I ask & it is given

Gisterennamiddag was ik op pad en op een gegeven moment werd het zoo donker en hoorde ik de donder in de verte. Logisch gesproken zouden kort erna de wolken openbreken. Ik reed op dat moment met de fiets naar een bos. In het bos, terwijl ik wandelde, vroeg ik welke energie, ruimte en bewustzijn ik en mijn lijf konden zijn om de de zon op mij te laten schijnen en de warmte te laten verschijnen. Want zo af en toe had ik het fris én op een gegeven moment verscheen de zon vlak naast de donkere lucht! Zo donker dat het heel bijzonder was dat de zon scheen en bleef schijnen.. Er viel geen enkele druppel ;c) . Ik wandelde verder om na een tijd op te merken dat de wolken open getrokken waren en lichter.  Magisch wonder dat we zelf zijn En zo heb ik nog eens het magische, dat wij zijn zo ppuur en makkelijk, kunnen ervaren.. Het is zo makkelijk om van het vanzelfsprekende uit te gaan en denken te weten dat we geen enkel effect hebben op het weer en de gebeurtenissen om ons heen. Terwijl het tege

Het is tijd om te gaan, ik ontvang stillen wenken om een ander pad op te gaan, een weg in te slaan om meer van mij te kunnen en mogen ontvangen. Een oud stuk dat zich al regelmatig in één of andere vorm heeft laten zien. En ik zeg ja ook al is het een stille ja omdat er veel aan vast hangt aan kwetsbaarheid om naar te kijken, naar mezelf en alle inprentingen uit mijn familiesysteem. Momenten van stress en ervaren trauma van ooit. Zacht aardig zijn voor mezelf, uit mijn verhaal Om dat pad op te lopen en tot ontdekking te komen, heb ik de ondersteuning aangevraagd van iemand die ik vertrouw. Het is duidelijk, ik voel, weet dat ik hierin een dragende hand, bedding wil vinden om samen aan te voelen, te bevoelen en door te gaan waarheen ik nooit eerder doorheen kon of durfde gaan. Het één heeft met het ander te maken. Als ik het Leven te volle wil ontvangen, mag ik teruggaan, de hand schudden met oude patronen en energieën. Ze aankijken en inzien dat de angst, de verkilling, het bevriezen o

Ik zit aan tafel en mijn blik valt op een vetplantje met lobben als blaadjes. Het is de vorm, de plaats van de lobben die perfect in elkaar passen dat me herinnert aan het Leven en de momenten waar ik doorheen ga. Koesterend, ondersteunend als een familie. Eén grote lob met daarachter iets kleinere en een kleintje er tegenaan.. Van de hoek waaruit ik kijk, lijkt het op een gezin met de vader als top, als leider, als fundering voor het grotere geheel. Ja, dat voelt zacht aan, heel liefdevol ook. Hmm.. diepe zucht. Liefdevolle koestering, zachtaardig Ik loop naar buiten want daar wordt een steenpuincontainer opgeladen met gruis en stenen die achteraan bij mij thuis zijn weggehaald. Toen gisteren ineens zoveel meer ruimte vrij was achteraan mijn huis, voelde dat al heel ruimtelijk aan. Ruimte, vrijheid, space for something new to be. En net toen ik buiten ging, zag ik net de container op de camion gehesen worden en de camion wegrijden.. Het was een perfect moment om effectief nog meer rui