Hoe ondefiniëerbaar en oncontroleerbaar ben ik eigenlijk?

Note: wat kunnen mijn oordelen en inzichten aan jou bijdragen, nu en in de toekomst?

_ _

Hoe meer ik kies voor 'mezelf zijn', hoe meer toeters en bellen ik van mezelf tegenkom. Met name de definities en vormen waarin ik controleerbaar ben. Mezelf in vormen wil drukken om maar begrepen te worden.

Er zat iets te wringen en te wringen én ik liep tegen zaken aan waar ik voor vertwijfeling 

koos over mijn keuzes: "Oh heb ik er wel goed aan gedaan om..? Was ik niet te dwingend? Wat ik niet te invasief? Wat denken ze wel niet over mij..?"

En gisterenavond belde ik naar een vriendin, het was al na tienen én ze nam af. Wat een heerlijk verhelderend en intens gesprek was dat! Heel dankbaar. Door te vertellen waar ik tegenaan liep en door haar vragen, werd ik bevestigd in mijn waarnemingen. Ik hoef mezelf niet te verontschuldigen. Ik hoef me niet in vormen te duwen om begrepen te worden.

Ik hoef geen afstand van mezelf te doen om gezien te worden.

Tranen kwamen voorbij toen ik inzag wat er gaande was. Waarom ik zo’n oordeel had op mezelf. Waarom ik mensen in mijn directe omgeving niet kon laten zijn in hun verhaal. Waarom ik niet koos om ruimte te zijn voor hun ervaringen. Waarom ik keer op keer koos om een andere kant van mogelijkheden te laten zien.. "Been there, choosen that, zie eens wat er nog meer mogelijk is??"

Ik hoef hen niet te trekken tot waar ik ben in mijn gewaar- en bewustzijn. Zij zijn ergens anders.. Mijn praat is voor dovenmans oren of hoe zeg je dat? Zij zien niet de oneindige mogelijkheden dat ik waarneem. Zij staan daar niet voor open, zij kiezen voor iets anders..

Ik hoef mezelf niet te veroordelen omdat ik geen ruimte kan zijn. Ik hoef zoo mijn best niet te doen om begrepen te worden, gezien en aanvaard. Ik hoef ze niet aan mijn kant krijgen. "Zie eens!" 

Ze zijn een ander type. 

Niet verkeerd of fout. Ze hebben andere waarden dan ik, een ander gewaarzijn. Ik hoef me niet anders op te stellen om op hun niveau overeen te komen. Ik kan dankbaar zijn voor hun in mijn leven.

Ik ben zo wild, avontuurlijk, onvoorspelbaar, oncontroleerbaar en ondefiniëerbaar als kan zijn.. 

;c) Mmm.. mee ik dit typ, ben ik best trots OOK! whoohoo! Diepe zucht.. jaja.. 

Dit inzicht is ook een antwoord op mijn eis aan het universum. Show me the money! Wie of wat wilt er bijdragen aan mij? Als ik mezelf niet erken, mijn ware aard verstop en wegmoffel met veel moeite ook. Als ik mezelf verontschuldig voor mijn hak op de tak springen in het moment.. Als ik mezelf klein maak omdat ik veronderstel dat dat niet op prijs gesteld word..hou ik mezelf voorspelbaar. Controleerbaar.

Dan zeg ik bij voorbaar al 'salut' tegen andere mogelijkheden. Echter als ik het juk: “Ik ben een braaf meiske, met mij kun je overal komen. Ik ben te controleren.. Ik ben lief. Ik ben braaf. Ik ben definiëerbaar." van me afwerp, is alles wat ik afsloot aan mogelijkheden weer in mijn gezichtsveld. 

Wat is er nog meer mogelijk?! Wie wilt aan mij bijdragen?

Dus beste mensen.. ‘gewoon jezelf’ willen zijn, is fucking interessant! 

Neem het van mij aan. Of niet. Ontdek het zelf! Zo reik ik alsmaar verder uit naar mijn eigen zelf.. soms best pittig én ook heel dankbaar. Hoe wordt het nog beter dan dat? 

Wat zijn de oneindige mogelijkheden om met totaal gemak, plezier en vervulling meer en meer ondefiniëerbaar te zijn? 

Onvoorspelbaar. JA. diepe zucht..

dat
dus.

_TM