I ask & it is given

In een wanhopige poging.. reikte ik uit, stuurde ik een mail. En viel mijn oog op een mail van enkele jaren geleden naar mijn lief. Met een lied. Ik klikte het zonet aan. Ja, treffender kan het niet. Right in my face!  Helder & duidelijk signaal. Dees dus.. en ik hoor de woorden & besef hoe onwaar ze zijn in mijn relatie naar mezelf toe. In dees stuk waar ik mezelf in verlies. En beslis hoe erg ook, hoe pijnlijk, ik ga ni meer uitreiken. Dan maar iemand anders, een vriendin of een fles sterke drank ofzo. - Harrie Jekkers

Ik voel me alleen Ik voel me verlaten Ik voel me ambetant ik voel me onmachtig Ik voel me tekort ik voel me ellendig ik voel me angstig ik voel me klein ik voel me tekort ik voel me onhandig ik voel me ongezien ik voel me beperkt ik voel me eenzaam ik voel me onaardig ik voel me down ik voel me triest ik voel me ni gied genoeg ik voel me achtergelaten ik voel me niets ik voel me achtergelaten ik voel me nitig ik voel me donker ik voel me ontheft ik voel me onthecht ik voel me onveilig ik voel me ongezien ik voel me alleen ik voel me te laat ik voel me onbemind ik voel me ni van deze wereld ik voel me ongeconnecteerd ik voel me verbindingsloos ik voel me afgewezen ik voel pijn ik voel veel ik voel me achtergelaten ik voel me zelf ni meer ik voel me nietig klein ik voel me leeg ik voel me leeglopen ik voel me ondankbaar ik voel me zwaar ik voel me liefdesziek ik voel mijn angst ik voel mijn weerstand ik voel me doodgaan ik voel me alleen aan ...

Ik voel me verlamd. Ergens vandaag was ik met enthousiasme begonnen aan dag 3 van een afstem challenge. En along the way kwam ik aan op de pagina's van dromen & verlangens.. op allerlei gebied. En nu ben ik actief bezig met mezelf te ontdekken in liefde naar mezelf toe & mijn eigen gedrag. Dus ja, wat verlang ik in mijn relatie? Wat ervaar ik daarvan al bij mezelf? Enfin, ik ervoer weerstand. Waarom ervaar ik die weerstand? Welk stuk van mezelf wordt hier aangesproken? En toen kwam het .. mijn wens van binnenin.. boenk! spanning, weerstand angst & verlamming. En ik trok kaarten in dit besef en kreeg bevestiging. En tegelijkertijd ook een signaal in mijn lijf van bevestiging. En nu zit ik al een tijdje voor me uit te staren, het ene bericht van een ander op fb te lezen, video's te zien.. en eigenlijk sluit ik mezelf af. Van mezelf & mijn emoties. Ik ga weer lopen & vlucht voor de angst, het ongemak. Mijn eerste reactie was om effectief met peter cont...

Ik lag vannacht in bed nog wakker en bedacht mij dat mijn leven momenteel aanvoelt als een carrousel Dan is het één aan de orde, dan het andere. Dan is mijn aandacht helemaal gericht op hoe ik mij gedraag tot mijn eigen, dan voel ik ineens interesse voor Transitie om vervolgens de focus te voelen op mijn relatie tot peter. Dan ineens voel ik mijn seksuele stroom & is daar aandacht voor. Het één na het ander volgt zich op & ik weet ni van te voren in welke volgorde. Bijzonder. En nu heb ik mijn aandacht weer bij mijzelf & ga ik een week in zonder contact met Peter. En ook al was hij diegene waarover ik droomde & waar ik als eerste aandacht. Ook tijdens mijn meditaties & net bij het opstaan.. En das helemaal ok, voor het eerst mmm.. voelde het hélemaal ok om aan hem te denken in mijn stilte. Hij is deel van mijn zijn & dus ook in mijn aandacht. En das fijn om gewaar te worden.  Danku lieve Tania Maria! Dat het er mag zijn!  Enzo.. benieuwd naar ...

Mm.. ik kom mezelf nogal tegen. Ik ontdek meer & meer de relatie met mijzelf. Ik kan wel zeggen "Oh wat heb ik een sexy, mooi lijf, ik heb mooie ogen, etc." En hoe zit het met de binnenkant? Hoe mooi vind ik die? Hoe goed ken ik die? Ik ben mij bewust hoezeer ik mag rekening houden met mijn emotionele geleidesysteem. Zoals een geleidehond voor blinden. Die haarfijn aangeeft (langs)waar te gaan. Wat ok is & wat niet. En stopt als nodig is. Zo mag ik mijn emoties haarfijn gaan 'lezen'. Pijn/druk die me waarschuwt om iets (nog) voor me te houden, Een lichte druk die aangeeft om bij een eerste impuls te blijven, Pijn die refereert naar "mij niet gezien - genegeerd" voelen door mijzelf, Pijn die refereert naar het "zich verraden" voelen door mijzelf, Pijn die refereert naar het "zich verlaten" voelen door mijzelf. Ik krijg dus antwoorden op mijn vragen. En ontdek mijn eigenzelf door (zeer) pijnlijke situaties. En man man.....

Der gebeurt zoveel in mijn lijf & energie.  Dat ik opnieuw een neiging heb om me terug te trekken. Om het allemaal te voelen & doorvoelen & doorleven & blijven herhalen dat het allemaal deel uitmaakt van mijn proces. Om aanwezig te blijven, bij mezelf. Mijn eigen seksuele stroom te omarmen, te voelen & te voeden. En opmerkelijk hoe ineens mannen, bekende & onbekende uitreiken. Mij interessant vinden, een relatie met mij willen aangaan. En ik.. ik sta er wat bij te kijken. How the fuck is that possible!? Zo ineens omdat ik ja zeg tegen mijn complete zelf. Omdat ik ja zeg tegen wat er is. Dat ik me gade sla & bewust ben van alles wat er passeert. Aan spanning, pijn, onzekerheid, genieten, verschieten, rust & elke keer meer ervaren hoe fijn het is "to hold space" voor mijn eigen(heid). En ook al heb ik sterk de neiging om me terug te trekken, in bed onder de dekens te blijven, mij te  verschuilen.. toch voel ik de zachte wenk om juist het a...

Vandaag wat een dag tot nu toe! Ik ben gaan snoeien in den hof van een vriendin. Eerst lang gebabbeld over alles wat me bezighoudt & haar. Fijn & openhartig. Ik heb haar graag! En daarna heb ik Hortentia's terug gesnoeid tot de grond. En onderwijl speelde altijd hetzelfde liedje door mijn hoofd van Nick Cave "Into my arms". Kwam der zot van.. vroeg dan ook om hulp & rust. Ik voelde de zwaarte toenemen in mijn hart. En ik wilde het van me afzetten.. zoals ik gisteren zo kon switchen tussen mijn aandacht bij Peter & mijzelf. Enfin.. kwam ik net thuis en ik voelde de impuls om me effe te leggen.. om effe dichtbij mijn eigen te komen. Om mijn zwaar hart te voelen & te koesteren. Om mezelf te strelen, door mijn haren te gaan & mezelf vast te houden. Om mijn eigen warmte te voelen.. Want ik had sterk de neiging om naar Peter uit te reiken om mij door hem te laten koesteren.. En ik snap heel goe dat dit het geval nu ni is. Hoe pijnlijk ook. Ik schree...

Vandaag heerlijk de verbinding met mezelf gevoeld! Zoals ik al eerder schreef op mijn blog & de inzichten die me te binnen vallen. En hoe blij ik met mezelf ben, dat ik deze space gevonden heb. Opnieuw. Staying alive Echter deze nm zat ik zowat doelloos achter mijne computer, ik had 2 opties die ik wilde uitvoeren. Ten 1e eindelijk mijne achterband plakken & ten 2e het bos in met mijn fotocamera. En ik zeurde zowat en besefte dat het tijd was voor verandering. Ofwel doen wat praktisch is ofwel mijn gevoel volgen. Dus ben ik uiteindelijk nog naar buiten gegaan met mijne kodak. En dat was zoo fijn! Zo vertrouwd ook. Een jaar lang heb ik geen behoefte gehad om überhaupt mijn camera vast te pakken. Enfin onderweg heb ik terug de dingen gefotografeerd die ik anders zo graag in detail vastleg. En wat me op viel waren kleine witte veertjes die telkens mijn aandacht trokken. Die mij als het ware de weg toonden.. Ik liep zo in mijn favoriete bos en ineens voelde ik het.. een imp...

Hoezeer ik mij ook verzet heb tegen dat werd aangekondigd. Hoezeer ik ook bevreesd was op momenten, het uitschreeuwde van de pijn, het niet willen meegaan met de stroom. Ik heb me dikwijls afgevraagd in die momenten, wat het nut is, van die weg.. die mij wordt getoond. En nu ineens kan ik weer meer zien, aandacht besteden & voorzichtig voelen Zonder uit den bocht te vliegen. Zonder me te laten meeslepen door het drama. De aannames, de overtuigingen & gedachten van anderen. Want ik zou begot ni weten hoe ik aan die straffe pijn, doodsangst kom. Tenzij dan een innerlijk stuk, oude wond opgelopen in aan- of juist emotioneel afwezigheid van mijn ouders. En misschien reikt het nog veels verder dan hun tweeën.. reikt het generaties terug. Gisterenochtend nog in totale paniek & ontreddering & 's avonds had ik mijn eigen wijsheid terug. Heb ik een vuur gemaakt, het vuur gevoed. Ik voelde het trekken, het vuur, de vlammen. De energie riep me. En de energie diep diep ...

Betoverende klanken.. vinden hun weg in mijn lijf.. tinteling..

Ik ben creatief geweest en heb mijn eigen vuur hier op mijn terras gemaakt Heerlijk om vuur te maken & het te blijven voeden. Voordien was ik bang van vuur & heel voorzichtig om hout toe te voegen aan een vuur. En de laatste weken viel het me op hoezeer ik word aangetrokken tot vuur & vuur maken. Om de vlammen van dichtbij gade te slaan, ze te zien dansen.. Wervelend om elkaar heen, een dans dansen van betovering. Van zijn, aanwezig in het moment. Ik nam een vuurschaal, zette het op stenen & laadde het vol met droog gras, takjes, dennenaalden, grote takken & ceder. Per takje heb ik een gebed ingesproken. En heb het vuur gevraagd om hulp, om reiniging, om kracht & om een visioen. Inzichten. Mijn hele appartement ruikt naar rook! Ha.. de buren kwam al vragen & zien of het bij mij brandde. Ja, het brandt. Mijn vuur brandt. De klanken & wijsheid van Peruquois leiden mij doorheen de reis van energie. Wijsheid within. Ook de rook wijst mij de weg....

Met helende klanken op de achtergrond laat ik mijn tranen lopen.  Ik geef ze de ruimte waar ze om vragen. Tranen blijven lopen, pijn wordt aangeraakt & een besef dat ik he-le-maal in proces mag gaan. Dat wat er gevraagd wordt of ik het nu leuk vind of ni. Dat dat is wat er nu mag zijn. Helemaal met mij in de hoofdrol. Ik voel zoo veel dankbaarheid voor deze klanken! Een match met mijn verlangen. En dan nog ontvangen van Peter ook. Kort even contact gehad. Ik kon het ni meer laten, een noodkreet. Een schriftelijk contact. Efkes zijn stem gehoord gisteren. Het bracht het één & ander in mij teweeg. Veroordeling naar mezelf toe dat ik onvolwassen ben, dat ik geen afspraak kan houden.. enz. Werd er ni gelukkiger van. En dan zijn er die woorden die ik ontvang.. enkele die eruit springen die me rust geven. En bovenal zijn het deze klanken.. deze stroom, frequentie die mezelf in een ander daglicht plaatst. Ik voel de rust.. of is het eerder iets anders? Een soort berusting...

Vandaag was ik aan het wandelen en stelde ik mezelf allerlei vragen  De aanleiding nog altijd hetzelfde: mijn relatie & mijn relatie tot mezelf. Ik had kort voordien we totale ontreddering ervaren. Immens verdriet & enorme drang naar Peter. 'k Was er ni gelukkig mee. Knallende koppijn & gevoelens van gemis & vertwijfeling. Er passeert vanalles & tegelijk is er nog altijd diene kado:  mijn eigen seksualiteit bekijken, onderzoeken, wat is waar & wat niet? Ben ik in staat om een polyamoureuze relatie te hebben? Ben ik in staat om zelf meerdere relaties/verbindingen aan te gaan? Kan ik dat toelaten? Ben ik veilig? Heb ik daar een verlangen naar? Hoe kan ik me verbinden met mannen zonder mezelf onzichtbaar te maken zodra het onveilig aanvoelt. En wat is dat eigenlijk? Wat maakt dat ik me onveilig voel? Of zitten er zulke zware oordelen op mijzelf & intimiteit dat dees allemaal al bij voorbaat onveilig is? Vragen, zoveel vragen & gevoelens ook!...

Dat heb ik steeds meer door, begin het meer & meer te zien.. En zelfliefde kom ik overal terug, mensen die erover spreken & schrijven. Het is universeel heel actueel. Oef ben ik blij dat ik terug rust ervaar, in dees moment. Ik plaatste een vraag op fb gisterenavond & heb vele mooie reacties ontvangen & vervolgens ook geschreven. Het zet me in een andere dimensie, rust & aanvaarding in het moment. Oef, dat voelt goed! Ik plaats hier even mijn post met alle reacties erbij: - - Dinsdag 13-2-1018 Vandaag dacht ik terug aan de vraag: Hoe fijn zou zijn om iets in te nemen om makkelijker met mijn ongemakkelijke gevoelens om te gaan? Zoals mensen die automatisch naar een sigaret of joint reiken als er spanning is. Ik heb zo niks in het moment zelf dan alleen te voelen dat er ongemak is. En vandaag had ik het er moeilijk mee. Gedachten, vragen, onzekerheid & verdriet. Tja, dagelijkse kost. Ik vraag me écht af wanneer ik het er allemaal zo gewoon kan laten zijn...

Ik besef dat ik alles wat ik normaal tegen Peter zeg, ik nu tegen mezelf mag zeggen & doen Ik besef dat ik eerder bij mijzelf aanwezig mag zijn dan mijn te richten op Peter. Om af te vragen hoe & wat. Ja, ik mag mijn aandacht op mezelf richten. Ik apprecieer mezelf..  Dezen ochtend toen ik wakker werd, zei ik tegen mezelf hoe fijn het was om naast mij wakker te worden. Zo lekker warm. Ik bejubelde mijn mooie armen, handen & prachtige vingers.. Ik streek over mijn eigen lijf & dat voelde heelrijk aan! Wat een lijf sèg!  En in de badkamer.. voreg ik mezelf af hoe ik e voelde. Ik heb speciaal een armbandje omgedaan om zo op regelmatige momenten mezelf de vraag te stellen 'hoe ik me voel op dat moment'.  Op dat moment voelde ik dezelfde impuls opkomen: om alles wat ik tegen anders tegen Peter zeg, tegen mezelf te zeggen.. Want wat ik naar hem toe uitspreek is eigenlijk een spiegel & zeg ik dus tegen mijn eigen.  Dus besliste ik om a...

Vanmiddag ben ik gaan fietsen.. in de kou langs wegen & de villa die ik op het oog heb & natuurgebied.. Ik was efkes gestopt op den buiten aan een brug over de Aa. En deed een meditatie om efkes af te stemmen op wat belangrijk is nu. Toen ik verder reed, heb ik gevoeld wat er was. Op een gegeven moment moest ik huilen & prompt zei ik tegen mezelf: "Ik hou van jou!"  En zei dat meerdere keren & dat kwam binnen.  Raakte mijn hart aan.  En ik begon tegen mijzelf te praten: dat ik mezelf zo mooi vind, zo moedig & trots ben op mij. Om de dingen die ik allemaal doe ook al weet ik ni hoe. Ik zei ook dat het mij allemaal gegund is omdat ik deze gebeurtenis meemaak. Anders zou ik het allemaal ni meemaken. Het was iets wat ik écht kon voelen. "Ik maak dit mee omdat het me gegund is." En ik zei tegen mezelf dat ik mag blijven voelen wat ik wil: mijn eigen stek, gratis wonen, in de omgeving van hier, dicht bij mijn moeder. Waar ik ook een buurtproj...

Ik voel het weer die spanning in mijn lijf en mijn beweging om het van me af te duwen. Om het ni te voelen. En ik stel mezelf vaak de vraag wat ik dan eigenlijk voel? En vandaag voelde ik me verlaten. "En hoe voelt verlaten?" vroeg ik mij. En het voelde als eenzaam. Tiens dat had ik nu ni gedacht. Eenzaam.. ik zei "ok, ik voel me eenzaam & nam dat gevoel mee de dag in." "Wow", dacht ik bij mezelf, "ikke eenzaam?" En ik voel zo nu en dan opnieuw dat zeurende gevoel in mijn hart, amper voelbaar & dan ook net wel voelbaar. En ik merk dat ik met mijn aandacht dikwijls bij Peter ben. Man man.. gisteren vroeg ik me nog af "Wat als hij dood zou zijn?" En prompt voelde ik nostalgische gevoelens.. herinneringen die ik met hem gedeeld heb, fijne gedeelde ervaringen. Wow bijzonder.. Ineens geen gedachten meer over polyamorie & Peter & zijn minnares! En zo onderzoek ik mezelf. En merk ik hoe vaak ik de sterke neiging heb om ui...

Ik voel de behoefte om te schrijven, meerdere keren voelde ik de impuls en elke keer schoof ik hem aan de kant met het idee onnodig te zijn. Waarom zou ik schrijven over mijn ongemakkelijk gevoel? Over de stemming waarin ik zit. Over de gedachten die me af & toe te binnen vallen. Denken aan Peter. Afvragen waar hij mee bezig is? Om dan weer gedachten te denken over de situatie zoals ze is. En mijn onmacht om er mee in vrede te zijn. Ik keek mezelf aan in de spiegel & vroeg: "Wat voel je meiske?" Ja, wat voel ik eigenlijk? Kan er geen woord opplakken buiten dan ongemakkelijk. Dat lichte zeurende gevoel. Aanwezig in mijn hart. Ik zit hier op een kei schone rustgevende plek, zicht op een groene weide met ganzen.. de zon die helder schijnt in de blauwe lucht. Ik voel haar warmte op mijn gezicht. En hoppa ja.. andere gevoelens van gemis.. om een eigen stek te hebben. Gevoel van onveiligheid, bang zijn, gevoel van niet weten.. Een verlangen van "Kon ik maar eeuwig ...