Over ervaren en naar binnen gaan..

Ik ben al een tijd stil, ik merk een beweging op naar mezelf toe en naar binnen toe. Niet dat ik stilsta want er gebeurt veel, veel inzichten, beelden, lichaamssensaties, contractie en verruiming. Het wisselt en heel dikwijls vind ik mezelf in bed of in situatues waarbij intens oordeel of energieën me overweldigden. Om dan stil te staan en toe te laten én ook wel van me weg te willen duwen, als eerste reactie zeg maar.

De natuur lonkt me, de kleuren en geuren.. en ik wil graag de foto's delen en dan stuit ik op volle harde schijven waar ik nog niet de prioriteit van maak om daarmee aan de slag te gaan. Zoals ook briefkes en papiertjes waar ik her en der iets op schrijf en zoveel chaos geven dat ik mezelf afsluit om er eens met de bezem doorheen te gaan.

Zo dus dwarrelt er vanalles door me heen en om me heen. Blogposts ontstaan en geraken niet af, staan half geschreven.. Ook al heb ik soms de ervaring dat alles trager gaat of toch tragen wilt gaan, is er ook  energie dat snel veranderd. Of is dat eerder de toelating van het loslaten om iets te doen?

In ieder geval ontstond net de impuls om te schrijven én misschien ga ik wel van den hak op den tak én dat is het dan ook. Nu, hier bij mij. 

Elke dag besef ik wel dat ik kan kiezen hoe ik me voel en dan vraag ik mezelf wel eens "Wat voelt beter nu?" om dan meteen mijn lijf te horen, voelen zuchten. Het verlangen, energie op te merken van ruimte om me heen. Een zakken en landen in het moment. Niks te hoeven. Doen, ook van mezelf niet.

Want ja, als ik eens kon leven zonder conclusie, hoe zou ik dan mijn leven ervaren? Hoeveel ruimte zou er dan vrijkomen sèg? Ja watte, amai. Geen situaties meer van "als dat, dan.." niet meer hoeven stilstaan bij een gedane gebeurtenis of iets dat kan voorvallen in de toekomst.. Enkel hier zijn, bij mij. Dat is al genoeg.

Mag ik loyaal zijn aan mezelf?

Die vraag kwam deze week langs en meteen als ik ze mezelf stelde, viel er vanalles van me af. Zoals ijsschotsen in de zee. Immens. Hèhè.. zoiets. Meteen wist ik dat ik mijn energie op veel plaatsen zou laten. Want ja, hoe fijn zou het zijn om anderen in hun ervaring te kunnen laten? Om hun ervaring en belevenissen als hun waarheid te laten. Hoe anders ze ook zijn met de mijne. 

Zucht.. diepe zucht.

Daar zit ik, daar vertoef ik en kom ik mezelf voortdurend tegen. Soms intens. Soms als oneindige ruimte, zalig in extase op een plek waar niks hoeft en oneindige mogelijkheden voor het uitkiezen (afstemmen) zijn. 

Wat zou het vergen om daar meer en meer moeiteloos voor te kiezen?