Op de troon van mijn eigen koningrijk

Voor een ander zorgen en mezelf wegeven, is best oncomfortabel en pittig. In korte tijd kom ik mezelf tegen in de keuzes dat ik maak om voor de ander te zorgen en de mogelijkheden en de verantwoordelijkheid (van de ander om voor zichzelf te zorgen) negeer. Terwijl ik in het moment heel duidelijk gewaarword wat ik wil en eraan voorbij ga. Recentelijk koos ik om in toelating te zijn van mij, om de relatie van mij met mij aan te gaan én ik voel kraakhelder aan waar ik mezelf opzij zet in favor voor de ander. Vorige week zat ik op de trein met een mega, pittig, intens, oncomfortabele gevoel in mijn plexus. Ik was me sterk bewust dat ik mezelf opzij had gezet/aangepast omdat de ander iets voor had dat onvoorzien was. Ik negeerde mijn gewaarzijn om tegemoet te komen aan de wens van de ander. De intensiteit om mogelijks  afgewezen te worden, woog zwaarder door. De gewaarwording in de trein was echter zo intens dat ik dit niet meer wil beleven. Ik wil het anders.  

Wat zou het vergen om bereid te zijn om voor mezelf te zorgen in plaats van voor een ander?

Wat zou het vergen om in het moment zo bewust aanwezig te zijn dat ik kan kiezen: kies ik voor de ander of kies ik voor mezelf? Ben ik bereid om de (mogelijke) de intensiteit ander te ontvangen? Ben ik vooral bereid om de afwezigheid van mijn moeder opnieuw te beleven? (komt ineens in me op). Interessant, ook daar krijg ik veel meer helderheid in, in het functioneren van mijn moeder. Haar onkunde of onwil, dat terzijde, om me te bevestigen, te bekrachtigen, te eren, aan te moedigen en vooral uit te gaan van mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden.

Het is allemaal éne pot nat..

Besef ik nu, alles hangt nauw samen. Welke standpunten heb ik overgenomen (zo waar en écht gemaakt) dat ik wel moet bewijzen het not done is om voor mezelf te zorgen? Dat ik moet verdedigen dat anderen teleurgesteld zijn in mij. Moet verdedigen dat het leven hard werken is. Dat ik wel moet vermijden dat iets anders mogelijk is. Dat ik wel moet vermijden het leven makkelijk is én ontelbare mogelijkheden in elke seconde aanwezig zijn om uit te kiezen? Mm.. een glimlach verschijnt om mijn lippen. Een zachtheid en een diepe zucht. Daar zit iets, daar zitten mogelijkheden tot verandering. 

Wat vermijd en verdedig ik nog dat deze manier van zijn, in stand houdt?

Dat is allemaal zo fucking interessant, schrijf ik met een glimlach, want ja.. ik zeg wel dat ik de intensiteit nooit meer wil ervaren om enkele dagen later er weer voor te kiezen. Benieuwd wat zich nog meer zal openbaren nu ik deze vragen stel om in toelating te zijn met alles erop en eraan. Toelaten welke ik keuzes maak om de intensiteit (van het afwezig zijn van mijn moeder) te vermijden. Afwezigheid van aandacht voor mijn verlangen, mijn kracht, mijn pracht.. amai ja.. Interessant waar ik in mijn leven dat kwetsuur buiten wilde sluiten, kost wat kost. Mezelf zo aan te passen om dan nu (voor de zoveelste keer) te beseffen dat de intensiteit van mezelf af te wijzen godziljoen intenser is. Als ik terugkijk, zijn er tal van voorbeelden waar ik mijn mijn plek heb verlaten of niet eens heb ingenomen. Bijvoorbeeld: op straat opzij stappen om anderen door te laten; achter iemand lopen in plaats van ernaast; verdwijnen als een plasje water; bevriezen of mijn mond opendoen zonder stem. Signalen van vermijden en verdedigen van iets wat niet eens van mij is in de eerste plaats.

Dus.. wat zou het vergen om op de troon van mijn eigen koningrijk te zitten?

Wat zou het vergen om bereid te zijn om dat te durven?
Wat zou het vergen om bereid te zijn om op mijn troon te zitten in nabijheid van anderen?
Wat zou het vergen om bereid te zijn om op mijn troon te zitten in nabijheid van mijn moeder?
Wat zou het vergen om bereid te zijn om te ontvangen wat het met haar en anderen doet?
Wat zou het vergen om bereid te zijn om te blijven zitten?
Wat zou het vergen om bereid te zijn daar nu voor te kiezen?

Wat zou het vergen om bereid te zijn om mensen direct te bellen?

Vorige week had ik een gesprek met een gast van 21 die zei dat hij gekozen had om meteen mensen te bellen zodra hij de impuls voelde. Om helderheid te creëren in het moment zonder uitstel. Ik vond dat zoo wijs en kom mezelf opnieuw tegen én ook daar.. diepe (ontladende) zucht..

Wat zou het vergen om in de toelating te zijn van alles van mij? The good, the bad and the ugly.

Mijn keuzes om voor anderen te zorgen zonder in de vraag te zijn.
Het wel weten wat ik wil en bevriezen in het moment.
Er met horten en stoten op terugkomen.
Mezelf weggeven en blijven hangen in het verhaal van de ander.

Dat en zoveel meer..

Dat.
Daar ben ik.

En bij alles..

Hoe wordt het nog beter dan dit?
Wat is er nog meer mogelijk?