Tranen, loslaten van 'an addiction'

Mijn vingers grijpen mijn gsm om een bericht te typen naar de persoon dat ik vaarwel zei. Ik heb tranen, gevoelens en ambetantigheid én dan opeens weet ik dat ik aan het afkicken ben. Ineens zijn daar de gewenste uitreikingen naar zijn stem, zijn blik en zijn ademhaling, zijn huid. Zo intens verlangen om nog even..

Om dan het zo vreemd te vinden om dat ik de maanden hiervoor hem niet vaak zag, ik bezig was met andere dingen en hij ook. Dat was immers onze afspraak.

Tot tot ik hem zo belangrijk ging maken en mezelf onderdompelde in een warm bad van aanwezigheid. Een valkuil dat ik de maanden ervoor mij voor had behoed. Ik weet immers dat de valkuil van verwachting de ergste van z'n soort is. Want verwachtingen komen nooit uit zoals we ze hebben voorspeld in onszelf.

Om dan KEI HART tegen de muur van de waarheid aan te lopen

en te beseffen dat ik toch nét in die valkuil was gestapt. Dat ik een flitsmoment van mijn gewaarzijn aan de kant schoof voor dat heerlijke gevoel van erbij te horen,

wij samen.

En nu komen alle verwachtingen, oordelen, projecties, conclusies, besluiten, definities en verwerpingen naar boven.. Slechts een paar dagen na mijn keuze om uit zijn leven te stappen. Om iets totaal anders te creëren.

Ja, man.

Hoe bewust ik ook wil zijn.
Hoe reflecterend naar mezelf toe.
Hoe spiegelend om mijn aandeel te erkennen.
Hoe graag ik het leven dat ik kies, verkies.

Toch wil ik dit niet ervaren, ook al wil ik het wel én toch ook niet.

En daar mag ik mee zijn.
Erkennen.
Tranen en doorgaan 

hoe lastig en kwetsbaar en oncomfortabel en intens het ook is.

En die sms dat ik schreef, verstuur ik niet. Om meer mogelijkheden uit te nodigen.
Want ja, al lees ik zijn woorden, hoor ik zijn stem..
er zal altijd weer dat begin moment zijn van afscheiding.

En wat creëert het meest?
Het begin van de afstand verder ‘ondergaan’ of stopzetten en opnieuw in gang zetten?

Zo.. daar ben ik dus.
En de wereld draait door.
En ik heb moeite om mee door te draaien.

_TM