Ben ik bereid ergens op aangesproken te worden?

Ik zit in de bib en word een half uurtje geleden aangesproken. Ik kon de ander niet horen omdat ik met  grote koptelefoon op een mix van Dj Tiesto MEGA HARD had staan. Ik zet het af en zeg dat ik haar niet kan horen omdat ik de muziek luid heb staan.

'Ja, dat is te horen.'
'Ooh.. is het door te koptelefoon te horen?
'Ja en we zitten daar te studeren en..'.
'Hoelang hoor je dat al?'
'Vanaf het moment dat je hier zit.'

Dat is dus best al een tijd. Ikke kei blij dat ze het kwam melden, diene koptelefoon houdt dus niet alles tegen én oké, ja ik had het ook héél luid staan. Ha! Wel zo bijzonder, mijn instant reactie was er één van schaamte. Nadien één van dankbaarheid omdat ik toch genoten heb van alle nuances en toonverschillen. 

Elke molecule in mijn lijf vibreerde mee.

Ik herken mezelf in soortgelijke situaties.. geluid van een ander als hinder ervaren en niks zeggen. Mezelf daarmee in de weg zittend. Inmiddels zijn ze voort, zou het komen omdat ik mijn geluid ietsje harder heb gezet? Tja.. ik heb haar gezegd dat ze het me mocht zeggen als het nog eens zo was..

Ben ik bereid ergens op aangesproken te worden zonder mezelf direct verkeerd te maken?

Zo wijs om de nonchalante kant te kiezen zonder te blijven steken in schaamte. Zij waren zelf luidruchtig toen ik hier kwam zitten, zonder koptelefoon, stoorde ik me aan hun. :c)