Wanneer iets anders lijkt te zijn..

Ik doorzie meer en meer de hints van het leven om erop te vertouwen, om me over te geven aan het simpele spel van flow en genieten en de daarbij horende belemmeringen die me zijn meegegeven. Ik ben al vaker in deze regio geweest, om het zo te zeggen, dat ik het nut inzie van me over te geven aan een groter geheel.

Om alles wat er op mijn pad komt te zien als een oplossing ergens voor, een herhalend patroon dat me spiegelt waar ik me (nog) door laat leiden. Dat me van mijn essentie brengt én me ook meer tot mezelf brengt. Het is aan mij om het verschil te ervaren. 

Ik kijk op mijn koer, als ik dit typ en dat herinnert me een situatie met die koer dat compleet anders uitvalt dan gedacht. Ik kan er 2 richtingen mee uit: a) onderuit gaan, een slachtoffer voelen van de situatie, met de vinger wijzen naar een dader; b) mezelf afvragen wat het geschenk hierin is, welk geluk bij een ongeluk het kan zijn..

Wat ik graag wil kiezen, is om de controle over de mogelijke uitkomst los te laten.
Wat ik inzie, is mijn angst om verantwoordelijkheid op te pakken. Om mijn gedacht te uiten, op mijn plek mag gaan staan en zeggen wat ik voel ongeacht de ander zijn reactie. 
Wat ik erken, is dat ik een gebrek aan eigenwaarde tril.
Wat ik herken, is dat ik een 'rode auto' mijn leven laat bepalen, een trigger uit mijn verleden/famuliesysteem.

Want iets wat ik me deze week helder binnenkwam, is het besef dat keuzes in het verleden ervoor gezorgd hebben dat mijn familie nu nog achter de shit van een ander loopt of in woont. Ook al kan het explicitet naar aanvoelen, ter plekken sterven.. om iets helder en duidelijk, rauw uit te spreken naar een ander toe. Ook al is er ooit in de familie daar ieman niet goed van geworden, nooit te boven gekomen.. het hoeft me, ons nu niet meer te belemmeren om iets anders te kiezen. Met alle goeie bedoelingen om de soort te laten overleven, is de tijd gekomen om onze plaats in te nemen - met de nodige hick-ups - om de begrenzing aan te geven om te uiten hoe we ons voelen en de STOP aan te geven. 

Zonder te ander te vergoeilijken, zonder onszelf te verbergen, zelf onderuit te halen.. er hoeft nooit of te nimmer nog iemand 'boven' ons te staan. We mogen zeker buigen voor de generaties voor ons en danken voor het leven dat ons is gegeven, het overleven van de soort. We zijn er immers nog. 

Echter, hoe fijn zou het zijn om vanaf nu ons te richten naar het leven en het werkelijk oprecht mogen genieten ervan? Zonder daarbij onszelf onderuit te halen, de ander boven ons te zetten..

Zoiets.. daar vertoef ik en leer ik met vallen en opstaan en zie ik waar ik mezelf onderuit haal en een ander groter maak dan hij is..

_Tania Maria
Vrijdag 12 juli 2024  14:54