I ask & it is given

© Tania Maria Vanhoof Zo van die momenten dat ik: -     's morgen mijn lichaam overloop, een bodyscan maak, om met aandacht mijn lijf te danken. En vrij snel mee ben met beelden en gedachten, die ineens opduiken uit het niets, afgeleid van mijn focus; -     mijn ademhaling wil volgen, bewust van de zuurstof langs mijn neusgaten.. en weg ben met beelden en gedachten, die ineens opduiken uit het niets, afgeleid van mijn focus; -      begin op te ruimen in huis omdat ik rust wil, overzicht, weinig om me heen, dat ik aan de keuken begin, na enige tijd buiten bezig ben, in de living, de badkamer.. en overal wel iets ligt, overhoop, deels gesorteerd.. afgeleid van mijn focus; -      mijn huis wil kuisen, keren, stofzuigen, dweilen.. spik en span houden en hier en daar bezig ben en met moeite kan blijven waar ik bezig was; -      mijn afwas consistent doe en ineens een hoop afwas zie staan in de afwasbak en geen zin heb...

© Tania Maria Vanhoof   Het is altijd al zo geweest in mijn werk dat, als ik klaar was voor de volgende stap, dat zich als vanzelf aandiende. Dan waren er die gebeurtenissen, de informatie over het werk als opbouwwerker in het Zorgzame buurten project die ineens binnenkwamen, duidelijk werden, dat ik snapte.. hints: "Tania Maria, jij bent klaar voor een verdieping." Elke keer zag ik in dat ik die informatie eerder niet had kunnen bevatten. Nu is het ook zo.. en ik buig voor de kansen die tot me komen om nog een laag dieper te gaan en de mogelijkheden als opbouwwerker binnen SAAMO tot me door te laten dringen. Het zal deuren openen in mezelf waarvan ik eerder niet wist dat ze er waren, het zal voor groei zorgen en ontplooiing. Intern overleg met collega's over de strategische en operationele doelstellingen voor de volgende 5 jaar op vlak van mijn werkterrein: grond- en mensenrechten, sociale bescherming / krachtige buurten en steden, gemeenschaps-vorming / collectief burg...

Vanmorgen, eindelijk, was het daar (nog eens) een connectie met mezelf, een thuiskomen haast, een landen in mijn lijf én ik besefte dat ik voor lange tijd uit mijn lichaam was gegaan, onverankerd. Ik had mijn zijn van me afgescheiden en ondertussen vanalles opgemerkt en ervaren en verlangd naar rust, naar zakken en kunnen landen en niet weten hoe én toch elke dag erom vragen.. Tot ik weer bewust in staat was om de slimme gsm van het werk te laten liggen en in plaats daarvan met mezelf te zijn, eerder bed in en effectief mijn aandacht bij mezelf te hebben. Dat vertaalde zich naar meer contact, terug kunnen aanvoelen van mijn eigen energie en het onderscheid haarfijn aanvoelen hoe zalig fijn het is om eindelijk, hmm.. diepe zucht, terug 'van mij te zijn' als het ware. Toen was het moment daar dat ik snapte dat ik ergens, along the way, onbewust mijn connectie met mijn lijf energetisch had verlaten en opgevuld met youtube en facebook en scrollen en liken. Vergelijkbaar met een spe...