Wie ben ik als ik alle tekortkomingen en denken dat dat bestaat, loslaat? Hoe meer ik me bewust op die plaats zet waar alles oké is, ieders realiteit, hoe meer ik opmerk hoe vaak er gekeken wordt naar dat wat er niet is.

Ik was uitgenodigd als buur in de Steinerschool om naar het koor te luisteren. De meester (directeur?) sprak de buurtbewoners toe dat het geen genre is van 'perfect zijn'. Dat het niet gaat om 'goed' te zingen. Dat we mochten ervaren hoe de kinderen van het 4e, 5e en 6e leerjaar elke week samenkomen om te zingen. Dat het eigen is om met goesting te zingen ieders naar zijn/haar kunnen. Samenzijn en samen zingen afgestemd op elkaar.

Ik was bewust van gedachten van afkeuring dat er kinderen waren die kozen om te spelen en te fluisteren. Dat er waren die niet opletten. Een spiegel voor mezelf en mijn eigen speelsheid dat ik heb opgegeven om braaf te zijn, gehoorzaam én vooral niet te dromen in mijnen tijd. Wat is er nog meer mogelijk als ik de kinderen oprecht ervaar als wie ze zijn in dat moment hoe zij kiezen te zijn..?

Hoeveel meer kan ik dan van ze ontvangen?

En het was prachtig en we kregen ook een tas thee of koffie en koekskes erbij. Zo gastvrij!

Na afloop hoorde ik buren afgeven op de buren die gezegd hadden te komen.. die afwezig waren. Dat het niet te doen was.. Dat het niet fijn was voor de kinderen.. Dat ze ongelijk hadden.. etc. En eigenlijk, wat als de creatie al helemaal oké was? Wat is er nodig om in dat moment alles te ontvangen? En dan kijk ik ook naar mezelf.

Op een dinsdagochtend worden wij welkom geheten,
word ons lekkers werd aangeboden,
mochten we samen napraten.

Hoe wordt het nog hartelijker, overvloediger, vrolijker en rijkelijker dan dat? Ik neem dit optreden, de gezelligheid, de uitnodiging om te verwonderen.. mee de dag in.

Het gaat erom dat je bent wie je bent.