IK BEN GENOEG

Slechts 3 woorden die me aanraken en die diep van binnen een verdriet naar boven halen als ik dit tegen mezelf zeg. Het doet iets met me. "Your true colors are beautiful like a rainbow.." hoor ik zingen en ik zit hier. Ik zit hier omdat de woorden stroomden, omdat ik het wilde schrijven, wilde delen het universum in als de erkenning dat ik me vandaag kut voel. Ik glimlach.. niet echt woorden dat ik gebruik maar alé bij deze..

Maanden ben ik hier niet meer geweest omdat ik schreef op facebook en nu ik daar niet meer kom, omarm ik opnieuw deze plek, die van mij, waar ik al vele 'stappen' heb liggen in de vorm van vele, vele, vele woorden..

Ik voel me dus aangeraakt.

Ik ben op mezelf.
Ik ben met mezelf en zou zo graag een arm om me heen voelen, een borst om tegenaan te rusten, een paar prachtige ogen waarin ik mezelf kan tegenkomen én de ander. .. like a rainbow..

Wat te doen als er iemand is die mij die arm wil geven, die borst vermoedelijk ook waar ik me tegaan wil vleien.. wetende dat dit ook mijn pijn binnenin me aanraakt en me in herinnering doet gaan naar alle momenten waarop ik verraad voelde, de tweede in rij.. Waarop mijn standpunten dat ik ten stelligste wil verdedigen en bewijzen - dat als ik me hecht aan iemand dat de geliefde ineens onbereikbaar is en/of iemand anders kiest boven mij of naast mij - me onwaardig doen voelen. Laat dit onderwerp, deze situaties zich al te vaak hebben voorgedaan in mijn leven om voor eens en altijd iets anders te kiezen zodat ik

van binnenuit iemand anders kan ontmoeten vanuit pure zelfwaardering en gelijkwaardigheid én vanuit gedeeld bewustzijn iets anders op te bouwen..

daar,
daar ben ik, daar zit ik en daar vertoef ik..

met mezelf in huis
op de zetel.. op de grond.. op het gras.. in den hof met mij in 'mijn' armen
met een onvervuld verlangen
met een besef
met een helderheid
met een weten,

dat ik deze keer niet wil kiezen voor de geliefde ook al ben ik gewaar van alle impulsen, ook al check ik regelmatig mijn telefoon.. ook al zei ik afstand te nemen én blijf ik tegelijkertijd hopen. Oncomfortabel. Intens.

Ik ben genoeg.

zei ik tegen mezelf, we can do this.. we can create something different. BE DIFFERENT.
met tranen in mijn ogen
met pijn in mijn hart

met een verzoek aan het universum: "toon mij, hoe het anders kan. Wat is er nog meer mogelijk? Hoe kan ik mezelf liefhebben als zijnde mijn eigen geliefde?"

met de blauwe lucht buiten en de stralende warme zon waardoor het ineens zomer is voor een dag, voel ik binnenin mij de herfst. En besef ik dat ik al doorheen afscheid van geliefden ben gegaan, dus dat het deze keer ook zal lukken, ook al voel ik binnen in mij verzet. En laat ik dat verzet helmaal toelaten en aftasten en uitpluizen vanuit een benieuwdheid wat het me wil brengen, me wil schenken. Om dan te kunnen zakken, kunnen landen om meer en meer mezelf daarbij te mogen ontmoeten.

landen..
opnieuw landen en de geliefde loslaten omdat ik ergens weet, dat voorbij deze deur, een andere openstaat dat ik nu nog niet kan zien.

en dat er op een dag een warme gloed in mijn hart zal zijn, een glimlach en pure dankbaarheid omdat ik durfde voorbijgaan aan dat wat er nu is.

_TM 14.08.2023

Foto door Sanne van Dun