TEACH ME HOW TO DANCE, TEACH ME HOW TO LOVE

Ik ben me oo dankbaar en het Leven ook omdat het Leven me altijd ondersteund. En laat nét dit mijn thema zijn voor het moment, de laatste weken, hmm;; eigenlijk meer de laatste dagen. "Teach me how to dance, teach me how to love.." dat is een regel uit een lied dat ik vaak hoor en op een moment heel bewust hoorde toen het er toe deed. En sindsdien staat het op mijn badkamerspiegel geschreven. Omdat ik me aan het toelaten ben om te leren houden van.. het leven en om me toe te staan om te weten dat het Leven me Altijd ondersteund. 

De liefdevolle koestering zo teder en zacht aardig

is alom vertegenwoordigd, altijd daar en aan mij om gewaar te (durven) worden. Ik schrijf bewust 'durven' omdat ik me nog laat leiden door inprentingen dat het leven er niet altijd voor me is. Doorgegeven van generatie op generatie en dus ook onderhouden is geweest waardoor de bewijzen daarvoor ook altijd te vinden waren.. En nu word ik op nieuw in mijn leven gevraagd om me over te geven, om te durven achterover leunen wetende dat het leven er altijd is en zal zijn voor mij. 

Zoals destijds ik ineens een tandarts in de straat zag

en eerder noit omdat ik nooit eerder een tandarts nodig had. Je ziet pas de dingen om je heen als je focus of aandacht erop gericht is. Zoals een auto die ineens te pas en te onpas ergens verschijnt omdat je erover denkt om er éne te kopen.. Wat je aandacht geeft, groeit.. één van de universele wetten. En ik schrijf dit omdat ik me zo op en top ondersteund voel door het leven vananvond! Wow sèg, ik was van de week, na mijn werk, iemand bekend tegen gekomen die dit weekend haar laatste avonden een voorstelling speelde. En ze vroeg of ik kwam zien én awel ja.. het was al lang geleden dat ik nog op die plek was geweest. En ook voor het eerst sinds jaren dat ik mezelf trakteerde op een avond uit met mezelf! En daar zat ik dan in de zaal en ik genoot ervan! Ik lachte om de grappige momenten en was ontroerd door de anderen. En toen op een gegeven moment dat ik wist dat het einde naderde, wist ik dat ik ging staan (staande ovatie) want dit, dit was zoo bijzonder. En meteen werd ik een spanning gewaar want ja, wat als ik als enigste zou rechtstaan? En ik ben mezelf zoo dankbaar dat ik ging rechtstaan want het getuigde van mijn genieten! En nadien volgden er nog en op het einde stond bijna iedereen recht. 

BIG SMILE

Het durven (gaan) staan voor mijn waarden dat is iets nieuws voor me, zichtbaar voor iedereen. En toch zichtbaar zijn, te midden van een zaal vol mensen die in een kring stonden of met z'n twee.. en ik in mijn eentje. En nu heb  ik het van 'voor de voorstelling' toen we nog aan het wachten waren. Ik die zichtbaar alleen was en opmerkte dat het ongemakkelijk was, zichtbaar alleen. En dat mocht, dat was het nieuwe wat zich aan het openbaren is. :c) <3

Als een vuurtoren, zo ondersteunt het leven me

Bedenk ik me toen net mijn oog viel op de vuurtoren (beeldje) op de kast. Het leven is als een vuurtoren, stevig op haar fundament en altijd schijnend zodat ik de weg naar huis terugvind. Zoals de wegwijzers vorige week of de week ervoor al, toen ineens een blad aan de muur aan losliet en met 1 plakker nog bleefhangen waardoor een collage eronder ineens zichtbaar werd en mijn aandacht werd gevestigd op een pijn (wilde pijn schrijven) die op een foto van 'een vuurtoren' wees en op de woorden 'voorbij de muren'. En die tekens aan de wand (letterlijk) worden steeds helderder voor mij, krijgen steed meer betekenis.. Zoals vanavond dus dat ik daar in de theaterwerkplaats stond met mezelf, in de zaal zat met mezelf en ging staan als eerste én daarna een drankje dronk met mezelf, op een bank zat met mezelf en uiteindelijk aan den toog zei tegen bekenden dat ik er vandoor ging met mezelf omdat ik er geen kat kende en het ongemakkelijk was om dan ergens aansluiting te vinden.. Om dan nog gezellig te kletsen met die achter den toog, de geluidsman en een nog iemand. Om bij te babbelen en naar mijn zin te hebben. Om dan een een rosé aangeboden te krijgen omdat de fles leeg moest.. en ik later het restant mee naar huis kreeg.

Een fles met rose bloemekes op

Voor mij het zoveelste bewijs dat het leven me altijd ondersteunt zéker als ik bereid ben om de nodige zichtbaarheid te kiezen. Ook al is het ongemakkelijk. De roze kleur die staat voor de 'tedere koestering' van het Leven die ik duidelijk in handen kreeg in de vorm van de rosé als een teken van licht van de Vuurtoren. Een teken, een bewijs dat ik dus wél degelijk altijd ondersteund wordt door het leven zelve. Dat het aan Mij is om dat toe te laten ongeacht welke zogenaamde ongemakkelijke momenten ik ervaar.. Het is er altijd en het is aan mij om het altijd te durven zien. Durven op te vertrouwen.

Zoiets.. en dus

daar op een avond uit met mezelf, uitgenodigd door een goeie kennis, van het één komt het ander én ik ben Mega Dankbaar dat ik ja zei.: "Ja, ik kom!"

Ja, ik ben er.

Daar vertoef ik, verken ik en laat ik me soms meevoeren door een andere stroming om dan toch weer te weten "Het Leven ondersteunt me". Altijd.

_Tania Maria
Zaterdag 30 maart 2024  23:57