En dan vind ik daar wat van..

© Tania Maria Vanhoof

Zo van die momenten dat ik:

-    's morgen mijn lichaam overloop, een bodyscan maak, om met aandacht mijn lijf te danken.
En vrij snel mee ben met beelden en gedachten, die ineens opduiken uit het niets, afgeleid van mijn focus;

-    mijn ademhaling wil volgen, bewust van de zuurstof langs mijn neusgaten..
en weg ben met beelden en gedachten, die ineens opduiken uit het niets, afgeleid van mijn focus;

-    begin op te ruimen in huis omdat ik rust wil, overzicht, weinig om me heen, dat ik aan de keuken begin, na enige tijd buiten bezig ben, in de living, de badkamer.. en overal wel iets ligt, overhoop, deels gesorteerd.. afgeleid van mijn focus;

-    mijn huis wil kuisen, keren, stofzuigen, dweilen.. spik en span houden
en hier en daar bezig ben en met moeite kan blijven waar ik bezig was;

-    mijn afwas consistent doe
en ineens een hoop afwas zie staan in de afwasbak en geen zin heb om het leeg te maken;

-    mijn smartphone mee naar bed neem om te luisteren en te kijken
en 's morgens besef dat ik best zonder had gaan slapen;

De dingen die me niet 'lukken'

Ook al heb ik als kind gezien hoe mijn moeder alles goed schuurde, kuiste én nu op 82 jaar nog steeds haar huis spik en span houdt. Hoe is het dan mogelijk, vraag ik me af, dat mij het niet lukt? Dat ik anders ben dan haar? Moeite heb met proper houden, de ramen te wassen met regelmaat, dweilen, stof afdoen.. Dat ik niet één ding kan afwerken alvorens voort te gaan naar het volgende en tussendoor wissel?

Waar zijn die acties een oplossing voor?

Welke overlevingskansen bieden ze me? Wat zijn de patronen die me afleiden? Hoe kan ik deze acties omarmen, wat zou het geven als het voor de rest van mijn leven zo zou blijven? Want des te meer ik er iets van vind, des te meer lading ik het geef. En tril ik de energie van niet goed doen, niet goed genoeg zijn wat meer afleiding en weerstand geeft..

Ik doorzie steeds meer dat het omarmen, het toelaten, zonder er iets van te vinden, mij meer ruimte zal geven. En nope.. das niet makkelijlk - nog niet - voor mij zelfs met mijn stevige portie zelfbewustzijn. 

Welke drama-driehoeken spelen er?

Wat triggert me en zet me aan tot iets wat ik niet meer wil? Ik hoorde vanmorgen een podcast van Willemijn Trip die de kern haarfijn uitlegt, het effect van de drama-driehoek in het nu. Waar de oorsprong in het verleden ligt en kinderen en kleinkinderen van mensen het uitleven, het effect zijn van niet her-innerde traumatische ervaringen. Zonder iemand met de vinger te wijzen als zijnde de dader, het slachtoffer en de redder.

Zoiets.. daarin bevind ik mij en doorzie steeds meer - subtiel - waar de lijntjes liggen en waar én vooral hoe ik er verandering in kan brengen. En nog meer, hoe dit alles een antwoord is op mijn vraag om in 2024 te mogen 'landen' in mezelf en waarbij 'begrenzing' een belangrijk element is in 'al' haar facetten! 

Mijn leven belichamen

© Tania Maria Vanhoof

Dat mijn vrouwelijkheid en seksualiteit een onderdeel zijn van het leven om het ten volle te belichamen. Als ik mijn leven wil brengen tot een andere levensstandaard word ik als vanzelf geleid tot het ontvangen van mezelf en mijn lijf én alle triggers daarmee verbonden.

Interessant, dat wel.
Met meer bewustzijn dan voordien, verken ik stap voor stap en laat ik me ondersteunen. Erken ik mijn keuzes en triggers en kies ik keer op keer voor meer zelfliefde en vertrouwen dat ik op de goeie weg ben. Dat het leven me brengt waar ik wil zijn én dat het aan mij is om dat met open armen te ontvangen én alles wat daarbij komt kijken, bevoelen, horen, ..

Zoiets..
_Tania Maria

Zondag 30 juni 2024  14:19