I ask & it is given

Zo net aan de telefoon met mijn geliefde van wie ik afscheid nam. Bijzonder dat ik dit hier kan schrijven zonder zelfoordeel. Wat een heerlijkheid! Voorbij aan mogelijks oordeel van mijn publiek. Ha én toch de waarheid. We zijn verknocht aan elkaar, kan ik dat zo stellen? Bijna 18 jaar in elkaars leven en al heel wat waters doorzwommen én nu elks een eigen vaargeul. Dus ja.. hoe neem je afstand van zo iemand die je door en door kent? Meer nog, hoe neem ik afscheid van mijn overlevingsmechanisme om de teugels altijd in de hand te houden, om te bepalen wat er gebeurd en hoe als ik ergens uitstap? Ik begin dat meer en meer te erkennen die automatische piloot. Mijn bescherming tegen een pijn Het kwam voorbij in het gesprek, ik merkte ongemak op in mijn lijf, dat kwestbare. En ik was me gewaar van wat het is. Informatie dat een heel ander licht op liet schijnen op die teugels. Dus zie je, ik ben blij met deze informatie. Deze helderheid over mij en mijn keuzes en wat het creëert. Ook al spr...

Vanmorgend werd ik wakker met een rust... En besefte hoe anders het was, zo anders al alle weken hiervoor. Het was de 'eerste' ochtend in tijden. Zo bijzonder. Zo dankbaar. Om dan na enige tijd af te dwalen naar een gebeurtenis en mezelf in de pijn te voelen glijden, de intensiteit en de oncomfort. Een weten hoe divers sferen kunnen beleefd worden. Gisteren in overvloed aanwezig, verrukkelijke expansie met mezelf. Momentum naar meer en meer delicious extase. Zijn. Aanwezig. Sprankelend en toch bijzonder koesterend zacht.. Hoe ik de foto tegenkwam en zo kon kijken en blijven kijken, verdrinken in de immense aanwezigheid van ruimte. Hoe diezelfde foto mij vandaag kon aanraken, een pijnlijke, ruwe wond. Ik die hierin de hoofdrol speel De regie in handen heb om te bepalen welke sfeersensatie ik wens te beleven in elke gekozen moment. Hoe ik de bron ben van elk gekozen moment. Mezelf kan leiden naar dat immense veld van aanwezigheid, drijven, op wolkjes lopen, gloeien..  of donkert...

Zonet zag ik de meest zachte blik van enkele jaren terug, een blik dat ik met mijn camera maakte. Mijn geliefde in beeld. Tussen foto's op zoek naar een foto die de energie van vandaag uitstraalt.. zag ik hem. Zijn gezicht kijkend ergens naar, levensgroot op mijn scherm. En ik genoot ervan. Ik keek en bleef kijken. Zijn ogen, met de meeste zachte blik dat hij kan hebben. Een momentopname van jaren terug. Dankbaar zitten kijken. Wat een aantrekkelijke man. Bijzonder. Iedereen die hem nu ontmoet mag dankbaar zijn om zijn energie.

  Bron: Liefdesbang - Hannah Cuppen     Et voilà. Vandaag trok ik deze kaart en dat zit er dus boenk op! Het geeft me helderheid en bevestigt mijn weten dat ik in mezelf mag afdalen om daar te vinden wat ik meen te missen. Het is wel bijzonder dat deze beschrijving woorden geeft aan de drang dat ik opmerk. Effectief..   Checken, kijken, me zorgen maken   Ik vind het opmerkelijk wat ik in mezelf aanschouw en opmerk. Als ik de draad kwijt ben met de bron, in dit geval mijn geliefde, dan verander ik meteen. Als de draad, verbinding in de verte er is.. ben ik veilig. Ben ik geborgen. Kan ik zover gaan en verkennen want ik weet dat de verbinding er is.   Hm, komt een beeld op van een kind dat verder en verder van de moeder weggaat verkennen en zich veilig voelt als het weet dat de moeder er is. Tot dat het opkijkt en de moeder niet ziet of voelt dan is het compleet anders.   Ik bijf in zelfreflectie en zal de vrede blijven uitnodigen waarbij de gehechtheid ...

Overspoeld werd ik door gevoelens, emoties en gedachten toen ik zag dat mijn geliefde (van wie ik afscheid nam) online was. Een blauw bolletje gaf aan dat hij aanwezig was. Vanaf die seconde was ik één en al spanning. Overspoeld, trillende mijn handen en een bonzend hart. Toen, vanuit een willen uitreiken, niet durven, toch kiezen en mezelf zwaar veroordelen erom, typte ik hem een bericht. Bij elke letter dat ik leven gaf, werd ik overspoeld door emoties. Hij bleef online. Ik maakte mezelf wijs dat hij gezien had dat ik aan het typen was, van conclusie en verwachting gesproken! Ik typte de éne vraag na de ander, eigenlijk een gesprek met mezelf. Wat gaat dit creëren eigenlijk? Kom ik op het punt dat ik de stilte doorbreek om iets te horen, iets te lezen, een aanraking uit de verte, om later weer de stilte in te gaan. Met wat ben ik nu bezig eigenlijk? En ik typte dat ik mezelf veel vragen stel over de manier waarop ik afscheid nam. Dat ik überhaupt afscheid nam. Het gebons bleef aanhou...

Wat heeft het najaar mij nog te bieden? Detail Orakel Collage 18 oktober 2022 De afgelopen dagen ben ik oprecht aanwezig geweest met wat ik gewaarword in mijn leven. De stilte, bevreemding dat er was na de Thrival Mastermind dat als een mega booster nieuw leven blies in mijn bestaan. Het was heftig schudden aan mijn fundering en compleet anders durven zijn. Het was gaan, gaan, gaan én doen, doen, doen met alle standpunten die daarbij naar boven kwamen. En toen was er radiostilte.. Dreef ik op de golven van een lege oceaan en wist ik niet waar mijn Noorden was. Ik was immers gewend geraakt aan doen, doen, doen dat ik super oncomfortabel was met het niks doen. Ik was me gewaar van een aanwezige stilte, een pas op de plaats maken. Waar ik niet aan kon laven, niet voor wilde of durven kiezen omdat ik puut in de conclusie ging en zelfoordeel. Hoe kon ik immers zo ineens niks doen na een heftige periode van wel doen? Hoe kon ik me overgeven aan de leegte dat eigenlijk geen leegte was alswel ...

Mijn vingers grijpen mijn gsm om een bericht te typen naar de persoon dat ik vaarwel zei. Ik heb tranen, gevoelens en ambetantigheid én dan opeens weet ik dat ik aan het afkicken ben. Ineens zijn daar de gewenste uitreikingen naar zijn stem, zijn blik en zijn ademhaling, zijn huid. Zo intens verlangen om nog even.. Om dan het zo vreemd te vinden om dat ik de maanden hiervoor hem niet vaak zag, ik bezig was met andere dingen en hij ook. Dat was immers onze afspraak. Tot tot ik hem zo belangrijk ging maken en mezelf onderdompelde in een warm bad van aanwezigheid. Een valkuil dat ik de maanden ervoor mij voor had behoed. Ik weet immers dat de valkuil van verwachting de ergste van z'n soort is. Want verwachtingen komen nooit uit zoals we ze hebben voorspeld in onszelf. Om dan KEI HART tegen de muur van de waarheid aan te lopen en te beseffen dat ik toch nét in die valkuil was gestapt. Dat ik een flitsmoment van mijn gewaarzijn aan de kant schoof voor dat heerlijke gevoel van erbij te h...

Ik neem afscheid en het raakt me. Verschillende wegen naar.. dat ik zelf afsnijd omdat ik niet verder wil. Wat is er nog meer mogelijk hier? Of ben ik er echt klaar mee? En is die, die ene keuze, de beste keuze? Het valt me zwaar en alle dagen heb ik van die momenten waarop ik afwezig ben. Op plaatsen ben waar ik ooit was, op favoriete plaaten. Plaatsen met een herinnering of twee, drie.. dertig of zelfs meer. En toch.. is daar ook een nieuwe impuls die zegt dat het oké is om te gaan. Zal ik nog omkijken of niet meer? Mijn dagen zijn zowieso al bevreemdend. Heel der dagen is daar die veroordelende stem die zegt dat ik beter dit of dat.. moet doen of had gedaan. En ik kijk er naar. Ik ben er mee. En soms loop ik ervan weg, wil ik dat niet meer..  ervaren. Wat is er nog meer mogelijk hier? Hoe wordt het nog beter dan dat? Wat is er nog meer mogelijk dat ik nooit eerder overwogen heb?

SEREEN, ONTVANKELIJK, KOESTEREND, ELEGANT   Dat zijn de energieën die vandaag in ontvangst nam nadat ik mezelf toeliet om Ruimte te zijn. Om niks meer te hoeven vanuit actief doen.    Het Geschenk.   Wat kan nu creëren en bijdragen vanuit deze Ruimte?