I ask & it is given

Ik ben dankbaar voor de helderheid dat ik krijg in mijn eigen handelen. Nu ik meer in toelating ben van mezelf en mijn keuzes, word het meer helder wat ik kies, wanneer en met wie. Ik ben me bewust van de mensen die ik over me heen laat lopen, van de mensen die ik belangrijker maak dan mezelf.. Als ik een verwachting heb van hoe iets moet zijn, kan ik dan nog een andere mogelijkheid zien? Kan ik in het moment iets anders kiezen dan mijn automatische copingpiloot? Kan ik zien of mijn handeling een resultaat is of een mogelijkheid? Wat wil ik? Wat voelt beter? Diegenen waarover ik deel, zijn spiegels in mijn leven - op een interessante manier georchestreerd door het universum - om samen een ervaring te delen. Ze laten me haarfijn aanvoelen hoe het is om vanuit verwachtingen en projecties te leven. Hoe het is om mezelf opzij te zetten. Daarstraks nog.. vond ik het onaangenaam toen iemand - die ik ervoor had ontmoet in een vergadering - heel direct en bijna dwingend iets wilde tonen. Zonde...

Voor een ander zorgen en mezelf wegeven, is best oncomfortabel en pittig. In korte tijd kom ik mezelf tegen in de keuzes dat ik maak om voor de ander te zorgen en de mogelijkheden en de verantwoordelijkheid (van de ander om voor zichzelf te zorgen) negeer. Terwijl ik in het moment heel duidelijk gewaarword wat ik wil en eraan voorbij ga. Recentelijk koos ik om in toelating te zijn van mij, om de relatie van mij met mij aan te gaan én ik voel kraakhelder aan waar ik mezelf opzij zet in favor voor de ander. Vorige week zat ik op de trein met een mega, pittig, intens, oncomfortabele gevoel in mijn plexus. Ik was me sterk bewust dat ik mezelf opzij had gezet/aangepast omdat de ander iets voor had dat onvoorzien was. Ik negeerde mijn gewaarzijn om tegemoet te komen aan de wens van de ander. De intensiteit om mogelijks  afgewezen te worden, woog zwaarder door. De gewaarwording in de trein was echter zo intens dat ik dit niet meer wil beleven. Ik wil het anders.   Wat zou het vergen ...

Ik vang iets op in de 'lucht', in de energie. Het één en ander is voelbaar en het meest voelbaar is mijn goesting om te veranderen, nog eens.. Een soort van verlangen om écht met mezelf in de toelating te zijn. Toelating van mij met mij. Vandaag zei ik nog tegen mijn zus hoezeer ik opmerkte dat mijn moeder meer kijkt naar het harde werk dat het vergt om iets te realiseren dan waar ik wel naar verlang.. de koestering, het aanmoedigen, het wéten dat wat ik breng en creëer altijd zijn of haar uitweg vindt.. Het is iets wat me opvalt de laatste tijd én ook anderen die me zeggen dat iets niet realiseerbaar is omdat.. te kort dag, teveel, te.. Vanavond viel mijne frank dat ik wel graag word aangemoedigd en erkend in mijn creatieve zijn, het maken van verbindingen en ondernemingen op welk vlak dan ook, om dan mezelf niet compleet te erkennen daarin. Hoe bijzonder om te verlangen dat mijn moeder me ziet voor wie ik ben en gelooft en zegt dat het me zal lukken, als ik niet mijn plek in ...