*ZELFLIEFDE: hoe zit het met mijn seksualiteit?

De kracht van zelfliefde
Gaat door de maag.. komt in me op. Waarom weet ik nog niet. Ik heb talloze ervaringen die me dichter bij mezelf brengen. Via de spiegelingen die ik erken & die me opvallen. En ik weet uit ervaring dat er altijd stukken worden aangereikt als ik er klaar voor ben. Zo ook met stukken die ik liever niet ontmoet. Enfin.. afgelopen week kwam iets aan de oppervlakte die me serieus overhoop gooide.

Oude stukken pijn, stress & angst
En die gaven me nog altijd de kriebels. Enfin, ik ben erdoor gegaan & opnieuw merkte ik op dat ik ermee op de loop ging. Ik wilde KEI hard wegrennen. Ik werd kwaad zelfs. En ik merk op dat het mijn lijf nog niet verlaten heeft. Mijn gedachten zitten er vol mee. Gisteren voelde ik me super nerveus & ook zo vandaag. Lichamelijke klachten.. de kracht van gedachten. Ik ken ze.

Enfin, zelfliefde dus..
Tot hoever reikt die? Ik leer mijn mond open te doen. Mijn zeg te zeggen. Mijn kop boven het maaiveld uit te steken & te blijven staan. En ik dacht inzicht te hebben hoe ik functioneer t.o.v. mijn eigen seksualiteit. "Ahja.. dat wertk dus zo. Hmm.. ja ja." Om vervolgens het te laten zijn omdat er zoveel andere spiegelingen op me afkwamen. En omdat - lijkt mij - thema seksualiteit altijd zoveel stof doet opwaaien dat ik er ni goe van ben. In mijn depressie/burn-out zei ik tegen het universum.. "kleine betekes graag, ieniminie stapjes".

En zo'n stapje diende zich dus aan 
Vorige week & als ik zie wat dat allemaal al met me heeft gedaan.. ja dan mag het nog langzamer dan dat. Ik voel de doodsangst weer. Die ik vorig jaar zo intens heb beleefd dat ik dacht dat mijn hart het zou begeven. En toen de belofte maakte om nooit meer zoo diep & pijnlijk te gaan.

En seksualiteit is ook fun & lekker

En toch om de één of andere reden, hangen er bij mij zulke grote zware oordelen aan vast dat ik eerder sterf dan opleef. Ok, das ook ni waar. Soms leeft mijn levenskracht zo op dat ik me zo goed voel & wens dat het altijd zo blijft. En soms komt er dan ineens iets langs waardoor ik zoo hard & ver achteruit deins dat ik mezelf nauwelijks herken.

Gezien zijn. Gevoeld worden. Ervaren. 
Een contrast van jewelste. En nu ook weer, gedachten die me doen beslissen om er een eind aan te maken. Een eind aan mijn leven of aan mijn relatie of.. Doodweg om de pijnen niet te hoeven ervaren. Jawel.. erg hé?
En tegelijkertijd is daar een inzicht van mezelf aan mezelf vorige maand, dat mijn zelfliefde zich een weg baant doorheen mijn lijf. Op zoek naar een plek. Erkenning. Er mogen zijn. Goedgekeurd worden. Gezien zijn. Gevoeld worden. Ervaren.

Dus pendel ik tussen stress, koppijn, angst, verlamming & een maybe
Maybe om mezelf af te stemmen op mijn mogelijkheden. Op mijn vrijheid. Op doordachte keuze.
Kiezen voor mezelf & mijn liefde delen met mijn geliefde. In plaats van het te zeggen ook te consumeren.

Wat is nog meer mogelijk?
Hoe wordt het beter dan dit?
Wat kan ik vandaag denken, zeggen & doen om de flow van levensenergie in mijn lief & leven op een makkelijke liefdevolle manier te erkennen? Te koesteren. Welkom te heten..

Hoeveel meer kan & zal ik 

vandaag ontvangen?

Wat is nog meer mogelijk?