders is dan wat ‘ik’ in gedachten had.  Hmm

In de Hemel eten ze rijstpap met gouden lepelkes. Hoe komen ze erop om zoiets te zeggen, vraag ik me af? Dat is een overblijfsel van de tijd dat rijstpap nog heel wat was, een zondags dessert. 'Amai zenne én dan nog met gouden lepels.' Ik eet van miijn avondeten en ondertussen ben ik afwezig. Ik zit hier en daar mijn mijn energie. Tot opeens ik het door heb, mijn ogen sluit en de metalen lepel aan mijn lippen voel. Mm.. dat heeft wel iets. Ik merk ineens de structuur op van de ingrediënten. ‘Ah, mocht ik niet weten wat erin zit, zou ik het dan proeven?’ vraag ik me af. ‘Hmm.. zachte textuur en de warmte van de lepel en het gerecht doet deugd. Mmm.. een stukje zachte appel mm.. en lekker sap met smaak.. Opeens is het gerecht een hele belevenis! Een heel andere gewaarwording met mijn volle aandacht erbij. Waaw, bijzonder! Ik neem met mijn ogen toe een volgende hap, schraap met mijn lepel over mijn bord en breng de lepel ter hoogte van mijn mond. De afstand herken ik. Opnieuw..

Note: wat kan helderheid in mijn reflexrealiteit aan jou bijdragen, nu en in de toekomst?  _ _ In november liep ik GIGA HARD tegen mijn automatische overlevingspiloot aan. Ik handelde vanuit verwachting en kwam in een 'lastig' parket terecht. Het is iets wat op gezette tijden langskomt en waarvan ik dacht dat ik het ergste al lang achter me gelaten had. Not dus.. Omdat het zo ambetant was (voor mij en voor mijn omgeving) in het bijzonder voor mijn lief.. mocht ik drastische maatregelen nemen. Ik zou voor eens en altijd, no matter what, helderheid krijgen in het mechanisme dat me belet van andermans teleurstelling in mij. Door te denken hoe de ander reageert als ik aangeef wat ik wil, schiet ik automatisch in één of andere modus om mezelf te bescher-men tegen onheil. Het onozele van heel de zaak is dat ik andere mogelijkheden, zoals de ander zijn/haar verantwoordelijkheid én eigen weten, compleet negeer. Alles komt dan ineens op mijne nek terecht en dat is teveel om te dragen..