VAN TIJD TOT TIJD..

Nieuwe wegen dienen zich aan voor mij

Iets dat zich al eens heeft laten zien om dan nu als een wolkbreuk zich aan te dienen. Om, alles wat nog dwarzit, als een intense regenbui uit me te laten stromen, diepe diepe tranen die vanzelf een weg vinden. En een pijn van verlaten zijn van heel, heel, heel lang geleden dat nu het zonlicht mocht zien. Om dan als vanzelf op een heel tedere manier aangeraakt te worden door een zo'n liefdevolle energie die me liefkoost en herhaaldelijk me laat voelen dat ik eindelijk me los mag maken uit een grip dat me al eeuwen (komt in me op) vasthoudt. Om dan nu daaraan voorbij te durven gaan om die prachtige, ingekerfde, houten deuren open te zien gaan.

voor mij

Een uitnodiging, een reikende hand dat me wenkt..
Kom maar, kom maar lieve.
Ik ben hier, ik ben bij je. altijd al.
Je mag nu openboeien.

Die lieve, tedere energie die een imense kracht in zich draagt
die me over ergens heen tilt
om zacht te mogen landen, voorbij gelimitteerde mogelijkheden.

Grenzen.
Eén enkele mogelijkheid zien en daarbij alle andere versies beschikbaar elimineren.

voorbij de muren

van ongeluk, het zwaar getroffen zijn, verlies geleden hebben, afbraak doen aan.. elkaar
de vuurtoren die haar licht schijnt en als vanzelf dat naar zich toehaalt wat afgestemd is op dat licht.

Licht zijn, lich Mogen zijn.
De erfenis van overvloed in ontvangst (mogen) nemen,
eigenlijk kordaat in handen nemen, omdat het vanzelfsprekend is dat overvloed Altijd deel zal zijn van je leven omdat het Leven altijd overvloedig is als we durven het zo te zien.