TIJD OM TE GAAN

Het is tijd om te gaan, ik ontvang stillen wenken om een ander pad op te gaan, een weg in te slaan om meer van mij te kunnen en mogen ontvangen. Een oud stuk dat zich al regelmatig in één of andere vorm heeft laten zien. En ik zeg ja ook al is het een stille ja omdat er veel aan vast hangt aan kwetsbaarheid om naar te kijken, naar mezelf en alle inprentingen uit mijn familiesysteem. Momenten van stress en ervaren trauma van ooit.

Zacht aardig zijn voor mezelf, uit mijn verhaal

Om dat pad op te lopen en tot ontdekking te komen, heb ik de ondersteuning aangevraagd van iemand die ik vertrouw. Het is duidelijk, ik voel, weet dat ik hierin een dragende hand, bedding wil vinden om samen aan te voelen, te bevoelen en door te gaan waarheen ik nooit eerder doorheen kon of durfde gaan. Het één heeft met het ander te maken. Als ik het Leven te volle wil ontvangen, mag ik teruggaan, de hand schudden met oude patronen en energieën. Ze aankijken en inzien dat de angst, de verkilling, het bevriezen ooit nodig was en nu niet meer. Mijn enige veiligheid is aanwezig zijn in het moment vanuit puur gewaarzijn aan te voelen wat de juiste keuze is voor mij. 

Het is tijd, tijd om te gaan en te laten wat ooit was, uit mijn verhaal in mijn zijn. Echt te gaan voelen wat er opkomt, naar boven komt en het licht zal zien. Want ik merk op hoe vaak ik op repeat sta, dan word ik 's morgens wakker en herhaal ik wat er de dag ervoor plaatsvond of ergens in die week aan onaardigheid, aan intense spiegelingen.. En ik zie rimpels op een water die zacht golvend van me af drijven, naar buiten toe, los van mij. Los. Zodat ik in mijn eigen staat van zijn kan ervaren, durven ontvangen wat ooit (en nog steeds) zo intens kan aanvoelen dat ik me per direct sluit. Afscherm als een schelp. Verborgen.

© Tania Maria Vanhoof

Onnozel mogen doen, mezelf op de eerste plaats

Echter dan verberg ik me ook voor het Leven en sluit ik per direct ook al het schone, het sprankelende, de bubbels, het plezier en het genot voor het Leven uit! En laat ik daar op stille wenken verandering in brengen. Met een zachte stimulans het veld van plezier willen betreden.. En wat er achter de sluier ligt, ontstaat als ik eraan voorbij ga.. het sprankelende goud, de bubbels, brede glimlach van cheek to cheek, ondeugende oogjes, een leven erin, begeestering. Begroeting, sproeten én een hemelse jaaa en een diepe zucht die me laat weten dat dat wat er ooit voorzat is gezakt. Verscwunden, finito, goodbye!

Om mezelf de ruiker met bloemen te geven, te ruiken en een veelvuldigheid aan geuren op te snuiven en te weten dat ik leef! Eindelijk iets meer dan ooit omdat ik mezelf welkom heb geheten en doorheen stukken ben gegaan die alzeleven al klaar lagen en zich presenteerden waar ik op stuitte en van ging lopen! Dus ja, zoiets.. mezelf (terug) op de eerste plaats zetten en het Leven vragen om voor me te zorgen op een zachte, vriendelijke, hemelse, goddelijke, simpele manier.

© Tania Maria Vanhoof

 

Dit kwam even in me op.. en ik ben beniewd naar de vormen en structuren die me zullen ondersteunen naar een geheel nieuwe opening in mijn eigenzelf. Opdat ik zal mogen schijnen, brighter dan ooit tevoren én met grote gewaarzijn me altijd veilig blijven voelen in die staat van zijn!

Die hand die uitreikt, me stimuleert om zachtjes, heel zachtjes dat pad op te lopen en te weten dat ik aan de zijkanten wordt toegejuig, stillekes met een zachtheid die ik nooit van te voren heb ervaren. Om dan me te laten gaan, toe te staan om te mogen vallen (komt in me op), om te mogen pronken in full sight als een vuurtoren gefundeerd, gegrond en stevig. Opdat ik me nooit meer omver hoef te laten blazen door bazige types die me alleen maar spiegelen hoe onzeker ik me gedraag. Hoe klein ik me nog houd, onzichtbaar om nooit meer op te vallen dan nodig is, omdat opvallen gevaar met zich meebrengt. Een niet weten waar naar toe, een gebonden worden en opgeheven worden aan een onuitstaanbare kracht, vernietigende kracht, mannelijke beukende penetrerende kracht. 

Alof ik nietig ben, niks waard en te pakken, te nemen te pas en te onpas.

en net die energie mag ik laten waar ze ooit is geweest, voor mij(n komst) op aarde..

© Tania Maria Vanhoof

_Tania Maria
Zaterdag 11 mei 2024  09:18