Er is ruimte voor mij als het zelf niet uit de weg ga

Ik kwam tot de ontdekking vandaag hoe 'niet' vol ik mezelf maak. Hoe ik kies om afwezig te zijn. Transparant, haast onzichtbaar. Leeg. Afgelopen 2 weken bewoog ik mij doorheen een shitstorm aan oneffenheden die me zo nu en dan volledig aanraakten en kopje onder deden aanvoelen. Te midden van een woeilige oceaan ervoer ik mezelf als schipbreukeling ni wetend waaraan of waaraf. Best pittig en intens en om hulp roepend naar het leven toe, dobberde ik erdoorheen. Nadien doorzag ik alles helder en scherp en kon ik dankbaarheid voelen voor iedereen die er een rol in speelde. Het ging over mezelf niet uitspreken. Het ging over directheid zijn en indirect zijn, vaagheid, ondubbelzinnigheden.. Ik die mijn ruimte niet innam vanuit herhalende patronen. Ik die teveel prikkels liet binnenkomen. Directheid versus vaagheid. Macht versus onmacht. Zichtbaarheid versus onzichtbaarheid. 

Aanwezigheid versus afwezigheid

Ik kon inzien vandaag dat ik mezelf op 'af'' heb staan. Door de erkenning dat de keuze volledig bij mij ligt, kon ik mijn hele lichaam voelen bewegen, trillen en tot leven komen. Ik voelde de aarde energie doorheen mijn stuit pompen. Er kwam weer leven in mijn ruimte en de wil om iets anders te kiezen vanaf nu.

Leven, stromen, vol aanwezig zijn. 

Waar word ik vol van?

Dat er RUIMTE is voor mij.
Ik ben HIER.
Vanaf nu ga ik voor niemand meer uit de weg.

Het voelt aan als het fundament waarop ik kan bouwen.

Ik bén dat fundament.
Ik ben die ruimte.
Ik ben aan.
Ik ben vol.

© Tania Maria Vanhoof 2022