Voorbij aan identificatie..

Dan ineens ben ik afwezig en.. ben ik wat doelloos én weet ik, dat in die ruimte duiken, de vraag is. Ik merk op dat ik de uitnodiging vermijd en afwezig rondloop en dingen eet die ik eigenlijk niet wil, chips dat me niet smaakt en een boterham die uren later nog op mijn maag ligt.. Een contact diende onverwacht aan en heeft meer impact op me dan ik in eerste instantie gewaarwerd. Dingen sijpelen door.. pijn word aangeraakt en ik, ik weet dat het een uitnodiging is om te reflecteren, willen aanvoelen, doorvoelen en bevragen..

Wat is hier juist aan?
Waar heb ik om gevraagd..?
Wat of wie word ik hier gewaar?

In de verte merk ik op dat het een erkenning is van de potentie om energie gewaar te worden ZONDER het eigen te maken. Gisterennacht werd me duidelijk dat ik andermans energie lange tijd gewaarwerd waarvan ik dacht dat het de mijne was. Ik kon het niet duiden "Jama, hoe dan? Hoe past dat nu binnen het geheel?" Ik besef des te meer dat dit voorbij gaat aan wat ik als 'mogelijk' beschouwde. Dat dit verder gaat dan de gangbare standpunten en verwachtingen en conclusies en identificatie.. Ik kan het niet eens volledig verwoorden omdat ik de woorden er niet voor vind. (kleine glimlach ontstaat). Waaw.. goh, hoe vaak vraag ik om beyond te gaan.. voorbij aan al wat ik ooit waar en echt heb gemaakt? Als ik de creator ben van mijn leven en de gebeurtenissen daar in.. wat wil ik dan kiezen? Hoeveel helderheid wil ik dan in de keuzes dat ik maak? 

Hoe gewaar wil ik zijn? 

Hoe.. Nu ik dit hier zo aan het typen ben, ontstaat er net iets meer ruimte in mijn lijf. (diepe ademhaling) verandering. Ja man.. wat is er eigenlijk allemaal mogelijk? Ik wil ontrafelen, ik wil meer weten, ik wil doorgaan tot op het laatste stukje draad om dan in de moleculen te duiken en verder door naar de pure energie! De pure beleving ervan..

Terwijl pianoklanken van Ludovico Einaudi me begeleiden op mijn reis, merk ik op hoe mijn energie samenvloeit met die klanken.. Een uitnodiging, een hand die me wenkt, tranen in de verte.. hogere klanken die automatisch de tranen lijken op te wellen (of hoe zeg je dat).. bijzonder.

Wat heb ik nog niet erkend? 

Wat heb ik altijd al geweten en niet erkend omdat ik het niet kon identificeren? Wat gaat voorbij aan identificatie..? Er komt iets langs van dat ik de observator ben.. geweest terwijl ik me als deelnemer beschouwde, deel van het geheel. Bizar. Uitzoomen..  

Dankbaar..

alweer voor een nieuwe kans om iets anders te kiezen. Om voorbij te willen gaan aan het gangbare, de ogenschijnlijke ruimte van zijn in deze realiteit. Hoe word het nog beter dan dat?