I ask & it is given

©Tania Maria Vanhoof 2008 Ik zit op mijn terras en luister naar mezelf in een video dat ik spontaan opneem. Ik voel 'gefladder' aan mijn rechteroor waar ik mijn gsm hou. Ik verplaats mijn hand en zie zowaar een vlinder, één van een prachtig soort, vosoranje met donkerbruine en heel zachte, haast onzichtbare, lichte vlekjes en een blauwdonzig bonvenlijfje.. Ik wil erover delen, erover schrijven, over de magie van mijn bewustzijn!  Zodra de vlinder op mijn hand landt en ik dit type, blokkeert de pointer van mijn laoptop. Enigzins gefrustreerd, omdat ik geen foto kan maken met mijn laptop, valt me te binnen dat ik niks hoef te laten weten, te laten zien van wat er nu is. Ik hoef het te niet te bewijzen.. Waar wil ik mensen laten weten dat ik weet? Waar wil ik andere bewijzen dat ik besta? (komt in me op) weerspiegeling Dat is wat de vlinder me weerspiegelt: het moment dat ik een foto wil maken om de 'tovenaarij' te tonen, vliegt het weg. In een moment van afwezigheid van d

©Tania Maria Vanhoof 2009 Gisteren.. helemaal into my zenmodus, pure indalen en blissmoment van vormloosheid ervoer ik de meest genotvolle momenten en verlangens.. PUUR om het ervaren van die verlangens.. HEMELS! Ik proefde situaties, momentopnames in Italië. Met name door een boek dat ik ter hand genomen had, een boek van langgeleden dat me gelijk ook terugbracht in het moment van aanschaf toen ik het voor het eerst las.  En daar was ik, in de heerlijke warme, hete zon van gisteren.. in Italië met mijn blik over de velden, op een marktje, tussen de olijfbomen, in de keuken, in de auto op weg naar Montepulciano, bij de wijnboeren.. in kleine straatjes, op een leeg plein, in een café voor een cappucino.. en ik liet die zachte energie in mijn hele weidse ruimte binnenstromen.. ver-rijken Net nog besefte ik dat de Parmegianno dat ik gisterenmiddag kocht een ver-rijkende stretch was zoals de B&B in Drenthe. Verreikend (buiten mijn comfortzone). Een puur ontvangen van plezier eens ik de

Er zijn zoveel nieuwe stukjes die me getoond worden omdat ik werkelijk ook met zoveel bezig ben, én nee, dit klopt niet. Dit zijn niet de woorden.. wat dan wel? Mijn lijf zucht diep, god dat kan toch deugd doen sè. :c) Ik ben op weg naar meer 'mezelf zijn' en dat is op zich een interessante rit! Eén van zacht landen, zacht aanvoelen dat wat ik samen met mijn moeder heb ervaren (in de buik) bij haar te laten als een zacht loslaten.. in alle eerbied (komt in me op). ©Tania Maria Vanhoof Sinds ik mezelf op een weekendje Drenthe trakteerde, wat op zich veel voeten in de aarde nodig had, ben ik in een heel andere energie terechtgekomen. Het is 22 jaar geleden dat ik mezelf oprecht een reisje 'kado' deed omdat ik het geld had, ook al voelde ik daarbij veel spanning. De reis héén en terug en het verblijf daar bracht me bij innerlijke parels en een gevoel van 'relaxen'. Ik had spontaan een fiets ter beschikking gekregen van de dame bij wie ik de maandag een themadag zou

Afgelopen zondag zat ik aan mijn ontbijt en opende ik een melkkuipje voor bij de koffie. Meteen was ik geraakt, blij en bijzonder verrast want op het kuipje stond: "Waar droom jij van?" Wel zo bijzonder hoe het leven me altijd ondersteunt! Ik beleefde een bijzonder weekend en eens terug thuis viel mijn blik, op een gegeven moment, op een blad aan de muur: "Waar droom jij van?" I K  G L I M L A C H Want na het zien van de eerste keer en de tweede keer stemde ik me af op mijn dromen.. maar ja, waar droom ik eigenlijk van? Wat wens ik nog in mijn leven? Er kwamen zaken voorbij die het nét niet waren.. om dan deze week een astrologische reading voor de komende twee weken te zien waarin ik de persoon hoorde zeggen welke energieën voelbaar kunnen zijn.. en toen wist ik het! Meteen. 'Ik wil een intens geluk ervaren! Ik wil me gezegend voelen in wie ik werkelijk ben.' ©Tania Maria Vanhoof 2017 Want dat, beste mensen, dat zijn de meest oprechte, verbindende, vervul

Dat het kwartjes regent, dat mijne frank meermaals valt,dat is zéker! En ik ben vervuld van dankbaarheid voor alle "Aha's" die me toevallen als vallende sterren in de hemel. Ineens worden dingen helder, ineens kan ik doorheen een waas zien, ineens ben ik bereid om mijn automatische breinreacties te laten vallen. Ineens en eigenlijk meer geleidelijk aan merk ik op dat ik een oprechte JA hebt om alles wat niet van mij is, te laten gaan.. Om alles wat mijn moeder in haar leven heeft ervaren bij haar te laten, die bereidwilligheid heb ik. En ik voel me ineens met beide voeten in een padock staan, op mij plek. Ver van een heel familiesysteem vandaan die vanalles van me vond en wilde.. En ik (als representant destijds) wist dat ik daar wilde staan, mijn plek en ik bleef staan zonder enige vorm van verzet. Zonder weerstand te hoeven bieden, zonder me te hoeven verzetten tegen, vechten tegen.. Nope. Ik voelde me daar staan. Punt. En ook al kwam er een fysieke beweging van buitena

Vanmorgen heb ik de tijd genomen om een bos bramen op te ruimen. Met een paar goeie handschoenen en een snoeischaar en een grote ton (waar ik altijd mijn bramen insteek) was ik paraat. Het ging al een tijd door me heen om die zorgvuldig opgebouwde bos, volledig weg te snoeien. Ik had vorige week al enkele takken doorgeknipt en was er nu helemaal klaar voor om een doorgang te maken.    © Tania Maria Vanhoof harde landing eigenlijk is dit verbonden met het onverwachte snoeiwerk van mijn buurman die zijn bamboe erg kort terugsnoeide waardoor ineens veel licht binnenkwam, veel meer overzicht en ruimte op een plek dat ik koesterde. Pijn in het hart om met een harde landing terecht te komen op een plek waar de oorspronkelijke basis van weg is. Vergelijkend met mijn eigen geboorte, in de buik van mijn moeder, soortgelijk donker, vermoedelijk veilig om dan ineens met een harde landing, gedwongen, in het licht te komen. Naakt en kwetsbaar. als slaaf verkocht De plek waar ik aan de slag ging, be

©Tania Maria Vanhoof Rechtsboven zie je een tekening van me gemaakt op 14 juli 2024 toen ik vanalles aan energieën gewaarwerd dewelke ik zoveel aandacht gaf dat ik me erdoor liet meeslepen: intriges, chaos, vernietiging. Het was intens, oncomfortabel én wat begon met mooie, synchrone, liefelijke lijnen eindigde in een gekrabbel van frustratie. Een zware energie kleefde eraan en ik bedacht me dat ik deze tekening beter eruit zou halen omdat alle voorgaande zulke andere energieën in zich dragen. Ik was bang dat deze energieën de andere tekeningen zouden 'besmeuren'. Tegelijk wist ik dat dat niet zou hoeven én dat ook deze tekening in de reeks hoorde, dit was wat ik gewaarwerd.  Je ziet nu, als het ware, de frustratie niet meer omdat het is opgevuld met diverse kleuren én andere vormen ontstaan door vlakjes (van kruisende lijnen) op te vullen. iets anders wordt zichtbaar wat er aldoor was en ik niet kon zien omdat ik enkel de zwaarte aandacht gaf. Door de energie van optimisme (zo

Ik wil uitdrukking geven aan wat ik binnenin opmerk, ter hoogte van mijn hart, een heel gevoelige plek. Een contractie, een verschieten, een plotselinge, totaal 'zichtbaar' zijn. Zonder beschutting zoals die eerst was, lekker donker, comfy dat voor mij heel aangenaam was. En ik zei 'was' omdat afgelopen dagen een plek, dat ik koesterde in eigen tuin, er nu anders uitziet! De buur heeft zijn bamboe tot heel laag of weggesnoeid waardoor een speciale plek, waar ik graag kwam hélemaal anders aanvoelt! Het verborgene, met takken overhangend, bijzondere plek is dat niet meer! De schaduw dat het bood heeft plaats gemaakt voor totaal 'in het zicht zijn, lopen' én dat bevalt me niet! En dan hoor ik mezelf zeggen: "Meiske, waarom heb je je buur niet eerder aangesproken en hem gevraagd of hij het zo zou laten?!!" En ik besef maar al te goed dat dit vanuit mijn pijn is, totale exposer! Wetende dat dit niet meer zal aangroeien omdat de bamboe op die plek dood is.