TSUNAMI AAN OORDELEN

Overspoeld werd ik door gevoelens, emoties en gedachten toen ik zag dat mijn geliefde (van wie ik afscheid nam) online was. Een blauw bolletje gaf aan dat hij aanwezig was. Vanaf die seconde was ik één en al spanning. Overspoeld, trillende mijn handen en een bonzend hart. Toen, vanuit een willen uitreiken, niet durven, toch kiezen en mezelf zwaar veroordelen erom, typte ik hem een bericht.

Bij elke letter dat ik leven gaf, werd ik overspoeld door emoties. Hij bleef online. Ik maakte mezelf wijs dat hij gezien had dat ik aan het typen was, van conclusie en verwachting gesproken! Ik typte de éne vraag na de ander, eigenlijk een gesprek met mezelf. Wat gaat dit creëren eigenlijk? Kom ik op het punt dat ik de stilte doorbreek om iets te horen, iets te lezen, een aanraking uit de verte, om later weer de stilte in te gaan. Met wat ben ik nu bezig eigenlijk? En ik typte dat ik mezelf veel vragen stel over de manier waarop ik afscheid nam. Dat ik überhaupt afscheid nam.

Het gebons bleef aanhouden en het blauwe bolleke ook. Toen na de laatste zin, waarin ik zei dat ik gewaar was van zoveel zelfoordeel als ik op verzenden zou klikken.. verstuurde ik dat bericht. Meteen daarna klapte ik mijn laptop toe en stak hem weg om te beseffen wat ik had gedaan, om wat voor reden eigenlijk? Ik wilde weggaan en bedacht me, klapte de laptop open, ging online en zag dat het blauwe bolleke er nog steeds was en mijn bericht ongelezen. In eenzelfde impuls verwijderde ik mijn bericht.

Het blauwe bolleke bleef..

Ik heb het bericht verwijderd om het zelfoordeel te doen zwijgen. Om mezelf als een betrouwbaar persoon te bewaren. Om zijn (mogelijke) oordelen te vermijden. Het gaf rust ja, de tsunami was doorgespoeld. De vragen blijven.

Wat maakt dat ik me zo overspoeld voelde en dat ik graag wilde dat hij iets van me hoort?

Dat dus..
daar zit ik, middenin.