Over hechten en onthechten..

Zo net aan de telefoon met mijn geliefde van wie ik afscheid nam.

Bijzonder dat ik dit hier kan schrijven zonder zelfoordeel. Wat een heerlijkheid! Voorbij aan mogelijks oordeel van mijn publiek. Ha én toch de waarheid. We zijn verknocht aan elkaar, kan ik dat zo stellen? Bijna 18 jaar in elkaars leven en al heel wat waters doorzwommen én nu elks een eigen vaargeul.

Dus ja.. hoe neem je afstand van zo iemand die je door en door kent?
Meer nog, hoe neem ik afscheid van mijn overlevingsmechanisme om de teugels altijd in de hand te houden, om te bepalen wat er gebeurd en hoe als ik ergens uitstap? Ik begin dat meer en meer te erkennen die automatische piloot.

Mijn bescherming tegen een pijn

Het kwam voorbij in het gesprek, ik merkte ongemak op in mijn lijf, dat kwestbare. En ik was me gewaar van wat het is. Informatie dat een heel ander licht op liet schijnen op die teugels. Dus zie je, ik ben blij met deze informatie. Deze helderheid over mij en mijn keuzes en wat het creëert.

Ook al spreek ik dan met mijn geliefde en neem ik alsnog weer afscheid. Wij zijn speciaal, bijzonder én dus ook dit nieuwe traject. 

We spreken elkaar als we elkaar spreken

En ondertussen bezin ik me én stem ik af op iets anders én ben ik benieuwd waar dit gekozen pad me heen leidt. Welke hechting kan ik onthechten om meer en meer met mezelf te zijn?

Hoe dat er ook kan uitzien.
Dat dus.. daar ben ik nu.

Trots.