Het onderste van de steen bovenhalen
ik ben ontheemd, ont-trokken, betrokken, verslaan, beschimpt, verdreven, geraakt van ver.. verleden.. leed, teruggetrokken en tegelijk zooo boos verzettelijk, hatelijk, ontevreden, diep aangeraakt.. etc
 |
| ©Tania Maria Vanhoof 2024 |
voorbij de muren..
afgelopenvrijdag avond zag ik een theatervoorstelling - monoloog - over kansarmoede. Nu is dat een woord waarvan ik nooit eerder de betekenis en inhoud kon bevatten. Echter na dat theaterstuk - gebaseerd op een waar leven - is dat woord minder abstract geworden. Aangeraakt tot in het diepste van mijn cellen en een ver leden, lijden doet me beseffen wat de inhoud is van KANSarmoede. Eidenlijk, voor het eerst in mijn leven kon ik voorbij de muren kijken, zien en oprecht ervaren in welke wateren mensen zich bevinden en als het ware verdrinken in een familiesysteem waarvan ze de inprentingen nog van dragen, getatoeëerd op hun huid zodat ze het niet van zich af lijken te schudden.
Onterecht in situaties verwateren (komt in me op) als kind van ouders die zelf het product zijn van hun ouders en familiesysteem! Hoe onrecht inderdaad bevochten wordt, ik snap het nu beter. Het is helderder. Ik kan voorbij de muren zien, ik mocht een glimps opvangen dat me tot tranen en kippevel beroerde!!
ik droomde ervover, stond op de eerste rij
ik werd wakker met hoofdpijn en gedachten bleven dwarrelen in mijn hoofd, ik wist dat ik energieën gewaarwerd die thuishoorden in mijn familie van afkomst. hoe mensen daar geploeterd hebben omdat ze niet beter wisten, omdat ze tot in het diepste van hun waardigheid zijn vernietigd, misbruikt op hun hoede leefden en het zo ook doorgaven aan de generaties daarna...
ik sprak erover met een vriendin die ochtend en ze ervoer in haar job soortgelijke verhalen. Mensen die in ontberingen leven en in aanraking komen met onrecht, een onbegrip, een muur, muren om zich heen ervaren.. hoe frustrerend het is en als hulpverlener, hoe het beklijft..
De middag volgend op de ochtend stond ik op de eerste rij te midden van een explosie van opgekropte, lang ingehouden frustratie, onmacht, verdriet, ongenoegen en woede. Iemand knapte en kon zich uitleven, uiten, zich laten gaan, besterven, ontgriefen, onthustende verhalen in klanken en woorden uiten. Een dramadriehoek dat zich openbaarde. Een familiesysteem en inprentingen die hun indruk hadden nagelaten.. en een zelfverantwoordelijkheid van iemand die nooit opgepakt wordt..
onderdrukt jolijt kind..
de dag vorderde.. en ik werd me gewaar van mijn frustraties, mijn nood aan overzicht, orde en kaders. Ik kwam in aanraking met mijn eigen onmacht en frustratie. Ik werd letterlijk gedwongen tot gewaarzijn hoe hard een stem kan klinken, hoe woelig en verdrongen mijn eigen kinderstem is. Hoe gehoorzaam ik altijd ben geweest omdat anders... Hoe nietig ik me gemaakt heb tot een hoopje haast, onaanwezigheid wat het label kreeg van 'braaf' , 'met die kan je overal komen'. Ik liep te midden van joelende, niet gehoorzamende kinderen die te pas en te onpas honderd keer iets aan mij kwamen vragen. Die op plekken liepen waar ze niet mochten zijn, die met modderschoenen het huis in en uit liepen. Die de oren van mijn kop zeurden of ze al mocht eten en dan het vastgrepen om nadien het te laten staan, half aangeraakt weer op weg naar iets anders om te eten.
en ja, dat doet iets met me - als onderdrukt jolijt kind. het heeft me altijd aangeraakt als kinderen mijn pad kruisten die met hun eigenheid dit stuk lieten zien. die weigerden om iets anders te doen, nada, noppes! Ik werd kwaad op ze, 'killed the messengers' en als iemand van nabij me wees op mijn eigen wond, dan verweerde ik mezef, ontkende ik mijn innerlijke, ongeziene, afgestrafte kindpijn.
voorbij de muren kiezen..
mijn blik viel daarstraks op een foto van een lachend kind in de armen van een lachende moeder met bijhorende tekst 'vlaanderen weer van ons'. Een slogan van een politieke partij. Echter met alle struggles van mensen die in 'generatiearmoede' leven, die vanaf nul in penibible situaties belanden, ongevraagd de dupe zijn, opgroeien zonder basisnoden. zonder geborgenheid, liefde, aanraking, gezien zijn.. nooit leren om te leven vanuit vertrouwen.. hoe kunnen wij dan als maatschappij hun beschimpen, uit-stoten, slaan, verslaan, overkotsen, afweren, afschilderen als dieven, drugsverslaafden, mensen die niet bij ons horen, die terug gestuurd moeten worden vanwaar ze komen?!
als de maatschappij nooit durft/wilt kijken voorbij de muren..
hoe lang gaan we ze dan nog met de vinger wijzen?
hoe lang gaan we ze het land uitwijzen,?
hoe lang gaan we ze het gevang in sturen?
hoe lang gaan we ze in de psychiatrie zetten?
hoe lang blijven we kinderen zien als problemen die opgelost moeten worden?
hoe lang blijven we naar de ander wijzen?
Als iedereen is teruggestuurd, opgesloten, onder de pillen gezet, verdrongen, afgestoten, ontkend.. dan nog zal de innerlijke onveiligheid, de innerlijkhe verscheurdheid weerspiegeld worden in de samenleving!
durf vertragen, stilstaan, voelen..
ik heb mijn moelijkheden om te ademen te midden van mensen die diep in hun eigen shit blijven en het projecteren op de ander omdat ze niet beter weten. ik weet me soms geen blijf, word soms wakker vol oordelen en onrust om dan opnieuw te durven vertragen, stil te staan en mezelf af te vragen van wie of wat die oordelen zijn? om diep te zuchten en te beseffen dat ik ze oppak zoals - de wind die pluisjes oppakt, ze laat dwarrelen om ergens anders te laten landen.. -
en wat als zaadjes van onvoorwaardelijkheid mogen landen in de harten van mensen?
kansendans, kies solidariteit
kies solidariteit voorbij het onrecht.
kies voor mensen die oprecht de wereld willen veranderen, verlichten.
kies voor je stem, vul ze met zelfliefde en als je nooit hebt geleerd wat zelfliefde is,
vraag dan om zelfliefde én merk op
tot wie jij je aangetrokken voelt, waar jouw oog op valt, wat jouw oren binnenkomt. alles wat verruimender aanvoelt, zo licht als een zuchtje wind dat je huid streelt, als een glimlach van een onbekende die jouw hart kruist.. IS een antwoord.
STEM je af op die onvoorwaardelijkheid.
durf te vertrouwen, te kiezen..
dat die wereld al bestaat (haast) onzichtbaar omdat er nog zo velen vastzitten in verstrikkingen.
...
Comments
Post a Comment
Als je een reactie plaatst met je Google account hoef je niet te bewijzen dat je 'geen robot' bent.