Dreigende donder en onweer

Gisterennamiddag was ik op pad en op een gegeven moment werd het zoo donker en hoorde ik de donder in de verte. Logisch gesproken zouden kort erna de wolken openbreken. Ik reed op dat moment met de fiets naar een bos. In het bos, terwijl ik wandelde, vroeg ik welke energie, ruimte en bewustzijn ik en mijn lijf konden zijn om de de zon op mij te laten schijnen en de warmte te laten verschijnen. Want zo af en toe had ik het fris én op een gegeven moment verscheen de zon vlak naast de donkere lucht! Zo donker dat het heel bijzonder was dat de zon scheen en bleef schijnen.. Er viel geen enkele druppel ;c) . Ik wandelde verder om na een tijd op te merken dat de wolken open getrokken waren en lichter. 

Magisch wonder dat we zelf zijn

En zo heb ik nog eens het magische, dat wij zijn zo ppuur en makkelijk, kunnen ervaren.. Het is zo makkelijk om van het vanzelfsprekende uit te gaan en denken te weten dat we geen enkel effect hebben op het weer en de gebeurtenissen om ons heen. Terwijl het tegendeel waar is. Het enige wat het behoeft, is een oprecht open vraag, een benieuwdheid. 

En laat ik deze ware kracht dat wij allen bezitten nu inzetten voor de kwestbare stuk van mij dat ik al jaren met geregelde momenten de kop indruk uit angst dat het me zal overspoelen, meenemen de afgrond in. Momenteel ervaar ik een energie in mijn keel en in mijn plexus. Intens. Ik heb het putdelksel aangeraakt dat al lang dicht is (gebleven).

© Tania Maria Vanhoof

Openbloeien, mogen openbloemen

Welke energie, ruimte en bewustzijn kan ik en mijn lijf zijn om met tederheid de angst te laten verdwijnen om de levensstroom in mijn bekken te laten verschijnen? Hoe puur en magisch kan ik zijn als ik kies om voorbij de muren van het vanzelfsprekende te gaan? Wat licht er in het verschiet als ik durf af te stappen van het drama, het slachtoffer, de intens beleefde momenten uit een verleden? Wat als die momenten door iemand ooit zoo puur zijn beleefd, zo écht dat ik het meenam mijn leven in?

Het is bijzonder dat dat thema altijd zoveel intensitiviteit meebrengt, one of a kind dat ik dus liever uit de weg ga. En toch deze keer, dit jaar wil ik eraan voorbij gaan om te zien hoeveel meer ik uit het leven kan halen, hoeveel meer joy en tevredenheid, openheid en fundament. Groei en openheid voorbij grenzen, begrenzing. 

Sprankelend 

Ook al kan het zo dreigend aanvoelen en hoor ik als het ware de donder in de verte, toch kan ik er voor kiezen om de sprankel van het Leven aan te roepen om zo me te laten verwarmen en de ernst, de schaamte en het ongeluk te laten verdwijnen.. En het behoeft enkel een vraag, een benieuwdheid en een keuze om me niet meer te laten doen, bedreigd te voelen door het denken te weten dat het onweer nadert en het zal losbarsten in fikse regenbuien en onheil..
Ik glimlach, ik ben al zo vaak op dit pad geweest met de wil om te veranderen om dan toch het putdeksel dicht te schuiven omdat dat meer rust geeft. En tegelijk scheid het me van alles wat het leven me nog te bieden heeft.. en wil ik deze keer iets anders kiezen omdat ik net die vraag gesteld heb om meer uit het leven te halen. Om dan de stille wenken op te merken die me in deze richting wijzen.

Ben ik bereid om te laten wat is bij wie het hoort om met grote vreugde stappen voorwaarts te gaan en het Leven te omarmen en te vertrouwen op het Leven zelf? 

Om eindelijk opgelucht adem te halen en te merken dat ik klaar ben voor de volgende logische stap.

Zoiets.. daar vertoef ik.
Tekenen en signalen om me heen die op kleine en grote wijze laten zien waar ik mag zijn, wat ik mag erkennen en vooral hoe ik mezelf nog meer mag liefhebben. <3

_Tania Maria
Maandag 20 mei 2024  10:38