Rijstpap met gouden lepelkes

In de Hemel eten ze rijstpap met gouden lepelkes. Hoe komen ze erop om zoiets te zeggen,
vraag ik me af? Dat is een overblijfsel van de tijd dat rijstpap nog heel wat was, een zondags dessert.
'Amai zenne én dan nog met gouden lepels.'

Ik eet van miijn avondeten en ondertussen ben ik afwezig. Ik zit hier en daar mijn mijn energie.
Tot opeens ik het door heb, mijn ogen sluit en de metalen lepel aan mijn lippen voel. Mm..
dat heeft wel iets.

Ik merk ineens de structuur op van de ingrediënten. ‘Ah, mocht ik niet weten wat erin zit,
zou ik het dan proeven?’ vraag ik me af. ‘Hmm.. zachte textuur en de warmte van de lepel
en het gerecht doet deugd. Mmm.. een stukje zachte appel mm.. en lekker sap met smaak..

Opeens is het gerecht een hele belevenis! Een heel andere gewaarwording met mijn volle
aandacht erbij. Waaw, bijzonder! Ik neem met mijn ogen toe een volgende hap, schraap
met mijn lepel over mijn bord en breng de lepel ter hoogte van mijn mond. De afstand herken ik.

Opnieuw.. de texturen, zachte stukjes, smakelijke combinatie.. Ik ben mezelf dankbaar dat ik
A) op dit moment bewust aan de tafel ben gaan zitten in plaats van aan mijn computer;
B) mezelf deze gewaarwording van aanwezigheid en contact en zelfs een moment van genot kado gaf.

Ik neem me voor om vaker bewust met aandacht mijn gerechten aan tafel op te eten zonder
de computer in de buurt. Om gewoon weer net zoals voorheen - toen ik geen computer of
laptop had - mijn eten met aanwezgheid opat.
Toen het nog een feestje was om de tafel voor mezelf te dekken, aantrekkelijk, gezellig.

De Hemel dus.. zonder de rijstpap met gouden lepels alswel met een metalen lepel vol
lekkers uit eigen pan! Zelf klaargemaakt met plezier.

Mm.. het kan toch heel eenvoudig zijn om Hemel op Aarde te creëren. ;c)

- -

En jij? Hoe ervaar jij de Hemel op Aarde?