En deed het heel pijn..

Ik ben onderuit gegaan, liet me laten aanraken door gedachten, gevoelens en emotes van anderen die niet één-op-één zijn uitgesproken. Hier en daar met een kwinkslag, met een grapje of gewoon luidop me toeroepend! Ik merkte de opeenstapeling op en merkte op dat het iets met me deed, ik werd vanbinnen aangeraakt en koos voor de vertwijfeling en trok nog meer vertwijfeling aan. Ik sloeg het gade wat het met me deed en hoe - erop terugkijkend - de situaties als vanzelf zich opstapelden. Om vandaag me zoo onstabiel te voelen dat de tranen heel dichtbij waren en mezelf, op deze wijze, niet durfde tonen.

Ik merk frustratie op, mensen vonden dit van me, vonden dat van me en richten het niet direct tot mij ook al zaten we aan dezelfde tafel. En dat, net dat sneed en ik hoorde mezelf op een gegeven moment zeggen dat ik het niet leuk vond en hield mijn tranen binnen. 

Ik voelde me buiten spel gezet, opzij. 'Ga daar maar staan', zoiets van in de hoek staan omdat ik niet voldeed aan voorwaarden, richtlijnen. Ineens besef ik dat nét dat me dwarszat in het gesprek, dat mensen richtlijnen ombogen tot iets van hun én ik dat niet accepteerde, me verzette in alle felheid omdat, wat ik te zeggen had, niet ontvangen werd. Mijn zijn en keuzes worden verdrongen, verwrongen, uitgeperst en gedumpt! In een sliert van achterklap terechtkomend met wat toevoegingen van oordeel links of rechts, een heel ander recept dan het oorspronkelijk was.

De wankele vuurtoren, intriges

'Onuitgesproken zaken doen me wankelen..'

Ik zie in dat ik zelf mezelf inhield en niet uitsprak wat ik steeds als onuitgesproken steken opving. Ik was het van plan om het open te breken, om vandaag iemand apart te nemen. Tegelijk gebeurde er zoveel om me heen, dat ik er niet voor koos om pas op de plaats te maken, ruimte voor om te reflecteren. Ik liet me meevoeren door zwaarte en vragende partijen en intriges.

© Tania Maria Vanhoof

Dramadriehoek

Ik voelde me een slachtoffer en kon niet de ruimte zijn om erkenning te geven aan de gevoelens van anderen. Ik liet me meevoeren door de ruwe golfslag en sloeg te pletter op de harde woorden, het ongeloof, hun verzet. Onstabiel, niemand had 'my back' wat aanvoelde als ik tegen hun, zij tegen mij. De daders en ik die niet gered werd, niet gezien en gehoord werd. De grond ingeboord. Het enige wat ik wilde, was er zo ver mogelijk vandaan geraken zonder veel contact met hun. Om mijn eigen ruimte te creëren waarin ik mijn wonden kon likken. Thuisgekomen heb ik 2u geslapen en erover gedroomd, in de droom zei ik wel wat ik aanvoelde en liet ik mijn tranen toe. Na het ontwaken greep ik terug naar de situatie en hoorde ik mezelf luid roepen wat ik van een situatie vond!!

De spiegel

Ik weet dat als iets me zoo raakt, als iets zoo hard binnenkomt en ik stampvoetend me afreageer... dan zit daar iets onder, iets wat om aandacht vraagt, iets wat ik mag aankijken, de spiegel. Om het onbevoordeeld binnen te laten. En ja, ik zie nu in dat ik werkelijk te veel hooi op mijn vork genomen heb, dat ik taken op me nam die mijn taken niet waren, in de veronderstelling anderen een zetje te geven, een handvat. Dit beseffend, weet ik nu dat het niet aan mij was, er zijn taken die mij toebehoren en niet.

Geen vragen

Meer nog, ik had totaal géén vragen gesteld en heb gehandeld vanuit aanname en projectie. Die keuze geeft me nu duidelijkheid, zij het op een zeer oncomfortabele, pittige wijze! Ai, dat doet pijn! Ik zie ook de stwuwing, het verzoek van het leven om altijd dicht bij mezelf te blijven: my space and energy. Als ik dicht bij mezelf blijf, voel ik haarfijn aan wat werkt en wat niet én kan ik daar mijn keuzes op afstellen. In plaats van efkes 'die' op gang te zetten en 'daar' nog wat richtljnen aan te geven om dan later in een bord spaghettig terecht te komen met allemaal losse eindjes en mensen die op me leunen omdat het leek alsof ik het op mij zou pakken. Om dan gefrustreerd te raken omdat het niet verder wordt opgepakt. Interessant!

Overgave

 

Deze situatie is eigenlijk een mogelijkheid om de balans in mezelf te vinden. Hoe meer ik me eraan overgeef, des te minder mijn inprentingen (rode auto's) effect hebben en ik meer mogelijkheden heb om in mijn werkelijke zijn te zakken. Ervaar ik mezelf als levenslustig dan heb ik opnieuw verbinding met mijn zelfvertrouwen, mijn waarde en waarheid. Het is mijn perceptie van 'alles' wat er met mij en om mij heen gebeurt, dat het verschil maakt. De is tijd om los te laten wat niet langer trilt met wie ik in essentie ben.

Puur.. portaal naar levenslust

Zolang mijn intenties puur zijn en ik bewust en integer kies vanuit levenslust, creëert dat harmonie en innerlijke space. Mijn puur 'ontvankelijk' zijn opent deuren tot alle dimensies van het universum die verenigd zijn in de kern van mijn essentie én de deur naar de verwezenlijking van mijn roeping openzet.

© Tania Maria Vanhoof

Ik ben de brug naar levenslust.

Elke groeistap dat ik zet heeft een magisch effect op mijn omgeving. 'Ik ben de fakkeldrager, de brenger van het licht naar de plek waar ik me nu bevind." Mijn oprechte benieuwdheid naar wat eronder mijn verzet schuilhoudt, zet de deur open naar meer, meer van mezelf en meer deuren die openen naar levenslust, durven landen, belichamen van de origine zoals het bedoelt is (komt in me op).

Zoiets.. daar vertoef(de) ik vandaag en deze blogpost heeft me er doorheen geholpen en me inzichten gegeven en klanken en vormen aangeboden die me dichter bij mijn ware zelf brengen: mijn waarde en waarheid. Dankbaar buig ik voor mezelf. <3

_Tania Maria
Donderdag 25 juli 21:29