HET KAN WEL..!!

Gisteren was een bijzondere dag. Alles is mogelijk zolang we er durven op te vertrouwen. Soms is er wel wat voor nodig om zover te komen. Bewustzijn én alert zijn én weten dat niks voor niks gebeurt. Ik schreef dit gisteren op facebook en deel het nu hier, dat je het je verblijden mag, een hart onder de riem steken kan, een wow moment én het vervullen van dankbaerheid.

- -
Man man.. wat een dag tot hiertoe. This really delights me!

 

"Alles gebeurt in mijn voordeel" zei ik tegen mezelf toen ik net op de Merodelei stond met een gebroken fietssleuteltje in mijn hand in de sneeuw met mijn fiets op slot aan een paal en de ketting erom heen. Ik stond vlak aan de Syrische winkel waar ik net 2 overheerlijke turkse broden had gekocht. Dan te voet naar een fietsenwinkel, naar De Warande, de bib, naar huis, weer terug naar de fiets, naar de Syrische kruidenier en tenslotte naar een slotenmaker in de stad. Kort door den bocht gezegd. Knap staaltje van 'durven' in overgave te gaan. Durven kiezen voor de manier waarop het zal gaan. Ik had diverse gesprekken op mijn pad en bleef kiezen voor het beeld dat ik op mijn fiets weer terug thuis ging komen. Had ik twijfels? Ja. Merkte ik zwaarte op? JA. Was het soms oncomfortabel? JA. En.. ik wist dat het een reden had én dat alles mogelijk is. 

 

Daar heb ik me op ingesteld

 

Ik had sprak met mensen die niet geloofden dat ik het afgebroken stukje uit mijn slot zou krijgen en die opperden voor het doorslijpen van het slot. Ik bleef bij mijn beeld, het voelde niet goed voor mij om niks te ondernemen. Ik zocht in de bib en thuis online voor tips én ging gepakt met tangetjes, zaagblaadjes, een haakje, schroevendraaiers, secondelijm in de gietende regen te voet naar mijn fiets. In de sneeuw paste ik elke truc toe om dan toch het afgebroken stukje in handen te hebben! JOEPIE! Ik stak vanalles in het slot om het rechts te draaien om het te openen én niks hielp. Ik ging de Syrische winkel binnen en vertelde dat ik de 2 stukjes met secondelijm aan elkaar wilde vastmaken. Iemand met verstand van fietsen zei dat het niet zou werken. Hij raadde me een schoenmaker aan die sleutels (bij)maakt. "Want" zo zei hij "ook als de sleutel gebroken is, kan dat lukken". Ik naar de slotenmaker enkele straten verderop.. die had er een goei oog in én reikte enkele minuten later me een nieuwe sleutel aan. Wow! De ruimte die toen al in mijn lijf ontstond.. Vol goesting stapte ik terug naar mijne fiets én stak de sleutel erin na enig proberen en wiggelen.. "KLAK" het slot was open! Toen nog de ketting.. dat ging minder vlot en ik mag zeggen dat er een gedachte was van "Oh nee hé!?" Ik bleef wiggelen en HOPLA! 

 

KEBOEM, KEDEINGG.. OPEN!!

 

Als een kind zoo blij te midden van grote, vallende vlokken sneeuw.. reed ik langs de Syrische winkel en bedankte ik KEI opgetogen de man aan de kassa voor de gouden tip! Reed naar de slotenmaker, deed de deur open en zei dat het werkte met een brede lach op mijn snoet! Hij was ook blij.

Terug naar huis rijdend oplettend voor de sneeuw op de weg stopte ik om de straat over te steken. Een auto deed teken dat ik mocht oversteken.. ik zag rechts opzij een fietser aankomen en deed teken dat hij voor mocht. Ik keek opzij en zag dat het een vriend was.. zo stonden we even op straat elkaar vrolijk begroetend.. en gingen opzij om de auto door te laten. Hij vroeg hoe het met me was en ik deed mijn verhaal en man.. dé herkenning!

 

De gedeelde blijdschap en de kennis van het "geloven in" was hemels!

Hij gaf me spontaan een hand, we gaven elkaar meermaals een 'high five', deelden een knuffel én reden door. DAT.. Dat zijn zulke, verbindende, vrolijke, hartelijke, verrijkende, overvloedige, dankbare momenten!

 

DAT DUS.. Het kan wel. 

Die leuze zag ik aan een muur hangen net voorbij de slotenmaker wat me herinnerde dat het dus wel kan. Als ik daar voor kies.  :c) c;)

 

ALS IK LEEF IN OVERGAVE..

wat kies ik dan?

wie ben ik dan?

 

Hoe fiets ik dan?

Dit vroeg ik vanmorgend toen ik koos om toch met de fiets doorheen de sneeuw naar een afspraak te gaan. Normaal en wat is normaal, sta ik stijf van de schrik om uit te glijen. In overgave reed ik rustig naar mijn afspraak én was 5 minuten eerder! Slechts 1 uitglijer op een moment dat ik even afwezig was. Maar hey.. wow sèg! Als dit al lukte met totaal gemak, plezier en glorie. Als het lukte om het afgebroken fietssleuteltje uit mijn fietsslot te halen..  

 

Wat is er dan nog meer mogelijk om te creëren vandaag?
Morgen, overmogen en.. ?

 

Zo dus.. daar zit ik nu.

Blijven kiezen voor een leven in overgave! <3