Verwondering, waar gaat mijn aandacht naartoe?

Note: Ik schreef dit op 11 december na heerlijke Ideale Dagen. Neem ruimte om te lezen, het zijn veel ervaringen van gelukzaligheid. c;)
_ _

Gisteren en eigenlijk eergisteren (09.12) al merkte ik op waar mijn aandacht naartoe ging. Mijn ogen vielen woensdagochtend op het mystieke van de mist die er hing. Alles wit en vochtig, druppels aan kale takken. Immens grote bomen recht naar boven.. bomen die er al jaaaren staan en waaronder vele mensen hebben gelopen. Vogels in de bomen..

Ik nam alles in me op dankbaar voor de stilte en 

complete verandering merkbaar.

Op het station nam ik plaats op de bank in een wachtzaal. Ik haalde een keukenrol uit mijn tas en tekende allerlei soorten lijnen met een balpen. Ik liet me leiden door vormen die vanzelf ontstonden. Figuren en dimensies werden zichtbaar.
Iets later op het perron werden mijn ogen getrokken naar witte verf op de ramen van het station. Die kwam los van het raam, barsten zichtbaar, een lijnenspel.. ik merkte een energie op die ik al lang niet meer had waargenomen. Eén van kunst, creatie, design, ontwerp.. Dankbaar, genoot ik ervan. Ik merkte op dat er verschillende wijzen waren waarop de verf loskwam. Fascinerend!

In de trein ging mijn aandacht terug naar de keukenrol die ik nog had meegegritst vlak voor ik vertrok. Ik tekende verder tot het eerstvolgende station. Daar mocht ik een 20 tal minuten wachten op mijn aansluiting. Het was fris en ik koos een bank uit om op te zitten.

In afwachting van mijn aansluiting vroeg ik mezelf af waar mijn aandacht naartoe ging. Opnieuw werden mijn ogen getrokken naar lijnen. Elekticiteitskabels, ramen in het stationsgebouw, vensters onderverdeeld, .. Ik merkte rechte lijnen, gebogen lijnen, hoekige lijnen.. op en vond er steeds meer en meer. 

Zo makkelijk, zo zichtbaar, altijd aanwezig.

Onderweg genoot ik van de stilte in de trein, weinig volk, lekker warm. Ik installeerde me knus, mijn jas uit, mijn spullen naast mij en nam de keukenrol weer voor me. Verschillende elementen, vormen, lijnen, tinten gaf ik ruimte op de rol. Ik was immens dankbaar en voelde het plezier van onderweg zijn. Ik merkte op dat ik lui werd en koos voor slaap.. Knus lekker warm met mijn jas bovenop me, geïnstalleerd.
Na een tijdje keek ik naar buiten en zag plaatsen waar ik dikwijls langs geweest was met de trein of zelfs was geweest, in gedachten dankte ik het universum en mezelf dat ik er weer mocht zijn. Dat ik bewust gekozen had om te reizen.

Op het eerstvolgende station mocht ik opnieuw wachten op mijn aansluiting. Man wat was het lang geleden dat ik daar nog was geweest! Het was fijn om het bekende, de perrons, de aansluiting gewaar te worden. Ik wandelde heen en weer en merkte de kou op. Op een gegeven moment koos ik opnieuw een bank uit en ging zitten.
In gedachten stelde ik mezelf keer op keer dezelfde vraag.. die vraag was eerder in de trein ontstaan. Een vraag die mogelijkheden opent en vooral bewustzijn in het ontvangen van geld. Het luidt als volgt:

What energy - space, consciousness - choice - magic - miracles - mysteries and possibilities can I and my body be, to receive money instantly?
And everything that doesnt’t allow me to perceive - know - be and receive it, I now destroy and uncreate it. right wrong good bad poc pod all 9 shorts boys and beyonds.*

m.a.w.

Welke energie - ruimte - bewustzijn - keuze - magie - mirakels - mysteries en mogelijkheden kunnen ik en mijn lijf zijn om direct geld te ontvangen?
Alles dat mij niet toelaat dat waar te nemen, te weten, te zijn en te ontvangen.. vernietig en ontcreëer ik nu. right wrong good bad poc pod all 9 shorts boys and beyonds.*
_ _
* theclearingstatement.com

Keer op keer op keer op keer stelde ik dezelfde vraag om onbewustzijn uit te nodigen en zichtbaar te worden. Om in te zien welke overtuigingen, oordelen, conclusies, besluiten, projecties, verwijdering.. ik nog hanteer die maken dat ik moeite heb met ontvangen. Door in de vraag te zijn (als een mantra) hoef ik het niet zelf te bedenken. Ik mag opmerkzaam zijn, aanwezig om te merken wat ik merk. Om anders te kunnen kiezen.

Ik had aandacht voor Spreeuwen.. en ineens kwam een man naar me toe en zei dat ik vooraan het perron op de trein kon instappen. Ik verplaatste me en iets laten kwam de trein aanrijden. Wat ik meestal vraag en afchek is waar ik op de trein mag stappen, kwestie van waar op het volgende station uit te stappen. Links rechts, welk treinstel.. ik vraag dat aan mijn innerlijk weten.

Ik stapte in, hield de deur open voor een vrouw met een grote koffer en ging zitten.. wederom heel rustig in de trein. Zo zalig! Immens dankbaar voor het gemak waarmee ik kon reizen. Ik keek naar buiten naar de velden en het groen.. en had ook aandacht voor de keukenrol die inmiddels voller kwam te staan. Opnieuw passeerde ik langs stations en plaatsen waar ik ooit zoveel keer ben langsgekomen. Hier en daar was er veel veranderd.. een dorp in aanbouw, industrie bijgekomen.

Op het volgende station waar ik 26 minuten mocht wachten, stond de trein al klaar. Ik stapte werderom in het treinstel waarvan ik wist dat ik op de ‘juiste’ plek zou uitstappen. Er was zo goed als geen kat op de trein, ik was compleet alleen in het treinstel! En opnieuw merkte ik danbaarheid op voor het treinstel waar ik jaren in had gereisd, vertrouwd en oud. Opnieuw nam ik de keukenrol uit mijn tas en tekende verder.. en toen was het tijd om te vertrekken en reed ik langzaam het station uit. Op weg naar mijn bestemming. Ik keek uit het raam en zag bekende plekken die ik zoveel keer had aanschouwd, ik genoot van de stilte en van de natuur om me heen. Bomen en velden maken altijd indruk op mij. Ik voel me dan verbonden, intens.

Twee stations verder had ik mijn bestemming bereikt, inmiddels was het al middag geweest. Ik stapte uit en stapte richting mijn volgende bestemming tot dat ik iemand herhaaldelijk “Hallo” “Hallo” “Hallo” “Hallo” hoorde roepen. Geen idee van waar dat kwam, ik verwachtte niemand dus gaf ik er geen aandacht aan. De stem bleef iemand begroeten en ik keek om en zocht naar de persoon. Tot ik ineens een persoon zag zwaaien uit een rood auto’ke en het gezicht herkende! Een vriendin! Meteen schoot ik in de lach en liep op haar af. Ik bleef lachen zo zalig! Ik stapte in en begroette haar. Ze was blij om mij te zien! En dat was wederzijds!

Ik vroeg om verbinding, gezelligheid, contact maken en ik ontving het en zo fucking delicious! #yesandmoreplease!

Het is een keuze om te ontvangen.

Altijd beschikbaar. Aanwezig.

• Gelukzaligheid in de vorm van een bijzonder contact met kale takken van bomen. Naar boven kijkend, de bauwe lucht in en takken voor elkaar en over elkaar. Een schouw-spel aan lijnen.. onverwoordbare waarneming aan energie. Elke winter ben ik zo immens dankbaar voor de kale takken die tevoorschijn komen! Elke boom zijn of haar eigen structuur en textuur. Rechttoe rechtaan of kromme takken, kraaienpootjes op het einde..
Er is iets speciaals aan, ik kan uren turen naar bomen en hun takken. Het is alsof ik in een andere dimensie kom. Energie. De bomen naarwie ik keek waren nog jong, de takken waren fijn.

• Gelukzaligheid in de vorm van een bijzonder contact met een andere vriendin. Bijpraten over wat mij bezighoud, over haar vragen en inzichten, acties en dromen.. Over-lappingen zichtbaar. In het donker wandelen met haar honden.

Het gemak van waarnemen, weten, kiezen, zijn 

en ontvangen. 

Laten meevoeren en onderweg zijn.

Zoveel uur later zat ik in de auto met haar te praten en reden we langs wegen waar ik ooit was geweest. Langs velden met bomen en bossen en opnieuw merkte ik de verbinding op.

Ondertussen had ik zulk immense verbinding ervaren, zoveel gelachen en gastvrijheid ontvangen dat ik overliep van gelukzaligheid. Een voortzettig van energie die ik dinsdagavond, -nacht en woensdag ervaren had. Een gelukzaligheid, heel zacht gedijende warme gloed.. die ik lang verloren was along the way. Een weten, een aanwakkering, een soezen, een verlangen naar meer..

Enfin, zoveel uur later zat ik in de auto naast haar op weg naar een volgende bestemming. We namen afscheid en ik wandelde naar de bushalte. Mijn aandacht werd getrokken naar de architectuur van oude herenhuizen, de glorie van weleer. In gedachten stelde ik me de tijd voor waarin deze huizen en gebouwen werden gebouwd. Een andere tijd en dimensie. Mijn oog viel op een warme gloed van de zon die op de gebouwen scheen, op de gekleurde huizen, details.. Beelden naakte vrouwen met blote borsten op de gevel van een immens groot herenhuis. Schilderingen boven de ramen en deuren.. Ik keek binnen en stelde me voor hoe het er ooit uitzag.

Ik stapte verder met mijn bewustzijn bij mijn voeten, 3 steunpunten waarop mijn voeten rusten. Kon ik ze alle 3 gewaarworden? Veranderde er iets? Ik wandelde en stak kruispun-ten over en merkte op hoeveel ook hier in de tussentijd veranderd was. Straten herken-baar en anderen compleet niet (meer). Oud en nieuw naast elkaar. Nieuwe bestemmingen voor oude plaatsen.

Mijn oog viel op de achterkant van huizen, een trap en een balkon.. vrij klein, interessant! Ik bleef even staan om te aanschouwen. Mijn voeten werden warmer per meter dat ik stapte! 

Op mijn bestemming aangekomen was ik in verwarring, alles was veranderd, ver-bouwingen waren aan de gang, het hele plein was onherkenbaar, ik zag geen aanwijzing voor de bushalte die ik kende.

Hoe wordt het nog beter dan dat? 

Wat is er nog meer mogelijk?

Ik nam waar dat verderop bussen stonden en liep er naartoe. Ik had een bus op het aankondigingsbord gezien en kwam erachter dat die net weg was. Nog een half uur wachten.. Een bus kwam aanrijden en ik wist niet dewelke het was. Vooraan zag ik dat het een andere was dan die ik wilde nemen. Een man stapte op en ik vroeg hem of deze naar mijn volgende bestemming ging? Ja en binnen 10 minuten.. Ik stapte op.. ging naar de buschauffeur die me aansprak en bleek dat deze bus eerder vertrok en eigenlijk een antwoord was op mijn vragen. Ik had een fijn contact en verbinding met de chauffeur. Ik installeerde me op een plek die mijn aandacht trok. Kort erop vertrok de bus en liet ik me vervoeren in vervoering.

Opnieuw zoveel dankbaarheid voor deze mogelijkheid en de wandeling die ik als toerist had waargenomen. Het was alsof ik op reis was in een andere stad of land. Zoveels te bezien en waar te nemen.. elke keer vragen naar meer mogelijkheden en ontvangen.

Onderweg kon mijn geluk niet meer op en jawel nog meer en meer.. Plaatsen waar ik als kind regelmatig was langsgereden in de auto van mijn ouders op de autosnelweg. Opnieuw zag ik uitgestrekte velden met bomen en bossen links en rechts van mij en ik gleed erdoor zonder iets te hoeven doen. Ik werd gereden. Ik ervoer opnieuw een bijzonder contact en energie. Ik zag mezelf tussen de bomen door stappen. Met sommigen had ik communicatie en anderen niet. Wat een belevenis!

En ik keek links en ik keek rechts en merkte op dat ik deze busroute nooit eerder genomen had. Wat een traktatie! Nieuwe plekken om naar te kijken om te bewonderen in verwondering.

Enige tijd later arriveerde ik op mijn bestemming, de aansluiting die ik wilde, had ik gemist. En dus stapte ik richting een nieuwe bestemming, een plek die recentelijk was aangeplant met eetbare struiken en bomen voor de aanleg van een voedselbos. Inmiddels moest ik zo dringend naar toilet dat ik net op tijd met geknepen billen een toilet bereikte in de bib vlakbij!

Hoe zalig om daar weer eens te zijn, maanden geleden dat ik daar was geweest. Dankbaar voor de mogelijkheid liep ik naar mijn volgende bestemming. Daar aangekomen ging de deur niet open, niemand thuis. Dus op weg naar mijn volgende bestemming.. en onderweg koos ik ervoor om bij de frituur te stoppen om een lekker pak friet! Onderweg friemelde ik aan het pak en at ik kei hete fieten op! Heerlijk!

Enkele minuten later had ik mijn eindbestemming bereikt, de deur ging open en ik was thuis! De frieten waren lekker, enkel met zout, de smaak van de patatten herkenbaar. Mmm.. en nu landen.

yesandmoreplease